Pamiętam dzień, gdy Karol przekroczył próg naszego domu. Miał pięć lat chudy, z nieufnymi oczami, które wydawały się zbyt duże jak na jego twarz. W dłoniach ściskał wytarty plecak jedyne, co posiadał. Ja i Kasia czekaliśmy na tę chwilę trzy lata.
Witaj w domu, wojowniku powiedziałem, kucając, by znaleźć się na jego wysokości.
Milczał. Tylko patrzył. Mieszanka strachu i niedowierzania jakby nie był pewny, czy może nam zaufać.
Pierwsze miesiące były trudne. Krzyczał przez sen, chował się pod łóżko, gdy słyszał głośne dźwięki. Wstawaliśmy na zmianę w nocy, głaskaliśmy jego włosy, szeptaliśmy, iż wszystko będzie dobrze, iż nikt go już nie odda.
Nie oddacie mnie, prawda? zapytał pewnego dnia po kolejnym koszmarze.
Nigdy, synku odpowiedziałem. Choć mówiłem to stanowczo, coś ścisnęło mnie w środku: samo słowo oddać drapało serce jak nóż.
Minął rok. Karol rozkwitł. Śmiał się, biegał po podwórku, rysował nas trójkę na lodówce moja rodzina. Gdy pierwszy raz nazwał mnie tata, nie powstrzymałem łez. Byliśmy szczęśliwi.
A potem wiadomość, na którą czekaliśmy i której się baliśmy.
Jestem w ciąży szepnęła Kasia, trzymając test, który drżał w jej dłoniach.
Przytuliliśmy się, płakaliśmy z radości. Po latach leczeń i rozczarowań to był cud. ale razem z nim do domu wpełzło coś niewidzialnego. Cisza między nami stawała się coraz gęstsza.
Ludzie wokół sypali dobrymi radami:
Teraz będziecie mieli prawdziwe dziecko.
Jak dobrze, iż będziecie mieć kogoś swojego.
Te słowa kłuły jak igły. Karol też je słyszał. Choć zapewnialiśmy, iż nic się nie zmieni, widział, jak nasze spojrzenia coraz częściej zatrzymywały się na brzuchu Kasi, a nie na nim.
Gdy urodziła się Zosia, trzymałem ją na rękach i poczułem coś, co było mi zupełnie obce: instynktowną więź, niemal zwierzęcą. Była moją kopią. Moją krwią. I w tej chwili euforii przemknął cień.
Mój brat powiedział to, czego sam nie śmiałem pomyśleć:
A co teraz z chłopcem? Przecież możecie go oddać. Macie już swoje dziecko.
Odsunąłem te słowa, ale utkwiły w głowie jak trucizna. Z każdą nieprzespaną nocą, z każdą godziną, gdy kołysałem Zosię i słyszałem, jak Karol samotnie bawi się w swoim pokoju, ta myśl wracała.
Kasia odezwała się pierwsza:
Może naprawdę będzie mu lepiej w innej rodzinie? Gdzie będzie jedynakiem? Nie dajemy teraz rady.
Przeszył mnie chłód. Ale milczałem. Gdy następnego dnia wykręciłem numer pracownicy socjalnej, mój głos drżał:
Chcielibyśmy omówić zmianę opieki.
Na drugim końcu zapadła cisza.
Panie Nowak, czy zdaje sobie pan sprawę, iż ten chłopiec uważa was za swoją rodzinę? spytała w końcu.
Tak. Ale okoliczności się zmieniły.
Po rozmowie długo siedziałem w ciemności. Czułem wstręt do siebie a jednocześnie dziwny spokój, jakby zrzuciłem ciężar. ale gdy wieczorem Karol przytulił się do mojej dłoni i szepnął:
Tato, zrobiłem coś źle?
wszystko we mnie pękło.
Tej nocy patrzyłem, jak śpi, i nagle zrozumiałem: Zosia przyszła na świat przez przypadek. A Karol przez nasz wybór. I to właśnie ten wybór czyni nas rodzicami głębiej niż wspólna krew.
Kasia, nie możemy tego zrobić powiedziałem w środku nocy. Nie możemy go stracić.
Rozpłakała się. Wylała cały wstyd, zmęczenie, strach.
Następnego ranka usiedliśmy z Karolem.
Synku zaczęła cicho Kasia chcemy, żebyś wiedział: zostajesz z nami. Na zawsze.
Patrzył to na nią, to na mnie. Oczy zabłysły łzami.
Nie oddacie mnie?
Nigdy przytuliłem go. Jesteś naszym synem. A Zosia twoją siostrą. To nasza rodzina.
Tego wieczoru pomagał Kasi zmieniać pieluchy, nucił kołos
