15 marca 2025 Dzienniku,
Kiedy miałem pięć lat, los uderzył w moje serce niczym zimny wiatr nad Bałtykiem. Matka zachorowała i po kilku tygodniach odeszła, a już niedługo po niej zmarł ojciec. Po pół roku odszedł dziadek Stanisław, a babcia Zofia przeżyła nas wszystkich jeszcze rok. Zostałem przygarnięty przez ciocię Halinę, która mieszkała w odległej wiosce pod Lubiążem, samotnie wychowując troje własnych dzieci.
Dom cioci był miejscem, w którym nie brakowało surowości. Halina nie szczędziła kary, krzyczała na każdy hałas, a kiedy w końcu modliła się przed ikonami, łzy spływały po jej policzkach. Dzieci podchodziły ostrożnie, przytulały się do niej i łagodnie zaspokajały jej smutek. Przez chwilę w tym domu panował kruchy pokój.
Starałem się trzymać z dala od tej niepokojącej rodziny, obawiając się gorącej ręki rozgniewanej cioci. Marzyłem, by jak najszybciej dorosnąć i opuścić to miejsce. Wspomnienia o rodzinie, w której panowały miłość i zrozumienie, były dla mnie jak ciepły koc w zimowy wieczór. Mój kochany dziecku, nie zostaniesz po mnie sam, szlochała matka, głaszcząc mnie po głowie, czując, iż jej odejście jest bliskie.
Lata mijały. Gdy ukończyłem osiemnaście lat, pożegnałem się z ciocią i jej dziećmi, nie przejmując się, dokąd zmierzę. Chciałem tylko wyrwać się z tego nienawistnego domu i jego mieszkańców.
Pożądany przejazd zabrał mnie do miasta, w którym dorastałem Krakowa. Znalazłem się w znanym mi mieszkaniu, którego zapach natychmiast przywołał wspomnienia beztroskich lat. Ciocia Halina przez te lata wynajmowała je innym lokatorom.
Znalazłem pracę jako kelner w jednej z krakowskich kawiarni. Szczęśliwe napiwki w wysokości kilkudziesięciu złotych, zalotne spojrzenia i szampan płynący strumieniem czy to nie jest marzenie wielu młodych ludzi? Jednak serce wciąż było niepewne w tym wirze namiętności.
Rok później znalazłem się sam z noworodkiem w ramionach. Musiałem wrócić do wioski pod Lubiążem. Ciocia Halina, jak przystało, wypaliła wszystkie swoje myśli o wnuczce: Jeszcze się nie nauczyłaś skakać z ganku, a już przyniosłaś dziecko!. Mimo to przyjęła mnie i natychmiast chciała ochrzcić maleńką w lokalnym kościele. Nazwała ją Łucją niech anioł stróż rozpościera nad nią swe skrzydła.
Dni i noce spędzałem w łzach, czując, iż młodość umknęła mi na zawsze. Jednak w wiosce nie brakowało pracy zawsze był ktoś, kto potrzebował pomocy przy polu, w stodole czy przy domu.
Z czasem Łucja urosła, a ja wciąż marzyłem o ucieczce. Gdy była już starsza, znów planowałem wyjazd. Ciocia Halina, choć surowa, zostawiła mi przestrogi: Patrz, synu, grzechy słodkie mogą cię wciągnąć w przepaść. Bądź wybredny w ludziach.
Wróciwszy do Krakowa, zapisałem Łucję do przedszkola, a sam znalazłem pracę jako pomocnik w stoiskach na Targu Śniadaniowym, sprzedając słodkie wypieki. Tam poznałem Andrzeja właściciela straganu, który nie szczędził mi czułych gestów, obiecywał małżeństwo i podróż do rodzinnej wsi. Gdyby wszystko poszło gładko, podarowałby mi córkę imieniem Jadwiga, na cześć własnej matki.
Z czasem Andrzej unikał mnie, zwolnił i zerwał wszystkie kontakty. Nie chciałem już obciążać cioci Haliny dwójką dziecipółsierot. Boże, po co skakać z bagna w bagno? złościłem się na siebie. Postanowiłem wydostać się z tego bagna sam.
