Pewnego dnia moja córka powiedziała mi, iż mama przyszła do szkoły. Na początku myślałem, iż to tylko dziecięca wyobraźnia, sposób na poradzenie sobie z utratą. Jednak wydarzenia, które miały miejsce później, wstrząsnęły mną do głębi i całkowicie zmieniły moje postrzeganie świata.
Zaczęło się to około sześć miesięcy po tym, jak moja żona odeszła. Ja i moja córka, Julia, próbowaliśmy przyzwyczaić się do nowej rzeczywistości: cichy dom, samotne kolacje, brak ukochanej jej głosu. Starałem się otaczać córkę opieką, ale czułem, iż czegoś brakuje. Julia, mimo swojego młodego wieku, bardzo ciężko przeżywała tę stratę, ale starała się być silna.
Pewnego wieczoru, gdy sprawdzałem jej zadanie domowe, nagle powiedziała cicho: „Tato, mama przyszła do szkoły.” Zamarłem. „Julka, co masz na myśli?” – zapytałem, starając się zachować spokój. „Siedziała obok mnie na lekcji matematyki. Uśmiechała się i powiedziała, iż wszystko będzie dobrze.”
Nie wiedziałem, co odpowiedzieć. Dzieci czasami widzą to, czego dorośli nie dostrzegają. Może to była tylko jej wyobraźnia, wywołana tęsknotą i pragnieniem powrotu mamy. Przytuliłem córkę i powiedziałem, iż może to był tylko sen.
Jednak ta historia się powtarzała. Kilka dni później Julia opowiedziała, iż mama pomogła jej w sprawdzianie. „Podpowiedziała mi poprawną odpowiedź, tato! A wiesz co? Nauczycielka powiedziała, iż to było jedyne zadanie, którego nikt w klasie nie rozwiązał, oprócz mnie.”
Zacząłem się martwić. Postanowiłem porozmawiać z wychowawczynią, by dowiedzieć się, jak Julia zachowuje się w szkole, czy nauczyciele nie zauważają czegoś dziwnego. Ale wychowawczyni tylko pochwaliła moją córkę za pilność i zauważyła, iż jej wyniki w niektórych przedmiotach rzeczywiście się poprawiły.
Pewnego wieczoru, porządkując rzeczy w starej szafie, znalazłem pamiętnik mojej żony. Często zapisywała w nim swoje myśli, plany, pomysły. Nie byłem gotów go otworzyć, ale coś mnie do tego popchnęło. Na jednej z ostatnich stron przeczytałem: „Jeśli mnie kiedyś zabraknie, zawsze będę blisko Julii. Musi wiedzieć, iż jestem z niej dumna i zawsze będę ją wspierać.”
Te słowa mnie wstrząsnęły. Zacząłem się zastanawiać, czy moja córka naprawdę odczuwa obecność swojej mamy? Może to sposób mojej żony, by pomóc nam poradzić sobie ze stratą? Chciałem to zrozumieć, ale nie wiedziałem, jak.
Pewnej nocy, gdy Julia już spała, usiadłem w kuchni z filiżanką herbaty i zacząłem rozmyślać. Nagle usłyszałem cichy szelest. To było lekkie poruszenie zasłony, choć okna były zamknięte. Ogarnęło mnie dziwne uczucie – nie strach, ale raczej ciepło i spokój. Zacząłem wierzyć, iż moja żona rzeczywiście jest tutaj.
Ale ostatecznie przekonało mnie jedno wydarzenie. Na szkolnym kiermaszu, gdzie dzieci sprzedawały swoje prace, Julia zrobiła piękną kartkę z napisem: „Dla taty od mamy.” „Julka, co to?” – zapytałem, próbując zrozumieć. Uśmiechnęła się nieśmiało i odpowiedziała: „Mama powiedziała, iż jesteś smutny, i poprosiła mnie, żebym zrobiła ci prezent.” Poczułem, jak łzy napływają mi do oczu.
Później, wracając do domu, znalazłem tę samą kartkę na swoim biurku. Obok leżała mała karteczka: „Zawsze jestem z wami. Kocham was oboje.”
Byłem wstrząśnięty. Charakter pisma na karteczce był dokładnie taki sam jak mojej żony. Przechowywałem jej stare listy i znałem każdą cechę jej pisma. To nie mogła być ani żart, ani przypadek.
Od tamtej pory zacząłem bardziej uważnie słuchać słów córki. Już nie mówiła o wizytach mamy, ale jej uśmiech i pewność siebie stały się wyraźniejsze. Zrozumiałem, iż może nasza miłość jest naprawdę silniejsza, niż możemy sobie wyobrazić, i łączy nas choćby poprzez niewidzialne granice.
Przypadek czy coś więcej, nie wiem. Ale jedno zrozumiałem na pewno: choćby jeżeli tracimy bliskich, ich miłość i troska pozostają z nami na zawsze.
