Nie musimy być animatorami własnych dzieci, przez cały czas. To nie jest nasza rola

Współczesny rodzic ma na swoich barkach więcej oczekiwań niż kiedykolwiek wcześniej. Ma być cierpliwy, świadomy, uważny, dobrze poinformowany, zdrowo karmiący i – co często staje się niepisanym obowiązkiem – kreatywny animator czasu wolnego.


Codzienne życie zaczyna przypominać dziecięcy program edukacyjno-rozrywkowy: zabawy sensoryczne, teatrzyki, eksperymenty, planszówki, wycieczki tematyczne.

Nie musisz robić tego wszystkiego.

Swobodna zabawa

Coraz więcej psychologów dziecięcych i edukatorów mówi wprost: to nie jest rola rodzica – być animatorem każdego dziecięcego popołudnia. Dzieci nie potrzebują stałego strumienia atrakcji. One potrzebują cię – jako obecnego, czułego, reagującego człowieka.

W poście platformy edukacyjnej, wspierającej rodziców na całym świecie, czytamy:

"Dzieci są naturalnie predysponowane do tworzenia sobie przestrzeni do zabawy i swobodnych zabaw, o ile czują się widziane i bezpieczne. Nie jest naszym zobowiązaniem najważniejszym, by wymyślać te zabawy i spędzać czas z dzieckiem tylko w taki sposób. To oczywiście piękna metoda na połączenie i bliskość, jednak jest dodatkiem do naszej rzeczywistości".

Ten dodatek może być cenny – wspólna zabawa buduje więź, daje przestrzeń do śmiechu, tworzy wspomnienia. Jednak o ile staje się normą, przymusem, a nie wyborem, może prowadzić do wyczerpania po obu stronach. Dziecko zaczyna być zależne od zewnętrznych bodźców i nie rozwija umiejętności samodzielnej eksploracji. A rodzic? Jest wykończony.

Przestrzeń

Wbrew pozorom dzieci bardzo dobrze radzą sobie w chwilach "nudy", które dla ich rozwoju są często zbawienne. To właśnie wtedy rodzą się najciekawsze pomysły, samodzielność, a także odporność psychiczna – zdolność do aranżacji własnego czasu, niezależność.

"Naszymi zobowiązaniami jako rodziców jest: zapewnienie dzieciom bezpieczeństwa; nauka; widzenie ich; towarzyszenie im; bliskość i mądre przewodnictwo".

To oznacza, iż nie musisz siedzieć na podłodze przez pół dnia ani zamieniać każdego dnia w "warsztaty twórcze". Czasem wystarczy być w zasięgu wzroku i dawać sygnał: "Jestem, kiedy mnie potrzebujesz". Dziecko, które czuje się dostrzegane i akceptowane, bez problemu sięga po zabawę na własnych warunkach.

Dając dziecku przestrzeń do swobodnej zabawy, dajemy mu też coś więcej: zaufanie. A to fundament budowania zdrowej, niezależnej osobowości.

Nie jesteś animatorem. Jesteś rodzicem. I to naprawdę wystarczy.