Przez ostatnie kilka tygodni mój piętnastoletni syn, Kacper, zachowywał się… inaczej. Nie był wredny ani buntowniczy, po prostu wydawał się odległy. Wracał ze szkoły zmęczony, zamykał się w swoim pokoju, ledwie co mówiąc. Stracił apetyt, a kiedyś choćby się wzdrygnął, gdy spytałem, gdzie idzie albo do kogo pisze. Myślałem, iż może się zakochał albo wplątał w jakieś nastoletnie dramaty – takie rzeczy, które dzieci wolą ukrywać przed rodzicami.
Ale nie mogłem pozbyć się wrażenia, iż chodzi o coś poważniejszego.
Aż pewnego wieczoru, gdy Kacper był pod prysznicem, a jego plecak leżał na podłodze w kuchni, ciekawość wzięła górę. Rozpiąłem suwak. W środku były książki, niedojedzony batonik i… pieluchy. Tak, pieluchy. Całe opakowanie rozmiaru 2, wciśnięte między zeszyt do matematyki i bluzę.
Serce mi prawie stanęło. Co u licha mój nastoletni syn robił z pieluchami?
Przez głowę przemknęło mi sto myśli. Czy miał kłopoty? Czy była w to zamieszana jakaś dziewczyna? Czy ukrywał coś tak poważnego, iż bał się mówić?
Nie chciałem wyciągać pochopnych wniosków ani go oskarżać, bojąc się, iż jeszcze bardziej się zamknie. Ale nie mogłem też tego tak zostawić.
Następnego ranka, po odprowadzeniu go do szkoły, zaparkowałem kilka ulic dalej i czekałem.
I rzeczywiście – dwadzieścia minut później Kacper wymknął się boczną furtką i ruszył w przeciwną stronę niż szkoła. Szedłem za nim w pewnej odległości, z sercem w gardle.
Maszerował przez piętnaście minut, skręcając w coraz węższe uliczki, aż dotarł do zaniedbanego domu na obrzeżach miasta. Farba się łuszczyła, trawnik był zachwaszczony, a jedno z okien zaklejone kartonem.
Wtedy, ku mojemu zdumieniu, Kacper wyjął z kieszeni klucz i wszedł do środka.
Nie czekałem. Wysiadłem z auta i podszedłem prosto do drzwi. Zapukałem.
Otwarły się z piskiem – a w progu stał mój syn, trzymając na rękach niemowlę.
Wyglądał, jakby zobaczył ducha. „Tato?” wykrztusił. „Co ty tu robisz?”
Wszedłem do środka, oszołomiony widokiem. W pokoju panował półmrok, wszędzie leżały dziecięce akcesoria – butelki, smoczki, kocyk na kanapie. Dziewczynka w jego ramionach, może sześciomiesięczna, wpatrywała się we mnie wielkimi brązowymi oczami.
„Kacper, co się dzieje?” spytałem łagodnie. „Czyje to dziecko?”
Spuścił wzrok, kołysząc je mimowolnie, gdy zaczęło się wiercić. „To Lena” – odparł cicho. „Nie moja. To młodsza siostra mojego kolegi, Darka.”
„Darka?”
„Tak… jest w drugiej klasie. Znamy się od podstawówki. Jego mama zmarła dwa miesiące temu. Nagle. Nie mają nikogo – tata odszedł, gdy byli mali.”
Usiadłem powoli. „A gdzie jest Darek teraz?”
„W szkole. Zmieniamy się. On rano, ja po południu. Nie chcieliśmy nikomu mówić… baliśmy się, iż Lenę zabiorą.”
Zaniemówiłem.
Kacper wyjaśnił, jak Darek próbował opiekować się siostrą sam po śmierci matki. Żadna rodzina się nie zgłosiła, a chłopcy bali się, iż system ich rozdzieli. Więc wymyślili plan. Posprzątali stary rodzinny dom, a Kacper postanowił pomóc. Dzielili się obowiązkami – karmieniem, przewijaniem, czymkolwiek, byle Lena była bezpieczna.
„Oszczędzałem kieszonkowe na pieluchy i mleko” – dodał Kacper cicho. „Po prostu nie wiedziałem, jak ci to powiedzieć.”
Nie mogłem powstrzymać łez. Mój syn – mój nastoletni syn – ukrywał ten akt niesamowitej dobroci i odwagi, bo bał się, iż każę mu przestać.
Spojrzałem na malutką dziewczynkę w jego ramionach. Zasypiała, jej rączka zaciskała się na koszuli Kacpra.
„Musimy im pomóc” – powiedziałem. „Ale tak, jak należy.”
Podniósł wzrok, zaskoczony. „Nie jesteś zły?”
Pokręciłem głową, ocierając oczy. „Nie, synu. Jestem z ciebie dumny. Ale nie powinieneś był dźwigać tego sam.”
Tego popołudnia zadzwoniłem – do pracownika socjalnego, prawnika rodzinnego i szkolnego pedagoga Darka. Dzięki ich pomocy oraz dowodom na zaangażowanie chłopców udało się uzyskać dla Darka czasową opiekę. Zaoferowałem, iż część czasu Lena spędzi u nas, by Darek mógł skończyć szkołę. Zobowiązałem się też pomagać w opiece.
Nie było łatwo. Było mnóstwo spotkań, wywiadów, wizyt w domu. Ale dzień po dniu wszystko się układało.
Przez ten cały czas Kacper nie opuścił ani jednego karmienia. Ani jednej pieluchy. Nauczył się przygotowywać mleko, uspokajać kolki, a choćby czytał bajki tak, iż Lena rechotała ze śmiechu.
A Darek? Zyskał pewność siebie, mając wsparcie. Mógł w końcu przepracować żałobę, się nie martwiąc, iż straci siostrę, którą kochał nad życie.
Pewnego wieczoru zszedłem na dół i zobaczyZastałem Kacpra siedzącego na kanapie z Leną na kolanach – śmiała się, chwytając go za palce, a on spojrzał na mnie i uśmiechnął się, jakbym po raz pierwszy zobaczył, jak dorasta w najlepszą wersję siebie.
