„Oddałam życie rodzinie… a zostałam z pustymi rękami”: szczera opowieść kobiety zdradzonej przez najbliższych
Nazywam się Weronika. Za pół roku skończę pięćdziesiąt lat. Gdyby ktoś powiedział mi dekadę temu, iż w tym wieku zostanę sama — bez domu, bez wsparcia, bez jutra — wyśmiałabym to. Byłam pewna: wszystko, co robiłam, było słuszne. Inwestowałam duszę, czas, zdrowie — dla rodziny. Dla męża. Dla dzieci. Nie żyłam dla siebie. Żyłam przez nich.
Po liceum dostałam się na pedagogikę na Uniwersytecie Warszawskim. Marzyłam o uczeniu maluchów. Studiowałam z zapałem, aż na czwartym roku pojawił się on — Andrzej. Wysoki, pewny siebie, z charyzmą. Był starszy, miał stabilną pracę w korporacji. Po roku oświadczył się. Ja, naiwna dziewczyna żądna wielkiej miłości, przytaknęłam bez namysłu.
Wesele wyprawiliśmy skromne, ale ciepłe. Rodzice podarowali nam kawalerkę na Woli. Nieumeblowaną — ale byliśmy szczęśliwi. Remontowaliśmy sami: weekendy, noce, pył i farba we włosach. Wtedy rzekł: „Mieszkanie wpiszmy na mnie — formalności mniej”. Nie protestowałam. Przecież to nasza wspólna przyszłość, prawda?
Zaszłam w ciążę niemal od razu — urodziła się starsza, Kinga. Andrzej był w siódmym niebie, ja zaś utonęłam w macierzyństwie. On awansował, a gdy odziedziczył po rodzicach studio na Pradze, wynajęliśmy je, odkładając grosz do grosza.
Po siedmiu latach przyszła na świat młodsza — Ola. Zostałam w domu, bo Andrzej nalegał: „Odpocznij, ja zarobię”. Założył firmę budowlaną, interesy kwitły. Rodzice podarowali nam działkę pod Warszawą. Mąż zapragnął postawić dom. Cztery lata chaosu: beton, kredyty, nerwy. Sprzedałam swoje rodzinne M-3 w Łodzi, wzięłam pożyczkę — wszystko dla tej inwestycji. I stało się — dom gotowy. Przestronny, jasny, nasz. Malowałam witraże, zakładałam ogród, robiłam przetwory, tworząc z niego przytulne królestwo.
Mieszkaliśmy tam dwanaście lat. Aż runęło.
Pewnego dnia Ola przyprowadziła koleżankę z uczelni. Młoda, zadziorna, z błyskiem w oku. Najpierw myślałam, iż tylko podziwia Andrzeja jako biznesmena. Potem zauważyłam jego spojrzenia. I jej odpowiedzi. Dwa miesiące później wniosł o rozwód. Cztery — ożenił się z nią.
Zostałam z niczym. Sąd przyznał mu dom, bo był na jego nazwisko. Nie obchodziło ich, iż ziemię dali moi rodzice, iż kredyt spłacałam ja. „Brak dowodów — brak praw” — usłyszałam. Wyprowadziłam się do tego studia na Pradze. Zniszczonego, wilgotnego. Sąd „z łaski” mi go zostawił.
Samochód, który podarował mi na czterdziestkę, też zabrał — bo formalnie jego. Każdy mój wysiłek, każdy dzień — poszedł w próżnię. Bo nic nie było „na Weronikę”.
Teraz w moim domu mieszka ta dziewczyna. Jeździ moim autem. Chodzi po moim ogrodzie. Patrzy na mnie jak na śmiecia. A ja? Pracuję w call center. Za minimalną. Do szkoły nie chcą — brak doświadczenia, wiek „nie ten”.
Kinga początkowo płakała ze złości. Przysięgała, iż nigdy więcej z nim nie rozmawia. Ale się ugięła — opłaca jej wynajem. A ja? Jestem sama. choćby Ola, studentka medycyny, trzyma dystans — boi się, iż stanę się ciężarem.
Oto finał mojego „szczęśliwego” małżeństwa. Nie bywałam w spa, nie jeździłam na wczasy, nie miałam siebie. Budowałam dom. Dbałam o ciepło. Kochałam. A dziś mam jeden pokój, głodową pensję i pustkę.
Nie piszę tego dla litości. Chcę, byście się zastanowili. Nigdy nie stawiajcie czyjegoś życia ponad swoje — choćby ukochanej osoby. Nigdy nie podpisujcie papierów „dla miłości”. Nigdy nie pozwólcie się wymazać.
Wierzę, iż mimo wszystko jeszcze się uda. Bo teraz buduję życie dla siebie. Od zera. W pojedynkę. Ale już nie na czyjś rachunek. Na swój.
