Pamiętam dzień, gdy Mateusz przekroczył próg naszego domu. Miał pięć lat chudy, z oczami pełnymi nieufności, które wydawały się zbyt duże jak na jego drobną twarz. W dłoniach ściskał wytarty plecak jedyne, co posiadał. Ja i Kasia czekaliśmy na tę chwilę trzy lata.
Witaj w domu, mały wojowniku powiedziałem, kucając, by znaleźć się na jego wysokości.
Milczał. Tylko patrzył. W jego wzroku mieszały się strach i podejrzliwość jakby nie był pewny, czy może nam zaufać.
Pierwsze miesiące były trudne. Krzyczał przez sen, chował się pod łóżko na głośniejsze dźwięki. Po kolei wstawaliśmy do niego nocą, głaskaliśmy jego włosy, szeptaliśmy, iż wszystko będzie dobrze, iż nikt go już nie odda.
Nie oddacie mnie, prawda? zapytał pewnego wieczoru po kolejnym koszmarze.
Nigdy, synku odpowiedziałem. Choć mówiłem to pewnie, coś ścisnęło mnie w środku: samo słowo oddać drapało serce jak ostry kolec.
Minął rok. Mateusz rozkwitł. Śmiał się, biegał po podwórku, rysował nas trójkę na lodówce moja rodzina. Gdy pierwszy raz nazwał mnie tato, nie powstrzymałem łez. Byliśmy szczęśliwi.
A potem nadeszła wiadomość, na którą czekaliśmy, a zarazem baliśmy się jej usłyszeć.
Jestem w ciąży szepnęła Kasia, trzymając w drżących dłoniach test.
Przytuliliśmy się, płakaliśmy ze szczęścia. Po latach leczenia i rozczarowań to był cud. ale razem z nim do domu wpełzło coś niewidzialnego. Cisza między nami stawała się coraz gęstsza.
Ludzie wokół sypali dobrymi radami:
Teraz będziecie mieć prawdziwe dziecko.
Jak dobrze, iż będziecie mieli kogoś swojego.
Te słowa ciąły jak nóż. Mateusz też je słyszał. Choć zapewnialiśmy, iż nic się nie zmieni, widział, jak nasze spojrzenia coraz częściej zatrzymywały się na brzuchu Kasi, a nie na nim.
Gdy urodziła się Zosia, trzymałem ją na rękach i poczułem coś, czego nigdy wcześniej nie doświadczyłem: instynktowną więź, niemal zwierzęcą. Była moją kopią. Moją krwią. I w tej chwili euforii zakradł się cień.
Mój brat powiedział to, o czym choćby nie śmiałem pomyśleć:
A co teraz z chłopcem? Przecież możecie go oddać. Macie teraz własne dziecko.
Machnąłem ręką, ale słowa osiadły w głowie jak trucizna. Z każdą bezsenną nocą, z każdą godziną, gdy kołysałem Zosię i słyszałem, jak Mateusz samotnie bawi się w swoim pokoju, ta myśl wracała.
Kasia odezwała się pierwsza:
Może naprawdę będzie mu lepiej w innej rodzinie? Gdzie będzie jedynakiem? Nie dajemy teraz rady.
Przeszedł mnie chłód. Ale milczałem. I gdy następnego dnia wykręciłem numer pracownicy socjalnej, mój głos drżał:
Chcielibyśmy omówić możliwość zmiany opieki.
Na drugim końcu zapadła cisza.
Panie Kowalski, czy zdaje sobie pan sprawę, iż ten chłopiec uważa was za rodzinę? zapytała w końcu.
Tak. Ale okoliczności się zmieniły.
Po rozmowie długo siedziałem w ciemności. Czułem wstręt do siebie a jednocześnie dziwny spokój, jakbym zrzucił ciężar. ale gdy wieczorem Mateusz przytulił się do mojej dłoni i szepnął:
Tato, zrobiłem coś źle?
wszystko we mnie pękło.
Tej nocy patrzyłem, jak śpi, i nagle zrozumiałem: Zosia przyszła na świat dzięki przypadkowi. A Mateusz dzięki naszej decyzji. I to właśnie ten wybór czyni nas rodzicami bardziej niż wspólna krew.
Kasia, nie możemy tego zrobić powiedziałem w środku nocy. Nie możemy go stracić.
Rozpłakała się. Wypłakała cały wstyd, zmęczenie, strach.
Następnego ranka usiedliśmy razem z Mateuszem.
Synku zaczęła cicho Kasia chcemy, żebyś wiedział: zostajesz z nami. Na zawsze.
Patrzył to na nią, to na mnie. W oczach zabłysły łzy.
Nie oddacie mnie?
Nigdy przytuliłem go. Jesteś naszym synem. A Zosia twoją siostrą. To nasza rodzina.
Tamtego wieczoru pomagał Kasi zmieniać pieluszki, nucił kołysankę, którą kiedyś śpiewaliśmy jemu. I po raz pierwszy zobaczyłem: już stał się starszym bratem.
Minęło wiele lat. Mateusz wyrósł mądry, wrażliwy, z tą samą głęboką uśmiech, który kiedyś krył ból. Zosia uwielbia go. Gdy ktoś pyta, czy są rodzeństwem, śmieje się:
Tak, najprawdziwszym na świecie.
Czasem, gdy widzę ich razem, przypomina mi się tamten mroczny okres i myślę: jak blisko byliśmy zniszczenia tego, co najcenniejsze. O mało nie wyrzekliśmy się miłości, którą sami wybraliśmy.
Dziś wiem na pewno: ojcostwo to nie biologia. To decyzja. Codzienna, świadoma, czasem bolesna.
I za każdym razem, gdy Mateusz nazywa mnie tato, słyszę w tym nie tylko słowo ale drugą szansę.