Jedyny Bóg znał ciężary, które niosłam. Kiedy ręce opadały, tęskniłam za ciepłem i jedyną, co kiedyś mi dano: Jesteś teraz bez rodziny, bez plemienia, liczyć możesz tylko na siebie. A może kiedyś promień słońca zajrzy do twojego okna.
Ciocia Halina stała się dla mnie przykładem wytrwałości samotnie wychowała własne dzieci i przygarnęła sierotę, choć miała bliskich. Dopiero wtedy zrozumiałem, iż nie była wrogiem, a stoikiem życia.
Lata płynęły, a ja stałem się ostrożny w relacjach. Nie miał ich wiele, ale dzieci rosły, a troski mnożyły się. W trzydziestym siódmym roku spotkałem Waldemara w domu wypoczynkowym nad jeziorem. Zauroczył go mój sposób opieki nad córkami, moje uśmiechy i spojrzenia pełne troski. Rozmawialiśmy całą noc, a on powiedział: Marek, wyjdź za mnie za mąż, nie pożałujesz. Związek z Waldemarem stał się dla nas połączeniem rodzin.
Łucja i Jadwiga polubiły Waldemara. Mężczyzna całkowicie mnie adorował, otaczał niczym pszczoła kwiat. Ja jednak wciąż trzymałam dystans, bo pamięć o przeszłych zranieniach wciąż była świeża. Nie okazywałam uczuć, myśląc: Mąż nakarmiony, ubrać przeprasza, czego więcej?.
Waldemar podpowiadał o wspólnym dziecku, a ja ignorowałam te sugestie, twierdząc, iż podniosę już dwie córki. Pewnego wieczoru, sfrustrowany, krzyknął: Królowo Śniegu, spojrzyj choć raz na mnie łagodnie!. Odpowiedziałam: Co, masz kury na sznurku? Niech odprowadzają, nie zapłaczę.
Po powrocie do domu nie znalazłam Waldemara w mieszkaniu odszedł na zawsze. Zastanawiałam się, czego mu brakowało. Najpierw cieszyłam się z wolności: jadłam, spałam, nie musiałam myć naczyń, nosić brudne skarpetki. ale lata minęły, córki wzięły mężów, wyfrunęły z gniazda, a ja zostałem sam ze swoją wolnością i wspomnieniami.
Mijały dwadzieścia lat, gdy udało mi się odnaleźć adres Waldemara dzięki wspólnym znajomym mieszkał na przedmieściu Warszawy. Zdecydowałem się go odwiedzić, wymyślając historię: Jestem kuzynką, Anna. Drzwi otworzyła kobieta lat czterdziestu pięciu, o imieniu Lidia, wdowa po Waldemarze.
Zanim wstąpiłam, poczułam zawroty. Lidia pomogła mi usiąść na łóżku, podała wodę. Gdy opowiedziałam o jego śmierci rok temu, wyznała, iż jego serce chorowało, a on miał tajemnicą kochał inną kobietę. Łzy wypełniły moje oczy, gdy mówiła: Gdybyśmy się kochali, byłbym gotów przenieść go na niebo. Po jej słowach poczułam, iż wreszcie mogę powiedzieć prawdę.
Marek to ja wyszeptała Lidia. Zaskoczyłam się, iż naprawdę jestem tym, kim myślałam. Przeprosiłam za wszystkie błędy, przyznałam, iż nie potrafiłam kochać, troszczyć się, bo od pięciu lat byłam sierotą, a ciocia Halina nie dała mi innego wzoru.
Pozwoliła mi zrozumieć, iż każdy z nas nosi w sobie własny krzyż, a los może przyjąć różne oblicza. Dziś, spoglądając wstecz, wiem, iż nie ma sensu szukać winnych. Najważniejsze, co wyniosłem z tej długawej wędrówki, to: **trzeba ufać samemu sobie, bo jedynie własna siła prowadzi przez najciemniejsze bagna życia**.
