Z elegancką skórzaną walizką w dłoni i przekonaniem w każdym kroku, Kacper Nowak gwałtownie przemierzał terminal lotniska. Po latach ciężkiej pracy i nieprzespanych nocy został właśnie awansowany na asystenta dyrektora w rozwijającej się firmie deweloperskiej.
By uczcić sukces – i przygotować się do ważnego spotkania w innym mieście – wykupił bilet w pierwszej klasie. Nie tylko dla komfortu, ale bo czuł, iż na to zasłużył.
Wszedł do samolotu, skinął uprzejmie stewardessie i zajął miejsce przy oknie. Przestronne, ciche, idealne.
Gdy samolot kołował, Kacper otworzył laptopa i rozłożył notatki do prezentacji. Siedzące obok miejsce było puste. W duchu miał nadzieję, iż tak pozostanie.
Samolot wystartował płynnie. Kacper sączył wodę gazowaną i przeglądał slajdy. Wszystko szło idealnie.
Aż nagle…
– Przepraszam pana – usłyszał cichy głos.
Spojrzał w górę. Przed nim stała stewardessa, a za nią kobieta około trzydziestki, trzymająca na rękach rozkrzyczane niemowlę.
– Zajmie miejsce obok pana. Jej dziecko ma problemy, a tu z przodu jest ciszej – wyjaśniła stewardessa.
Kacper zmarszczył brwi. – Czekaj… co? Dlaczego właśnie tutaj? Zapłaciłem za spokój. Nie może usiąść gdzie indziej?
Matka nie odezwała się ani słowem. Jej oczy były zmęczone, a ręce delikatnie kołysały dziecko.
– Rozumiem – powiedziała stewardessa – ale to jej miejsce, a…
– Powinna jechać pociągiem, jeżeli nie potrafi zająć się dzieckiem – warknął Kacper. – Dlaczego ja mam cierpieć przez czyjeś kiepskie planowanie?
Inni pasażerowie spojrzeli w ich stronę. Jedna kobieta pokręciła głową, a mężczyzna zmarszczył brwi z dezaprobatą.
– Mam jutro najważniejsze spotkanie. Potrzebuję odpoczynku – ciągnął Kacper. – Wie pani w ogóle, jak ważna jest ta podróż?
Głos stewardessy stał się stanowczy. – Proszę o współpracę. Niech pan pozwoli jej zająć swoje miejsce.
Kacper skrzyżował ręce i sapnął głośno. – Niewiarygodne. Absurd.
Nagle z rzędu za nimi podniósł się wysoki, spokojny mężczyzna po sześćdziesiątce, elegancko ubrany.
– Proszę pani – zwrócił się łagodnie do matki – może pani zajmie moje miejsce? Jest tam więcej prywatności.
– Jest pan pewien? – zapytała niepewnie.
– Absolutnie.
Kobieta skinęła z wdzięcznością i przeszła na wskazane miejsce.
Kacper choćby nie podziękował. Wcisnął przycisk wezwania.
– Tak, panie Nowak? – spytała stewardessa.
– Poproszę najlepszą whisky. Bez lodu.
Resztę lotu spędził, udając, iż czyta, od czasu do czasu rzucając spojrzenie w stronę dziecka, które dawno już przestało płakać.
Gdy samolot wylądował, Kacper wysiadł szybko, spiesząc się do hotelu. W terminalu zadzwonił telefon. To był jego szef.
– Cześć, panie Kowalski – powiedział pewnie. – Właśnie wylądowałem.
Szef nie odpowiedział na powitanie.
– Kacper – rzucił zimno – co się, do cholery, stało w tym samolocie?
Kacper zastygł. – O co chodzi?
– Nie widziałeś internetu?
– Nie…
– Jest nagranie. Ty, krzyczący na matkę z dzieckiem. Wszędzie to widać. Jakiś dzieciak w pierwszej klasie nagrał całą sytuację. Ma już ponad dwa miliony wyświetleń. A nasze logo było wyraźnie widoczne na twoim laptopie.
Kacprowi ścierpło w żołądku.
– Skompromitowałeś firmę. Jesteśmy marką prorodzinną, Kacper. Masz pojęcie, jakie to szkody?
– Nie wiedziałem, iż ktoś nagrywa…
– Powinieneś się domyślić! To ma być nasz wizerunek? Komentarze są bezlitosne. Zarząd już do mnie dzwonił.
Kacper oniemiał.
– Zawieszam cię. Natychmiast. Porozmawiamy za tydzień. Może.
Rozmowa się urwała.
W hotelu Kacper siedział w ciszy, przy świetle laptopa. Obejrzał film.
Tam był on – rozdrażniony, podniesionym głosem, rzucający sarkastyczne uwagi, podczas gdy zmęczona matka stała cicho, uspokajając dziecko.
Komentarze były bezlitosne:
„Ten typ uważa dziecko za problem, choć jego ego jest głośniejsze niż każde niemowlę.”
„Szacunek dla tego pana, który oddał miejsce. To klasa.”
„W samolotach potrzeba więcej współczucia, a mniej Kacprów.”
Najbardziej uderzył go jednak komentarz od kogoś, kto rozpoznał matkę:
„Ta kobieta to pielęgniarka. Leciał”Może innym razem pomyślisz, zanim ocenisz kogoś po jednej trudnej chwili.”
