Niezwykłe Odkrycie: Szokująca Prawda o Zdradzie Męża

Nieoczekiwane odkrycie: zdrada męża
O zdradzie męża, Ana dowiedziała się przypadkiem
Jak to zwykle bywa, żony są ostatnie, które dowiadują się o niewierności swoich mężów. Dopiero później Ana zaczęła rozumieć, co oznaczają dziwne spojrzenia koleżanek i szeptane rozmowy za jej plecami. Nikt nie miał wątpliwości, iż przyjaciółka Anny, Sofia, była zamieszana z Ricardem. Anna nie podejrzewała tego wcale.
Wszystko ujrzała tej nocy, kiedy niespodziewanie wróciła do domu. Pracuje od lat jako lekarka w szpitalu. Tego dnia miała nocną zmianę, ale po jej zakończeniu młoda koleżanka Rita poprosiła o przysłowiową przysługę:
Anno, czy mogłabyś zamienić ze mną dyżury? Ja dziś za ciebie pracuję, a w sobotę ty przejmiesz mój. Oczywiście, jeżeli nie masz innych planów. Moja siostra bierze ślub w sobotę.
Zgodziła się. Rita była miła i pomocna, a wesele wydawało się godnym powodem.
Tego wieczoru Anny wróciła do domu pełna entuzjazmu chciała zrobić niespodziankę mężowi. To ona jednak otrzymała niespodziankę.
Gdy tylko weszła do mieszkania, usłyszała głosy dochodzące z sypialni. Jeden należał do Ricardo, a drugi to była również Sofia, najbliższa przyjaciółka Anny. To, co usłyszała, nie pozostawiało wątpliwości co do ich relacji.
Anna wymknęła się z mieszkania tak cicho, jak weszła. Całą noc spędziła nie śpiąc w szpitalu, zastanawiając się, jak ma teraz patrzeć na koleżanki. Wszystko było już jasne, a ona była ślepa na własną miłość do Ricarda, wierząc w niego bezgranicznie. Mąż był sensem jej życia; była gotowa poświęcić wiele dla niego. Zrezygnowała z marzenia o dzieciach. Za każdym razem, gdy rozmawiała o tym z Ricardo, on mówił, iż nie pozostało gotowy i iż powinni cieszyć się życiem. Teraz Anna zrozumiała, iż Ricardo nie chce mieć potomstwa, bo nie traktuje ich poważnie.
W nocy, nie mogąc zasnąć, podjęła decyzję, którą uznała za jedyną słuszną. Następnego ranka poprosiła o urlop, a potem złożyła wypowiedzenie, po czym udała się do domu, gdzie mąż był w pracy, spakowała swoje rzeczy i pobiegła na dworzec kolejowy. Po babci odziedziczyła mały dom na wsi. Tam postanowiła się udać, pewna, iż mąż nie znajdzie jej w tym odosobnieniu.
Na dworcu kupiła nową kartę SIM i wyrzuciła starą. Przerwała wszelkie więzi z dotychczasowym życiem i odważnie ruszyła ku nowemu początkowi.
Następnego dnia przybyła do znanej stacji. Ostatni raz była tam prawie dziesięć lat temu, na pogrzebie babci. Wszystko było tak, jak kiedyś spokojnie, z niewielką liczbą ludzi. To dokładnie to, czego potrzebuję pomyślała.
Poprosiła o podwózkę, a potem przeszła pieszo dwadzieścia minut do domu babci. Podwórko było tak przyrośnięte krzakami, iż prawie nie mogła dosięgnąć drzwi.
Zajęło jej kilka tygodni, by uporządkować podwórze i dom. Nie dałaby sobie rady sama, ale sąsiedzi chętnie pomagali. Wszyscy pamiętali babcię Anny, Donę Glorię, która ponad czterdzieści lat uczyła w miejscowej szkole podstawowej. Wiele pokoleń dzieci z wioski nauczyło się czytać i pisać pod jej opieką. Teraz chcieli odwdzięczyć się, pomagając Annie w pamięci ukochanej nauczycielki.
Nie spodziewała się tak ciepłego przyjęcia. Była niezmiernie wdzięczna wszystkim, którzy pomogli jej uporządkować, odnowić dom i osiedlić się w nowym miejscu.
Wieść, iż Anna jest lekarzem, gwałtownie rozeszła się po wiosce. Pewnego dnia wpadła do niej sąsiadka Marina, wystraszona:
Anno, przepraszam, dziś nie mogę pomóc. Moja najmłodsza córka zachorowała. Musiało coś jej zaszkodzić, od rana ma ból brzucha.
Chodźmy, zobaczę twoją córkę odparła Anna, biorąc swoją torbę medyczną i podążając za sąsiadką.
Mała Bia miała zatrucie pokarmowe. Anna założyła sondę i wyjaśniła Marinie, jak dbać o dziecko.
