Przypadków nie ma Minęły cztery lata od śmierci mamy, ale Agata wciąż pamięta gorycz i nieznośną tęsknotę, zwłaszcza tamtego wieczoru po pogrzebie. Ojciec siedział przybity żałobą, Agata już była zmęczona łzami. W ich dużym, solidnym domu panowała przytłaczająca cisza. Agata miała wtedy szesnaście lat, wiedziała jak im z tatą ciężko i boleśnie, bo we troje byli bardzo szczęśliwi. Jan objął córkę za ramiona i powiedział: – Musimy jakoś żyć dalej, córeczko, jakoś się przyzwyczaimy… Minął czas. Agata ukończyła technikum medyczne i niedawno zaczęła pracę jako pielęgniarka w szpitalu w swojej miejscowości. Mieszkała w domu sama, ponieważ ojciec rok temu ożenił się z inną kobietą i zamieszkał w sąsiedniej wiosce. Nie miała do niego żalu, życie toczy się dalej, ona też kiedyś wyjdzie za mąż, a tata pozostało młody. Agata wysiadła z autobusu w ładnej sukience i butach – dziś przecież u jej taty, jedynego bliskiego człowieka, były urodziny. – Cześć, tatusiu – uśmiechnęła się radośnie Agata, a oni serdecznie się uściskali w ogrodzie przed domem, wręczyła mu prezent – sto lat! – Witaj, kochanie, chodź, już wszystko gotowe na stole – powiedział Jan i weszli do domu. – Agata, jak dobrze, iż już jesteś – z kuchni wyszła Kasia, teraz jej macocha – bo moje dzieci są już głodne. Jan od roku mieszkał z nową rodziną. Kasia miała 13-letnią córkę Ritę, złośliwą i nieznośną, oraz 10-letniego syna. Agata rzadko ich odwiedzała – to był jej drugi raz w ciągu roku, starała się nie zwracać uwagi na wybryki paskudnej Rity, która nie gryzła się w język, a matka jej nie reagowała. Po życzeniach i rozmowach padły typowe pytania od Kasi. – Masz chłopaka? – Mam. – I co, planujecie ślub? Agata trochę zmieszała się tak bezpośrednimi pytaniami. – Zobaczymy – odpowiedziała nie wdając się w szczegóły. – Bo widzisz, Agata – Kasia uśmiechnęła się sztucznie – rozmawialiśmy z twoim ojcem i zdecydowaliśmy, iż więcej ci pomagać nie będzie. Za dużo pieniędzy ci daje, a my mamy dużą rodzinę. Wyjdź za mąż i niech cię mąż utrzymuje. Twój tata teraz ma rodzinę, najpierw musi dbać o nas, a ty jesteś już dorosła, pracujesz… – Kasia, poczekaj – przerwał jej Jan – rozmawialiśmy trochę inaczej, mówiłem już, iż córce daję mniej niż wam… Ale Kasia nie dała mu dojść do słowa i rozkrzyczała się: – Dla swojej córki jesteś tylko bankomatem, a my nie mamy przez nią cierpieć… Jan milczał ze wstydem, Agacie zrobiło się źle. Wyszła z domu i usiadła na ławce, by się uspokoić. Urodziny były beznadziejnie popsute. Zaraz podeszła Rita i usiadła obok. – Jesteś ładna – Agata tylko skinęła głową, nie chciała rozmawiać. – Nie obrażaj się na moją mamę, jest teraz nerwowa, bo jest w ciąży – dziewczyna uśmiechnęła się złośliwie. – Jeszcze jej nie znasz, ale poznasz, zobaczysz… – zachichotała i pobiegła do domu. Agata wstała i wyszła z podwórka. Zobaczyła, iż ojciec stał na ganku i patrzył jej w ślad. Trzy dni później nagle odwiedził ją ojciec z Kasią. – O, jak miło, zapraszam na herbatę – zaproponowała Agata. Kasia rozglądała się, przechadzała po domu. – Tak, dom porządny, w okolicy takich mało. – Mój tata ma złote ręce, sam stawiał z wujkiem Kolegą, prawda, tato? – Ach, daj spokój, córeczko, dla siebie budowałem. – Wiem – wtrąciła Kasia – mam szczęście go mieć. Właśnie dlatego przyjechaliśmy porozmawiać o domu. Agata od razu wyczuła coś złego i powiedziała: – Nie sprzedam swojego udziału. Wychowałam