Ponad 30 lat małżeństwa wystarczyło – historia kobiety, która zaczęła nowe życie po 55-tce

Przedstawiam się jako Grażyna Nowak. Urodziłam się i całe życie spędziłam na Mazowszu. Mam teraz 61 lat, ale uwierzcie mi, nigdy wcześniej nie czułam się tak wolna i naprawdę żywa. Jeszcze siedem lat temu myślałam, iż wszystko już za mną – przede mną tylko działka, leki i starość. Myliłam się. Teraz chcę Wam opowiedzieć moją historię – być może będzie dla kogoś z Was objawieniem.

Wyszłam za mąż w wieku 22 lat. Wydawał mi się niezawodny: nie pił, nie palił, umiał pracować rękami. Wszystko było sensowne. Urodziłam troje dzieci – dwóch synów i córkę. Najmłodsze dziecko – Franek – przyszedł na świat, gdy miałam 37 lat. Pomiędzy nim a starszymi była przepaść pokoleniowa. Musiałam na nowo uczyć się bycia mamą – już nie młodą, zmęczoną, ale wciąż kochającą. Zawsze byłam blisko: bez złych nawyków, cierpliwa, spokojna. Żyłam dla dzieci. Pracowałam, starałam się, ale sobie kilka pozwalałam. Wszystko – dla rodziny, domowego ciepła, codzienności. Nie wyjeżdżałam nigdzie, nie odpoczywałam. Chociaż marzyłam. Marzyłam tak, iż nocami we snach spacerowałam po ulicach Paryża, którego nigdy nie widziałam.

Przed ślubem żyłam intensywniej. Podróżowałam, jeździłam z przyjaciółkami po kraju, byłam prawdziwie żywą dziewczyną. A potem… potem zaczęło się życie według “instrukcji”. Nie był złym człowiekiem. Nie. Nie pił, przynosił wszystko do domu, nie wszczynał awantur. Ale był pusty. Bezwładny. Ciągle zatopiony w swoim świecie myślistwa. Miał trzy wymarzone psy, dziesiątki strzelb, namioty, radia, noże, wyposażenie. Wszystko – na leśne wyprawy. A ja? choćby kota nie mogłam mieć. Nienawidził kotów. Jak wielu rzeczy, które kochałam.

Gdy skończyłam 55 lat, dzieci się rozeszły, wnuków jeszcze nie było. I po raz pierwszy od wielu lat byłam sama – z tym obojętnym, cichym mężczyzną. Patrzyłam na niego i zrozumiałam: już nie chcę tak żyć. Nie chcę być meblem w jego domu. Nie chcę umrzeć, nie próbując, czym jest wolność.

We wrześniu, gdy przeszłam na emeryturę, przyszłam do niego z propozycją: rozwód. Bez awantur. Ja daję ci połowę naszego mieszkania, garaż, samochód, działkę, domek myśliwski i wszystkie psy z arsenałem. W zamian proszę tylko o jedno – dwupokojowe mieszkanie w sąsiedniej dzielnicy. Zgodził się milcząco. Jemu było już wszystko jedno. Między nami nie było już niczego. Ani słów, ani spojrzeń, ani duszy.

W listopadzie przeprowadziłam się. Z jedną walizką. Bez mebli. Bez naczyń. Bez znanych ścian. Otworzyłam drzwi nowego mieszkania, usiadłam na podłodze i rozpłakałam się. Nie ze smutku. Z radości. Po raz pierwszy od wielu lat oddychałam swobodnie.

Stopniowo zaczęłam się urządzać. Wymieniłam okna, drzwi, rury. Powoli robiłam remont. Kupiłam prostą, ale przytulną meble. Znalazłam dwa koty – sfinksy. Nazwałam je Agata i Pola. Po raz pierwszy od dziesięcioleci zrobiłam, co chciałam.

Minęło sześć lat. W tym czasie byłam nad Bałtykiem, w Krakowie, Wrocławiu i Gdańsku. Chodzę do teatrów, na wystawy, do muzeów. Chodzę na basen, piekę ciasta, dziergam szaliki dla wnuków. Tak, teraz mam już wnuki – jestem szczęśliwą babcią, a dzieci często do mnie przyjeżdżają. Śmiejemy się, rozmawiamy, przytulamy. U nas – prawdziwa rodzina. Prawdziwa, ciepła, bez obaw, iż nie zostanie się wysłuchanym.

Czasami dzwoni były mąż. Pyta, jak się miewam. Mówi, iż tęskni. Ale ja już dawno mu wybaczyłam i puściłam. Wrócić? Nigdy. Żyłam w małżeństwie 33 lata. Wystarczy mi. Teraz jestem sama, ale nie samotna. Mam moje ulubione krzesło, poranną kawę przy oknie, moje książki, moje koty, moich przyjaciół i ciszę, której już się nie boję.

Skończę 61 lat tej jesieni. I jestem pewna, iż nie chcę ponownie wychodzić za mąż. Wreszcie żyję – naprawdę, bez kompromisów. I wiecie, co wam powiem? Życie zaczyna się wtedy, gdy po raz pierwszy odważamy się wybrać siebie.