Byłam zajęta w pracy, gdy moi rodzice przenieśli rzeczy moich dzieci do piwnicy, mówiąc: Nasz drugi wnuk zasługuje na lepsze pokoje.
Nazywam się Agnieszka. Po rozwodzie przeprowadziłam się z moimi dziesięcioletnimi bliźniakami, Jakubem i Zosią, do domu rodziców. Wydawało się to błogosławieństwem. Pracowałam na dwunastogodzinnych zmianach jako pielęgniarka pediatryczna, a oni oferowali pomoc. Ale gdy mój brat, Tomasz, i jego żona, Kinga, urodzili syna, moje dzieci stały się niewidzialne. Nigdy nie sądziłam, iż własni rodzice zdradzą nas tak do głębi.
Gdy dorastałam, zawsze byłam tą odpowiedzialną, podczas gdy młodszy brat Tomasz był złotym dzieckiem. Ten schemat był tak zakorzeniony, iż prawie go nie zauważałam. Jakub i Zosia byli wspaniałymi dziećmi Jakub, mój wrażliwy artysta, i Zosia, pewna siebie mała sportsmenka. Nasza umowa z rodzicami początkowo działała. Dokładałam się do zakupów, gotowałam, pracowałam dodatkowo, oszczędzając każdy grosz na własne mieszkanie. Cel był prosty wyprowadzić się przed świętami.
Wtedy Tomasz i Kinga urodzili Wojtka, i wszystko się zmieniło. Faworyzowanie rodziców, które wcześniej było tylko cichym szumem w tle, stało się teraz przytłaczające. Przekształcili jadalnię w pokój dziecięcy dla Wojtka, choć jego rodzice mieli dom z czterema sypialniami po drugiej stronie miasta. Kupowali mu drogie prezenty, podczas gdy moje dzieci dostawały tylko symboliczne podarki. Twój brat potrzebuje teraz więcej wsparcia mówiła mama. Dopiero zaczyna rodzicielstwo. Fakt, iż ja od dwóch lat byłam samotną matką, został wygodnie pominięty.
Jakubowi i Zosi kazano mówić ciszej, bo Wojtuś śpi. Ich zabawki nazywano bałaganem. Telewizja była zawsze ustawiona na programy, które lubiła Kinga. Chodziłam po cienkiej linie, starając się chronić dzieci przed jasnym przekazem: jesteście mniej ważni. Potrzebowałam pomocy rodziców w opiece, czułam się uwięziona.
Sytuacja się zaostrzyła, gdy Tomasz i Kinga ogłosili duży remont w swoim domu. Będziemy potrzebować gdzieś mieszkać powiedziała Kinga, kołysząc Wojtka na kolanach. To tylko sześć do ośmiu tygodni.
Zanim zdążyłam zrozumieć, co się dzieje, tata już potakiwał z entuzjazmem. Oczywiście zostaniecie u nas! Mamy mnóstwo miejsca.
Właściwie odchrząknęłam już teraz jest tu trochę ciasno.
Mama rzuciła mi spojr
