Telefon zadzwonił nagle, przerywając poranną ciszę jak cios nożem. Anna Kowalska, siedząc przy oknie z haftem w dłoniach, drgnęła i powoli podniosła słuchawkę. Kobiecy głos po drugiej stronie był speszony, niemal desperacki:
— Anna Kowalska?
— Tak, słucham?
— Przepraszam za niepokój… ale dzwonię w sprawie pani syna.
— Z Kacprem coś się stało? W przedszkolu?
— Nie, nie! Mówię nie o Kacprze, tylko o Pawle.
— Przepraszam, ale mam tylko jednego syna.
— Paweł Kowalski, urodzony 12 lipca 1998 roku. W dokumentach są pani dane.
Annie zaparło dech. Ta data była blizną, która nigdy się nie zabliźniła. Wzięła głęboki oddech:
— Tak… wtedy urodził mi się syn. Ale umarł po dwóch dniach. Był wcześniakiem. jeżeli to żart, to wyjątkowo okrutny.
— Nie! On żyje! Jest w domu dziecka! Ja tam pracuję i… on wierzy, iż jego mama go odnajdzie. Proszę, spotkajmy się… nie mogłam już milczeć.
Ręka Anny drżała. W milczeniu zgodziła się na spotkanie pod pomnikiem Mickiewicza. Wciąż próbowała wmówić sobie, iż to pomyłka, oszustwo. Ale serce podpowiadało: to prawda. Musiała zobaczyć to na własne oczy.
Godzinę później stała przed starszą kobietą o dobrych, zmęczonych oczach. Przedstawiła się jako Wanda Nowak, wychowawczyni z domu dziecka przy ulicy Wolności.
— Całe życie spędziłam z dziećmi. Swoich nie miałam. Pawełek jest wyjątkowy. Wrażliwy, mądry, dobry. Nie mogłam nie spróbować znaleźć jego rodziny. W dokumentach jest pani rezygnacja.
— Ja nigdy nie składałam rezygnacji!
— To znaczy, iż ktoś to za panią zrobił. Ktoś, kto zdecydował za panią…
Jakby na potwierdzenie jej najgorszych przeczuć, kobieta podała jej zdjęcie. Patrzył z niego chłopiec, łudząco podobny do Kacpra. Tylko w okularach. Ten sam podbródek, usta, ten sam wzrok. Tylko pełen niepokoju, jakby z innego, okradzionego dzieciństwa.
Annie zabrakło tchu.
— Co z jego wzrokiem?
— Astygmatyzm. Nic poważnego. Ale ma dobre serce. Codziennie mówi, iż odnajdzie swoją mamę.
Anna ściskała fotografię. Nie miała już wątpliwości. To jej syn. Jej chłopiec. Jej krew.
— Nie macie pojęcia, co zrobili ci, którzy mi go zabrali. Cierpiałam. Płakałam nocami. A on… on żył!
Nie żegnając się, Anna pobiegła do domu dziecka. Tam, za metalowym ogrodzeniem, od razu go zobaczyła — siedzącego w piaskownicy z książką. Paweł. On. Jej syn.
Wychowawczyni zawołała go po nazwisku — Kowalski. To wystarczyło. Anna ruszyła do gabinetu dyrektora.
— Usłyszałam swoje nazwisko i… pomyślałam, iż może jesteśmy spokrewnieni. Chłopiec wydał mi się bardzo znajomy.
— Jest pani Kowalska? Przypadek? Dziwne. On już ma być adoptowany przez inną rodzinę…
— Nie rozumie pani. To mój syn.
Dyrektor — Barbara Kozłowska — zachowała wątpliwości, ale zajrzała do dokumentów. W aktach widniała rezygnacja podpisana przez Annę. Podpis był podrobiony. Anna rozpoznała charakter pisma teściowej — Haliny Nowak. Tylko ona mogła być aż tak podła.
Drżącym głosem Anna wyjaśniła, jak siedem lat temu urodziła przedwcześnie, jak powiedziano jej, iż dziecko nie żyje. Ale teraz, gdy zobaczyła zdjęcie i usłyszała imię — wszystko stało się jasne.
Dyrektor po raz pierwszy spojrzała na nią ze zrozumieniem:
— Nie oddam Pawła innej rodzinie. Załatwcie formalności, wróćcie z mężem. Sprawdzimy dokumenty.
W drodze do domu Anna czuła, jak wściekłość w niej wrze. Kto mógł to zrobić? Marek, jej mąż, był wtedy załamany. Cierpiał razem z nią. Pozostała tylko jedna osoba — jego matka.
Anna odebrała Kacpra z przedszkola, starając się zachować spokój. Ale gdy wróciła do domu i zobaczyła Halinę przy kuchni, nie wytrzymała:
— A ktoś tu zniknął na siedem lat. I teraz wszystko wyjdzie na jaw.
Wieczorem położyła zdjęcie przed mężem.
— To Paweł. Nasz syn.
Marek zmarszczył brwi:
— To Kacper w okularach?
— Nie. To ten, po którym płakałeś.
Reakcja teściowej nie kazała na siebie czekać — zbladła, ale z godnością wyszła do swojego pokoju. Anna, rozdzierana bólem, opowiedziała mężowi wszystko.
Następnego dnia byli w domu dziecka. Gdy Paweł wszedł do gabinetu, nie było już wątpliwości. Chłopiec nie zadał żadnych pytań. Po prostu wiedział.
— W końcu cię znaleźliśmy, synu — powiedział Marek.
— Wiedziałem! Czekałem! — odparł Paweł.
Anna przytuliła go, głaszcząc po głowie, powstrzymując łzy, które i tak spłynęły po policzkach.
W drodze do domu zajechali do sklepu. Paweł nie mógł uwierzyć, iż może wybierać ubrania. Że ma mamę, która spyta, jaką kurtkę chce. Że ma tatę, który uniesie go w ramionach.
W domu czekał młodszy brat… naburmuszony i zazdrosny. Anna wiedziała, skąd wiał wiatr — Halina nie traciła czasu.
— To wszystko moje! Nie będę się dzielił! — burczał Kacper.
— Może w ogóle nie jesteś moim bratem! Sierota jakaś!
Anna podeszła do nich z lustrem.
— Popatrzcie. Te nosy, te usta, uszy. Jesteście braćmi.
I nagle Kacper się uśmiechnął. Niepewnie. Ale po raz pierwszy — szczerze.
Tymczasem Halina pakowała swoje rzeczy. Marek zaproponował jej przeprowadzkę do mieszkania, które dawno dla niej kupił. Bez krzyków. Ale stanowczo. Więcej nie będzie królową w ich domu.
Anna stała w korytarzu i słyszała jej rozmowę przez telefon:
— Tak, wyprowadzam się. Mieszkanie — luksus. Syn się postarał. Wreszcie mogę żyć dla siebie. Odpocząć. Jestem szczęśliwa.
Anna gorzko się uśmiechnęła.
A kiedy ty żyłaś dla kogoś innego, niż dla siebie, Halina?
Teraz jej rodzina była kompletna. Teraz miała dwóch synów. A serce przestało płakać. Zaczęło śpiewać.
.jpg)
