Nasi trojaczkowie byli wychowywani tak samo, aż pewnego dnia jedno z nich zaczęło mówić rzeczy, których nie powinno wiedzieć.

Nasze trojaczki wychowywaliśmy tak samo, aż pewnego dnia jeden z nich zaczął mówić rzeczy, których nie powinien wiedzieć. Kiedy dziecko opowiada wspomnienia, których nikt inny nie pamięta, cała rodzina zaczyna wątpić w swoją rzeczywistość.
Zawsze żartowaliśmy, iż potrzebujemy kolorowych wstążek, żeby odróżnić naszych trzech maluchów. Na początku to był tylko żart, ale potem stało się coś dziwnego. Chłopcy mieli ten sam delikatny uśmiech, te same małe rączki. Rozróżnialiśmy ich po wstążkach: Maks miał niebieską, Bartek czerwoną, a Eli turkusową. Ich słowa często się splatały, jakby trzy głosy należały do jednego umysłu.
Wychowywanie ich było jak posiadanie jednej duszy podzielonej na trzy ciała.
Ale pewnego dnia ta harmonia pękła. Eli zaczął budzić się z płaczem. To nie były zwykłe koszmary to były wspomnienia, których nikt z nas nie znał.
*Pamiętasz ten dom z czerwonymi okiennicami?*
Nigdy nie mieszkaliśmy w takim miejscu.
*Gdzie jest pani Nowak? Zawsze miała miętowe cukierki.*
Nikt o takim nazwisku nie był częścią naszej rodziny.
*Auto taty to zielone, z uszkodzonym tyłem?*
Serce mi się ścisnęło. Nigdy nie mieliśmy takiego samochodu.
Na początku śmialiśmy się, myśląc, iż to tylko dziecięca wyobraźnia. Dzieci wymyślają potwory, królestwa i przyjaciół z niczego. Ale słowa Eli miały w sobie coś niepokojącego. Rysował szkice tego tajemniczego domu: bluszcz na cegłach, równo posadzone tulipany, masywne czerwone drzwi. Maks i Bartek ignorowali te opowieści, ale Eli wydawał się związany z tą wizją, jakby była wyryta w jego sercu.
Pewnego ranka znalazłam go w garażu, przeszukującego stare pudła.
*Szukam swojej rękawicy.*
*Nie grasz w baseballa,* szepnęłam.
*Grałem zanim spadłem.*
Jego dłoń dotknęła karku. To nie był sen to było wspomnienie bólu.
Szukaliśmy odpowiedzi. Pediatra, dr Kowalski, skierował nas do specjalisty od nietypowych wzorców pamięci. Dr Hanna Nowak przyjęła nas z ciepłem.
*To, co opisuje Eli niektórzy nazwaliby to wspomnieniami z poprzedniego życia.*
Nie chcieliśmy w to wierzyć, ale zaczęliśmy szukać. Znaleźliśmy historie o dzieciach, które mówiły językami, których nigdy się nie uczyły, albo pamiętały miejsca, w których nigdy nie były. Często pojawiało się jedno nazwisko: dr Maria Wiśniewska.
Podczas rozmowy Eli cicho wspomniał o chłopcu Darku który mieszkał w Łodzi i zmarł młodo na skutek upadku. Tygodnie później dokumenty to potwierdziły: Dariusz Kowalczyk, siedem lat, Łódź, 1987. Kiedy zobaczyliśmy zdjęcie, podobieństwo było uderzające.
Nie mówiliśmy Eliowi o naszym strachu. Zamiast tego trzymaliśmy go blisko, zmagając się w ciszy z tym niewytłumaczalnym cudem. Tej nocy, gdy dom już spał, ja i Marcin zostaliśmy na dole, pytając siebie, co to wszystko znaczy. Rano Eli szepnął:
*Chyba już wystarczająco pamiętam.*
Od tamtej chwili przestał rysować. Dziwne wspomnienia zniknęły, zastąpione zabawą, śmiechem i historiami, które tylko dziecko może wymyślić. Miesiąc później przyszła niespodziewana przesyłka w środku zdjęcie domu z czerwonymi drzwiami, podpisane *P. Nowak*. Eli spojrzał na nie z lekkim uśmiechem:
*Tu zostawiłem moją piłkę.*
Dziś, jako piętnastolatek, Eli jest spokojny i refleksyjny. Rzadko wspomina o chłopcu, którego kiedyś opisywał, ale nauczyliśmy się jednego: niektórzy dzieci przychodzą na świat z historiami już zapisanymi w sercu. Naszym zadaniem jest słuchać, kochać i akceptować to, czego nie da się wytłumaczyć. Eli pokazał nam, iż choćby najdziwniejsze wspomnienia mogą przynieść pokój.