Odsunąłem się od rodziców przez moją żonę
Mam 44 lata i wychowałem się w rodzinie, o jakiej wielu może tylko marzyć. Kochający rodzice oboje lekarze z własnymi klinikami w małym miasteczku niedaleko Krakowa oraz brat, który był moim najlepszym przyjacielem od dzieciństwa aż po młodość. To był obraz idealnego szczęścia, gdzie każdy dzień wypełniony był ciepłem i wsparciem. Ale wszystko się zmieniło, gdy pojawiła się ona kobieta, która wywróciła mój świat do góry nogami i ostatecznie go zniszczyła.
Poznałem Kasię na pierwszym roku studiów. Była moim przeciwieństwem jak dzień i noc. Jej dzieciństwo upłynęło w domu dziecka, skąd trafiła do rodziny zastępczej w wieku 11 lat. Ale szczęście nie trwało długo jej przybrani rodzice się rozwiedli, a Kasia została z matką, która gwałtownie popadła w alkoholizm. Kontakt z ojcem niemal całkiem się urwał. Jej życie było walką, ale stawiała czoła trudnościom z żelazną wolą i determinacją, by uciec od przeszłości. Po szkole dostała się na studia, finansując je sama. Pracowała na dwóch etatach, uczyła się do późna i skończyła z wyróżnieniem. Ta siła mnie zafascynowała.
Nasz związek początkowo przypominał bajkę, aż do chwili, gdy zabrałem ją do moich rodziców. Kasia, wychowana w biedzie, spojrzała na nasz przytulny dom z ledwo ukrywaną pogardą. Wtedy nic nie powiedziała, ale później, w ferworze kłótni, krzyknęła, iż jesteśmy bogatymi snobami żyjącymi w świecie fantazji. Te słowa uderzyły mnie jak piorun, ale przełknąłem dumę, tłumacząc sobie, iż to przez jej trudną przeszłość. Przetrwaliśmy ten kryzys, choć już wtedy pojawiła się pierwsza rysa.
Przed ślubem powiedziałem jej, iż moi rodzice chcą opłacić wesele. Kasia wybuchła: Nie będę im nic winna! Głos jej drżał z gniewu, a ja nie wiedziałem, jak ją uspokoić. Potajemnie porozmawiałem z rodzicami, którzy, chcąc uniknąć konfliktu, dyskretnie przekazali mi pieniądze. Nie powiedziałem o tym Kasi. Wesele było wspaniałe, a ona była dumna, myśląc, iż wszystko opłaciliśmy sami, udowadniając światu swoją niezależność. Ja milczałem, bojąc się zburzyć jej iluzję.
Gdy dowiedzieliśmy się, iż spodziewamy się córeczki, moi rodzice byli pełni radości. Pewnego dnia przynieśli ubranka dla dziecka malutkie sukienki i buciki. Spodziewałem się burzy, ale Kasia zaskoczyła mnie uśmiechem i podziękowaniami. A potem, gdy tylko zamknęły się za nimi drzwi, zimnym tonem oznajmiła: Wystarczy jałmużny od twoich rodziców. Nie miałem serca im o tym mówić ich euforia z wnuczki była tak szczera, iż nie chciałem jej gasić. Na pytania, czego potrzebujemy, kłamałem, iż mamy już wszystko.
Ale prawdziwa burza nadeszła przed porodem. Moi rodzice pojawili się bez zapowiedzi z nową, drogą wózkiem dziecięcym tym samym, który widzieliśmy w sklepie. Kasia zbladła: To niepotrzebny luksus, zabierzcie to z powrotem! Słowo pociągnęło słowo, zaczęła się kłótnia. Krzyczała, obrażała ich, a ja stałem jak sparaliżowany. Wizyta skończyła się skandalem, który przyspieszył poród. A kogo obwiniła? Moich rodziców! Twierdziła, iż to ich wina, iż przez nich się stresowała. Po raz pierwszy się sprzeciwiłem: Mylisz się, oni nie są winni!
Wtedy postawiła mnie przed strasznym wyborem jak wyrokiem. Albo zostanę z nią i córką, całkowicie odcinając się od rodziców i brata, nie przyjmując od nich ani grosza, albo rozwód i nigdy więcej nie zobaczę dziecka. Serce mi pękało, krew pulsowała w skroniach. Co mogłem zrobić? Wybrałem żonę i córkę, odwracając się od rodziny, która dała mi wszystko. Odrzuciłem miłość rodziców, spadek, który zapewniłby nam wygodne życie. Wyprowadziliśmy się do innego miasta, z dala od przeszłości.
Dwanaście lat bez głosu matki, bez uścisku ojca, bez żartów z bratem. Pracuję jako nauczyciel w szkole i pod koniec każdego miesiąca liczę każdą złotówkę. Żyjemy skromnie, niemal biednie, bo Kasia nienawidzi przyjmować pomocy. Patrzę na nią i nie poznaję już dziewczyny, która kiedyś zachwyciła mnie swoją siłą. Teraz widzę tylko gniew nienawidzi świata, obwinia wszystkich, iż jej życie nie jest takie jak innych. To, co w niej kochałem, stało się źródłem goryczy, która niszczy mnie od środka.
Myślę o rozwodzie. Dzieci dorosły i mam nadzieję, iż zrozumieją, dlaczego nie mogę już tak żyć. Pomyliłem się co do Kasi boleśnie, nieodwracalnie. Jej duma, która wydawała mi się siłą, okazała się trucizną, zatruwając wszystko wokół. Teraz stoję wśród ruin mojego życia, zadając sobie pytanie: jak mogłem być tak ślepy? Dlaczego poświęciłem rodzinę dla kobiety, która nienawidzi choćby cienia szczęścia?
Życie uczy, iż czasem to, co bierzemy za siłę, może być tylko maską głębokich ran, które nigdy się nie zabliźniły. I iż największym błędem jest poświęcać tych, którzy nas kochają, dla tych, którzy nie potrafią kochać wcale.
