Już w czwartek, 14 listopada, w Muzeum Śląska Opolskiego oglądać będzie można prace tego znakomitego opolskiego fotografa. – Wernisaż o godzinie 18.00. Wystawa będzie czynna do 24 maja 2025 roku – informuje Michał Grocholski z działu promocji MŚO.
Stanisław Bober (1908-1990) zajmuje ważne miejsce w gronie artystów działających w Opolu po drugiej wojnie światowej. Był malarzem, grafikiem, projektantem, nauczycielem i jedną z czołowych postaci lokalnego środowiska fotograficznego. W 1946 roku współtworzył Stowarzyszenie Miłośników Fotografiki w Opolu, był członkiem Stowarzyszenia Miłośników Fotografii w Poznaniu (1946) oraz Związku Polskich Artystów Fotografików (ZPAF) w Warszawie (1952).
Jako fotograf debiutował w latach 30. XX wieku, jednak za oficjalną datę rozpoczęcia wykonywania działalności twórczej Komisja Weryfikacyjna ZPAF uznała 1948 rok. Swoje prace prezentował na wielu wystawach organizowanych przez PTF i ZPAF, między innymi w Opolu, Poznaniu, Katowicach, Warszawie i Gdańsku, a także poza granicami kraju. Był autorem kilkunastu wystaw indywidualnych, a jego zdjęcia ilustrowały dziesiątki wydawnictw, były publikowane w gazetach i czasopismach.
– Nowa wystawa czasowa w Muzeum Śląska Opolskiego jest pierwszym od ponad ćwierćwiecza retrospektywnym przeglądem twórczości fotografa – mówi Bogna Szafraniec, kuratorka wystwy. – Pokazujemy na niej ponad czterysta prac z różnych okresów jego działalności – od wczesnych zdjęć wykonanych jeszcze w latach 30. XX wieku, przez dokumentację podróży na ziemie zachodnie w 1945 roku, fotografie zniszczonych miast, ujęcia nowej architektury Opola lat 60. i 70. XX wieku, portrety, zdjęcia rodzinne, fotografie subiektywne, aż po najpóźniejsze prace z lat 80. XX wieku.
Obiekty prezentowane na wystawie pochodzą ze zbiorów własnych Muzeum Śląska Opolskiego, Galerii Sztuki Współczesnej w Opolu oraz z prywatnej kolekcji rodziny Stanisława Bobera.
Wystawie towarzyszy katalog (dostępny w kasie MŚO).
Szczegóły dotyczące wydarzeń towarzyszących wystawie znajdują się na stronie: www.muzeum.opole.pl
Stanisław Bober urodził się 21 marca 1908 w Tłumaczu, w mieszanej rodzinie polsko-ormiańskiej; matka Helena z 
Dawidowiczów pochodziła z rodziny ormiańskiej, ojciec był Polakiem, ale zafascynowany tą kulturą zażyczył sobie być pochowany na cmentarzu ormiańskim – czytamy w Wikipedii. Związki rodzinne z Ormianami ułatwiły Stanisławowi Boberowi, po wczesnej śmierci ojca, uzyskanie stypendium Zakładu Naukowego im. dr. Józefa Torosiewicza we Lwowie. Po ukończeniu gimnazjum Bober rozpoczął naukę we lwowskim Instytucie Sztuk Plastycznych, uzyskując dyplom w 1936. Odbył również kurs fotografiki na Politechnice Lwowskiej u Adama Lenkiewicza, a także kursy z pedagogiki, reklamy i handlu. Uzyskane uprawnienia pozwoliły mu na podjęcie pracy nauczyciela. Początkowo uczył w Kołomyi liternictwa i fotografiki, następnie w Stanisławowie techniki reklamy oraz fotografiki reklamowej w tamtejszym Gimnazjum Kupieckim. W 1938 uzyskał I nagrodę w konkursie fotograficznym tygodnika „As”.
Okres okupacji przeżył w Stanisławowie, pracując w wyuczonych zawodach. 18 lipca 1945, w wyniku zmiany granic państwowych i wysiedleniu Polaków ze wschodnich ziem, przyjechał do Opola, gdzie osiedlił się na stałe. Włączył się aktywnie w nurt życia kulturalnego powojennego miasta, biorąc udział w organizacji teatru (z którym współpracował jako dekorator i okazjonalnie aktor), prowadząc zajęcia w Ognisku Kultury Plastycznej, współtworząc oddział Związku Zawodowego Polskich Artystów Plastyków i kierując pracownią fotografii artystycznej w Powiatowym Domu Kultury. Zawodowo pracował jako nauczyciel liternictwa w Gimnazjum Spółdzielczym.
Stanisław Bober był po wojnie przez cały czas aktywny w środowisku polskich Ormian. W Opolu osiadła grupa stanisławowskiej inteligencji ormiańskiej, skupiona wokół odtwarzanej parafii obrządku ormiańskiego i ks. Kazimierza Filipiaka. Bober stworzył m.in. cykl Portrety Ormian polskich (180), obraz katedry ormiańskiej w Ani, reprodukcje zdjęć świątyń obrządku ormiańskiego archidiecezji lwowskiej, ilustracje do publikacji O muzyce armeńskiej (1979). Uczestniczył w pierwszym zjeździe Ormian polskich w 1980. Gromadził wydawnictwa ormiańskie i o tematyce ormiańskiej. Więzy ormiańskie podtrzymywał także w życiu rodzinnym, dzięki żonie Marii z Dawidowiczów, z którą miał troje dzieci – syna i dwie córki.
Poza wspomnianym wyróżnieniem w konkursie fotograficznym przed II wojną światową był laureatem m.in. nagrody specjalnej na VI Konkursie Fotografii Turystycznej w Warszawie (1953), nagrody w konkursie „Śląsk Opolski” (1963), nagrody w konkursie fotograficznym „Malbork” (1976). Otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1975), a także medale pamiątkowe „25 lat wyzwolenia Opola” (1971) czy im. Józefa Nikorowicza (1983).
Zdjęcia:
Archiwalne: Stanisław Bober
Zdjęcia wystawy z etapu montażu: Michał Grocholski
