Porzucona przez własną matkę u obcych drzwi. Po 25 latach zatrudniła się u mnie jako sprzątaczka, nie wiedząc, iż jestem jej córką.

Dzisiaj piszę te słowa, nie jako ofiara, ale jako kobieta, która w końcu odnalazła swój spokój.
Kto jest dzieckiem bez korzeni? Nikim. Tylko cieniem, który przypadkiem przybrał ludzką postać.
Więc zawsze czułaś się jak duch? zapytał Michał, mieszając łyżeczką kawę w mojej nowoczesnej kuchni.
Spojrzałam na niego jedynego człowieka, który znał całą prawdę. Tego, który pomógł mi ją odnaleźć. Kobietę, która mnie urodziła, a potem wyrzuciła z życia jak niepotrzebny szkic.
Mój pierwszy krzyk nie poruszył jej serca. W pamięci przybranych rodziców pozostała tylko kartka przypięta szpilką do tanego kocyka: *Przepraszam*. Jedno słowo wszystko, co dostałam od kobiety, która miała być moją matką.
Halina i Jan Kowalscy starsze, bezdzietne małżeństwo znaleźli mnie pewnego październikowego poranka. Otworzyli drzwi i zobaczyli zawiniątko. Płaczące, żywe. Mieli na tyle sumienia, by nie oddać mnie do domu dziecka, ale za mało miłości, by przyjąć jak własną.
Jesteś pod naszym dachem, Elżbieto, ale pamiętaj my nie jesteśmy twoi, a ty nie jesteś nasza. Spełniamy tylko ludzki obowiązek powtarzała Halina co roku w rocznicę, gdy mnie znaleźli.
Ich mieszkanie stało się moją klatką. Dostałam kąt w korytarzu z rozkładanym łóżkiem. Jadłam osobno ich zimne resztki. Ubrania z targu staroci, zawsze za duże. *Wyrośniesz będą pasować* tłumaczyła przybrana matka. Tyle iż gdy w końcu zaczynały leżeć, rozpadały się w szwach.
W szkole byłam wyrzutkiem. *Podrzutek*, *bezdomna*, *nikogo* szeptali koledzy.
Nie płakałam. Po co? Zbierałam w sobie siłę, gniew, determinację. Każde szturchnięcie, każdy śmiech, każde zimne spojrzenie wszystko stawało się paliwem.
W wieku trzynastu lat zaczęłam dorabiać rozdawałam ulotki, wyprowadzałam psy. Pieniądze chowałam pod podłogę. Halina znalazła je pewnego dnia podczas sprzątania.
Kradniesz? spytała, trzymając pogniecione banknoty. Od razu wiedziałam, iż jabłko nie padło daleko od jabłoni
To moje, zarobione odparłam.
Rzuciła je na stół.
W takim razie płacisz za swoje utrzymanie. Jesteś już duża.
W wieku piętnastu lat pracowałam przy każdej nadarzającej się okazji. W siedemnastym dostałam się na uniwersytet w innym mieście.
Wyjechałam z jednym plecakiem i kartonem, w którym trzymałam jedyne, co łączyło mnie z moją historią zdjęcie noworodka, zrobione przez pielęgniarkę, zanim nieznana mi matka zabrała mnie ze szpitala.
Ona cię nie kochała, Ela powiedziała na pożegnanie przybrana matka. My też nie. Ale przynajmniej byliśmy uczciwi.
W akademiku mieszkałam z trzema współlokatorkami. Żywiłam się zupkami chińskimi. Uczyłam się do utraty tchu tylko na piątki, tylko dla stypendium.
W nocy pracowałam w całodobowym sklepie. Koledzy śmiali się z moich znoszonych ubrań. Nie słyszałam ich. Słyszałam tylko jeden głos: *Znajdę ją. Pokażę jej, kogo odrzuciła*.
Nie ma nic gorszego niż poczucie, iż jest się niechcianym. Wbija się pod skórę jak drobne szkło, którego nie da się już usunąć.
Spojrzałam na Michała i pogładziłam złoty łańcuszek na szyi mój jedyny luksus, który kupiłam sobie po pierwszym dużym projekcie. On znał całą historię. On odnalazł moją matkę. On pomógł ułożyć plan.
Wiesz, iż to nie przyniesie ci ulgi? zapytał.
Nie chcę ulgi odparłam. Chcę zamknięcia.
Życie bywa przewrotne. Czasem podsuwa szansę tam, gdzie się jej nie spodziewasz. Na trzecim roku los do mnie mrugnął wykładowca marketingu zlecił nam opracowanie strategii dla marki ekologicznej kosmetyki.
Przesiedziałam trzy dni bez snu, wkładając w tę pracę całą swoją wściekłość i pragnienie uznania. Gdy skończyłam prezentację, w sali zapadła cisza.
Tydzień później profesor wpadł do mojego pokoju z błyszczącymi oczami: *Ela, inwestorzy z Warszawy chcą rozmawiać o twoim pomyśle*.
Zamiast honorarium zaproponowali mi udział w start-upie. Podpisałam dokumenty drżącymi rękami nie miałam nic do stracenia.
Rok później firma wystrzeliła. Mój udział zamienił się w sumę, o której choćby nie marzyłam. Wystarczyło na wkład własny na mieszkanie. Wystarczyło na kolejne inwestycje.
Życie zaczęło przyspieszać. Jeden sukces pociągał za sobą kolejne.
W wieku dwudziestu trzech lat kupiłam przestronne mieszkanie w centrum, do którego wniosłam tylko plecak i tę samą kartonową skrzynkę ze zdjęciem. Żadnych gratów z przeszłości. Tylko punkt wyjścia i droga przede mną.
Wiesz, myślałam, iż sukces da mi szczęście powiedziałam Michałowi w dniu, gdy poznaliśmy się na konferencji. A sprawił tylko, iż stałam się bardziej samotna.
Masz za sobą ducha odparł, trafnie nazywając to, czego sama nie potrafiłam określić.
Tak opowiedziałam pierw