Odwróciłem się od rodziców z powodu mojej żony

Odwróciłem się od swoich rodziców, a powodem była moja żona

Mam 44 lata i dorastałem w rodzinie, o jakiej wielu mogłoby tylko marzyć. Troskliwi rodzice – oboje lekarze z własnymi klinikami w małym miasteczku pod Poznaniem – oraz brat, mój najlepszy przyjaciel od dzieciństwa po młodość. Obrazek idealnego szczęścia, gdzie każdy dzień wypełniały ciepło i wsparcie. Wszystko jednak zmieniło się, gdy w moim życiu pojawiła się ona – kobieta, która wywróciła mój świat do góry nogami.

Poznałem Olę na pierwszym roku studiów. Była moim całkowitym przeciwieństwem, jak dzień i noc. Jej dzieciństwo upłynęło w domu dziecka, skąd została zabrana przez rodziców zastępczych w wieku 11 lat. Szczęście trwało krótko – rozwiedli się, a Ola została z matką, która niedługo popadła w alkoholizm. Kontakt z ojcem prawie się urwał. Jej życie było zmaganiem, ale stawiła mu czoła – z żelazną wolą i determinacją, by wyrwać się z przeszłości. Po szkole dostała się na studia, opłacając naukę samodzielnie. Pracowała na dwóch etatach, uczyła się do późna, ukończyła z wyróżnieniem. Ta siła mnie zafascynowała.

Nasza relacja zaczęła się jak bajka, dopóki nie przedstawiłem jej w rodzinnym domu. Ola, wychowana w biedzie, patrzyła na nasz przytulny dom z ledwo skrywanym lekceważeniem. Nic nie powiedziała wtedy, ale później, w trakcie kłótni, wykrzyczała, iż jesteśmy „bogatymi snobami” żyjącymi w wyimaginowanym świecie. Te słowa uderzyły we mnie jak piorun, ale przełknąłem urazę, zrzucając to na jej trudną przeszłość. Przetrwaliśmy ten kryzys, chociaż już można było dostrzec pęknięcia.

Przed ślubem powiedziałem jej, iż rodzice chcą opłacić całe przyjęcie. Ola wybuchła złością: „Nie chcę być im nic winna!” Jej głos drżał z gniewu, a ja nie wiedziałem, jak ją uspokoić. Potajemnie porozmawiałem z rodzicami, a oni, nie chcąc sporów, cichcem przekazali mi pieniądze. Oli nic nie powiedziałem. Ślub był wspaniały, a ona była dumna, myśląc, iż wszystko zrobiliśmy sami, udowadniając światu naszą niezależność. Milczałem, bojąc się zniszczyć jej iluzję.

Gdy dowiedzieliśmy się, iż spodziewamy się córki, rodzice byli wniebowzięci. Pewnego dnia przywieźli dziecięce ubranka – malutkie sukienki i buciki. Czekałem na burzę, ale Ola niespodziewanie się uśmiechnęła i podziękowała. A potem, ledwo zamknęły się za nimi drzwi, zimnym tonem oświadczyła: „Żadnych więcej darów od twoich rodziców”. Nie odważyłem się opowiedzieć o tym mamie i tacie – ich euforia z powodu wnuczki była tak szczera, iż nie chciałem jej przygaszać. Na ich pytania, czego potrzebujemy, kłamałem, iż wszystko już mamy.

Ale burza i tak nadeszła przed narodzinami. Rodzice bez uprzedzenia przywieźli nowy wózek – drogi, dokładnie ten, który widzieliśmy w sklepie. Ola zbladła: „To zbędny luksus, zabierzcie go z powrotem!” Wywiązała się kłótnia. Krzyczała, obrażała ich, a ja stałem osłupiały. Wizyta skończyła się awanturą, po której zaczęły się skurcze przed terminem. Kogo oskarżyła? Moich rodziców! Twierdziła, iż to ich wina, iż doprowadzili ją do stresu. Po raz pierwszy sprzeciwiłem się: „Nie masz racji, oni nie są winni!”

A potem postawiła mnie przed wyborem – przerażającym jak wyrok. Albo zostaję z nią i córką, ale całkowicie zrywam z rodzicami i bratem, nie biorę od nich ani grosza, albo rozwód – i nigdy nie zobaczę własnego dziecka. Serce rozrywało się na strzępy, krew dudniła w skroniach. Co miałem zrobić? Wybrałem żonę i córkę, odwracając się od rodziny, która dała mi wszystko. Zrezygnowałem z miłości rodziców, z dziedzictwa, które mogło zapewnić nam dostatnie życie. Przeprowadziliśmy się do innego miasta, z dala od przeszłości.

Dwanaście lat nie słyszałem głosu mamy, nie przytulałem taty, nie żartowałem z bratem. Pracuję jako nauczyciel w szkole, a każdy koniec miesiąca to liczenie złotówek, by związać koniec z końcem. Żyjemy skromnie, prawie biednie, ponieważ Ola nienawidzi przyjmować pomocy. Patrzę na nią i nie rozpoznaję tej dziewczyny, która kiedyś inspirowała mnie swoją wytrwałością. Teraz widzę tylko złość – nienawidzi świata, obwinia wszystkich za to, iż jej życie nie jest takie jak inne. To, co kochałem w niej, zamieniło się w odrazę, która pożera mnie od środka.

Myślę o rozwodzie. Dzieci dorosły i mam nadzieję, iż mnie zrozumieją, zrozumieją, dlaczego nie mogę dłużej tak żyć. Pomyliłem się co do Oli – brutalnie, nieodwracalnie. Jej duma, która wydawała mi się siłą, okazała się trucizną, trawiącą wszystko dookoła. I teraz stoję przed ruinami swojego życia, pytając siebie: jak mogłem tak się zaślepić? Jak mogłem poświęcić rodzinę dla kobiety, która nienawidzi choćby cienia szczęścia?