Odsunąłem się od rodziców przez swoją żonę

Rodzice mnie rozczarowali, a powodem tego stała się moja żona

Mam 44 lata i dorastałem w rodzinie, o której wielu może jedynie marzyć. Kochający rodzice — oboje lekarze z własnymi klinikami w małym miasteczku pod Poznaniem — oraz brat, mój najlepszy przyjaciel od dzieciństwa. Obrazek idealnego szczęścia, gdzie każdy dzień był pełen ciepła i wsparcia. Wszystko zmieniło się, gdy pojawiła się ona – kobieta, która zmieniła mój świat, by w końcu go rozbić.

Poznałem Magdę na pierwszym roku studiów. Była moim kompletnym przeciwieństwem, jak dzień i noc. Jej dzieciństwo upłynęło w domu dziecka, skąd w wieku 11 lat zabrała ją rodzina zastępcza. Ale szczęście nie trwało długo — rodzice się rozwiedli, a Magda została z matką, która gwałtownie popadła w alkoholizm. Jej więzi z ojcem były prawie zerwane. Jej życie było walką, ale przetrwała — z żelazną wolą i determinacją, by wydostać się z przeszłości. Po szkole kontynuowała edukację na uniwersytecie, samodzielnie za to płacąc. Pracowała na dwa etaty, uczyła się do późna, a studia ukończyła z wyróżnieniem. Ta siła mnie zafascynowała.

Nasza relacja zaczęła się jako bajka, aż do momentu, kiedy przywiozłem ją do rodzinnego domu. Magda, wychowana w biedzie, patrzyła na nasz przytulny dom z ledwo skrywanym pogardzeniem. Wtedy zamilkła, ale później, w trakcie kłótni, wykrzyczała, iż jesteśmy bogatymi snobami żyjącymi w swoim wyimaginowanym świecie. Te słowa uderzyły mnie jak piorun, ale ją usprawiedliwiłem jej trudną przeszłością. Przetrwaliśmy ten kryzys, choć pęknięcia już się zaczęły.

Przed ślubem powiedziałem jej, iż rodzice chcą pokryć koszty uroczystości. Magda wpadła w furię: „Nie będę od nich zależna!” Jej głos drżał od złości, a ja nie wiedziałem, jak ją uspokoić. Potajemnie porozmawiałem z rodzicami, a oni, by uniknąć kłótni, cicho przekazali mi pieniądze. Magdzie nic nie powiedziałem. Ślub odbył się wspaniale, a ona była dumna, myśląc, iż zrobiliśmy wszystko sami, udowadniając swoją samodzielność. Milczałem, bojąc się zniszczyć jej iluzję.

Gdy dowiedzieliśmy się, iż spodziewamy się córki, rodzice byli przepełnieni szczęściem. Pewnego dnia przywieźli dziecięce ubranka — malutkie sukienki i buciki. Czekałem na burzę, ale Magda niespodziewanie uśmiechnęła się i podziękowała. A potem, gdy tylko zamknęły się za nimi drzwi, powiedziała lodowatym tonem: „Żadnych więcej darów od twoich rodziców.” Nie miałem odwagi opowiedzieć o tym mamie i tacie — ich euforia z wnuczki była tak szczera, iż nie chciałem jej gasić. Na pytania, czego nam potrzeba, kłamałem, iż wszystko już mamy.

Burza jednak wybuchła przed porodem. Rodzice bez uprzedzenia przywieźli nowy wózek — drogi, ten sam, który widzieliśmy w sklepie. Magda zbladła: „To zbędny luksus, zabierzcie go z powrotem!” Słowo za słowo i wybuchła kłótnia. Krzyczała, obrażała ich, a ja stałem jak porażony. Wizyta zakończyła się awanturą, po której zaczęły się u niej przedwczesne skurcze. I kogo obwiniła? Moich rodziców! Powiedziała, iż to ich wina, iż doprowadzili ją do stresu. Po raz pierwszy się sprzeciwiłem: „Nie masz racji, oni nie są winni!”

A potem postawiła mnie przed wyborem — straszliwym, jak wyrok. Albo zostanę z nią i córką, ale całkowicie odwrócę się od rodziców i brata, nie wezmę od nich ani grosza, albo rozwód — i nigdy nie zobaczę swojej małej. Serce rozrywało się na strzępy, krew waliła w skroniach. Co miałem zrobić? Wybrałem żonę i córkę, odwracając się od rodziny, która dała mi wszystko. Zrezygnowałem z miłości rodziców, z dziedzictwa, które mogłoby zapewnić nam dostatnie życie. Przeprowadziliśmy się do innego miasta, z dala od przeszłości.

Dwanaście lat nie słyszałem głosu mamy, nie obejmowałem ojca, nie żartowałem z bratem. Pracuję jako nauczyciel w szkole, a każdy koniec miesiąca to liczenie groszy, aby związać koniec z końcem. Żyjemy skromnie, niemal biednie, bo Magda nienawidzi przyjmować pomocy. Patrzę na nią i nie poznaję tej dziewczyny, która niegdyś zainspirowała mnie swoją wytrzymałością. Teraz widzę tylko złość — nienawidzi świata, obarcza wszystkich winą za to, iż jej życie nie jest takie jak innych. To, co w niej kochałem, zmieniło się w odrazę, która mnie od środka zżera.

Myślę o rozwodzie. Dzieci dorosły, mam nadzieję, iż mnie zrozumieją, zrozumieją, dlaczego nie mogę dłużej tak żyć. Pomyliłem się w ocenie Magdy — brutalnie, nieodwracalnie. Jej duma, którą uważałem za siłę, okazała się trucizną, zatruwającą wszystko wokół. I teraz stoję przed ruinami swojego życia, zadając sobie pytanie: jak mogłem być tak ślepy? Jak mogłem poświęcić rodzinę dla kobiety, która choćby cienia szczęścia nie toleruje?