Dziękuję, Anno Marina nie wiedziała, jak podziękować. Jesteś lekarzem. Najbliższy szpital jest 60 kilometrów stąd. Mieliśmy pielęgniarkę, ale od roku się na nią wycofała i nie przybyło nikogo nowego.
Od tej chwili mieszkańcy zwracali się do Anny po pomoc. Nie mogła odmówić, bo tak serdecznie ją przyjęto i wspierano.
Kiedy wieść o lekarzce dotarła do lokalnej administracji, zaprosili ją do pracy w przychodni regionalnej.
Nie, nie będę pracować w regionie odpowiedziała stanowczo. Ale jeżeli zaoferują mi miejsce w naszej wiosce, przyjmę je z radością.
Władze tylko skinęły głową, nie wierząc, iż lekarz z miasta, z tak dużym doświadczeniem, chciałby pracować w małej przychodni. Anna nie zmieniła zdania. Po pewnym czasie przychodnia wioski otworzyła się ponownie, a ona zaczęła przyjmować pacjentów.
Pewnego wieczoru ktoś zapukał do jej drzwi. To był późny gość, ale nie był zaskoczona, bo choroby nie mają pory. Otworzyła drzwi i wpuściła nieznajomego mężczyznę, którego wyraz twarzy od razu zdradzał powagę sytuacji.
Pani Anno, przyjechałem z Setúbalu, około 15 kilometrów stąd. Moja córka jest bardzo chora. Myślałem, iż to zwykłe przeziębienie, ale od trzech dni ma gorączkę, która nie ustępuje. Proszę, pomóż mi.
Anna gwałtownie się przygotowała, zadając pytania o objawy.
Po przybyciu zobaczyła małą dziewczynkę, bladej jak ściana, leżącą w łóżku. Dziecko miałoby trudności z oddychaniem, wargi były suche, włosy rozczochrane, a powieki lekko drżały w rytmie oddechu.
Po badaniu powiedziała:
Stan jest poważny. Musimy zabrać ją do szpitala.
Mężczyzna odmówił.
Jesteśmy tylko ja i moja córka. Matka zmarła zaraz po porodzie. Ta dziewczynka jest wszystkim, co mam. Nie mogę jej stracić.
W szpitalu udzielą jej szybszej pomocy. Nie mogę zrobić wiele. Potrzebujemy leku, którego nie mam.
Powiedz mi, jakiego leku potrzebujesz, zdobędę go. Tylko nie jedźmy do szpitala, proszę. W okolicy jest apteka 24godzinowa, zaraz przyniosę potrzebne rzeczy. Nie mam jednak kogo zostawić dziewczynkę.
Mężczyzna, którego Anna przyjrzała się dokładniej, miał jej wiek, był wysoki, szczupły, z pięknymi kasztanowymi włosami. Jego oczy były ciemnozielone, a długie rzęsy mogłyby pozazdrościć każdej kobiecie.
Zajmę się dziewczynką powiedziała. Jak ma na imię?
Beatriz odpowiedział z czułością, patrząc na córkę. A ja jestem Miguel. Dziękuję, pani doktorze!
Anna wypisała receptę, a Miguel pojechał do miasta po lek.
Gorączka Beatriz nie ustępowała, dziewczynka jęczała we śnie i płakała, wzywając ojca. Anna wzięła ją na ręce i, śpiewając kołysankę, kołysząc, uspokajała ją, aż się wyciszyła.
Kilka godzin później Miguel wrócił z lekarstwem. Anna podała zastrzyk i, z wyczerpanym, ale zadowolonym uśmiechem, powiedziała:
Teraz musimy poczekać.
Spędzili noc przy łóżku dziecka. Rankiem temperatura zaczęła spadać, a na czole pojawiły się krople potu.
To dobry znak zauważyła Anna. Była zmęczona, ale satysfakcja z uratowania życia dodawała jej sił.
Dziękuję, doktorze nieprzerwanie powtarzał Miguel.
Minął rok. Anna przez cały czas pracowała w przychodni, ale mieszkała już w pięknym, przestronnym domu Miguela. Wzięli ślub pół roku po tej dramatycznej nocy, kiedy życie Beatriz wisiało na włosku.
W ciągu kilku tygodni choroba dziewczynki ustąpiła. Beatriz wyzdrowiała, przywiązując się głęboko do Anny, a ona kochała ją całym sercem. Jednocześnie myśląc o dzieciach, uświadamiała sobie, ile straciła, nie mogąc zostać matką.
Wieczorami wracała zmęczona, ale szczęśliwa, do domu, gdzie czekali dwaj najważniejsi dla niej ludzie. Volodia spotkał ją na werandzie, objął i zapytał:
No i? Zatwierdzili ci urlop? Już mam plan podróży, jedziemy razem we troje.
Anna uśmiechnęła się tajemniczo i odpowiedziała:
Zatwierdzili, ale wyjedziemy w cztery.
Miguel przez chwilę patrzył zdumiony na żonę, po czym objął ją i zakręcił po podwórzu.