się tu, ten dom jest dla mnie istotny – odpowiedziała stanowczo, patrząc na Kasię i ojca. – Oho, jaka sprytna i domyślna – syknęła Kasia. – A ty czemu milczysz? – szturchnęła Jana w bok. – Córeczko, ten problem musimy rozwiązać. Mam dużą rodzinę, dom jest mały, dziecko w drodze… Sprzedamy dom, kupisz coś mniejszego, jeżeli braknie, pomogę spłacić kredyt – mówił Jan, nie patrząc córce w oczy. – Tato, co ty mówisz? – nie wierzyła własnym uszom Agata. – Twój tata ma teraz inną rodzinę – wrzeszczała Kasia – zrozum wreszcie! Nie ma już waszego domu! Sama zajmujesz tyle miejsca. Przesuniesz się i już nikt nie będzie cię pytał o zdanie. – Nie krzycz na mnie – Agata wstała – proszę, wyjdźcie. Po wizycie było jej bardzo ciężko na duszy. Ojciec ma prawo do życia, ale nie jej kosztem. Dom po mamie był dla niej najcenniejszy i nie sprzeda swojej części. niedługo przyszedł do niej Artur. Gdy zobaczył Agatę, aż zaniemówił. – Witaj, ślicznotko, wyglądasz fatalnie, co się stało? Wpadła mu w ramiona, rozpłakała się, a potem wszystko opowiedziała. Artur pracował w policji, był opanowany i uspokajał Agatę. – Twój ojciec to porządny facet, nie wystąpi przeciwko twojej woli. To Kasia go omotała, iż nie może słowa powiedzieć. Nie martw się, coś wymyślimy, poproszę o pomoc prawników z miasta. Najważniejsze, nie zgadzaj się na sprzedaż udziału. Jan po powrocie nie mógł sobie znaleźć miejsca. Od ślubu z Kasią było dobrze, ale ostatnio żądała coraz więcej pieniędzy, marzyła o większym domu i nalegała na sprzedaż starego. Jan czuł, iż popełnił błąd, ale wtedy Kasia powiedziała o ciąży. Chciał zadzwonić do Agaty i ją pocieszyć. Kiedy szedł po telefon do pokoju, usłyszał Kasię rozmawiającą przez telefon: – Nie chce się zgodzić – mówiła wściekle do kogoś – musimy działać sami. Jeszcze z nim pogadam. Jak będzie trzeba, coś z nim zrobię. Kasia się rozłączyła i spojrzała wprost na męża. – Z kim rozmawiałaś? – Z koleżanką. – Nie kłam, rozmawiałaś o domu – Kasia usiadła na kanapie, przybierając żałosną minę. – Koleżanka zna pośrednika, który znajdzie kupca. Agata tylko się ucieszy – dostaniemy sporo za dom. – A co miałaś na myśli, mówiąc „coś z nim zrobię”? – To o garażu, trzeba będzie go sprzedać – okłamała go bez skrupułów. Jan uwierzył i niepokój minął. Agata wracała z pracy późno, już była jesień. Chociaż Artur obiecał po nią wyjść, nie mógł, bo był na wezwanie. Spieszyła się do domu. Nagle przy niej zatrzymał się samochód. Wysiadł z niego jakiś wielki facet, podszedł, wrzucił Agatę na tylną kanapę auta i odjechali. Agata wystraszyła się. – Kim jesteście? Czego chcecie? – spytała przez łzy. – To chyba pomyłka – zaśmiali się w samochodzie. – W naszej robocie nie ma przypadków… Zrobisz, co każemy, nic się nie stanie tobie ani twojemu ojcu – powiedział spokojnie obcy. – A co ma do tego tata? – Masz podpisać dokumenty. Za dwa dni dostaniesz pieniądze za sprzedaż domu i się wyprowadzisz. Kupcy już są. – To nielegalne, nie podpiszę niczego, pójdę na policję, nie sprzedam domu – wtedy poczuła cios w szczękę i smak krwi. – Twojej policji się nie boimy, ani twojego narzeczonego – zaśmiał się obrzydliwie facet – jak nie podpiszesz, pożegnasz się z życiem, a twój narzeczony będzie miał śledztwo… Samochód zatrzymał się na skraju wsi, siedzący obok mężczyzna podsunął jej papiery i świecił latarką: – Podpisuj, tylko nie upaćkaj krwią. To będzie jutro u notariusza. Nagle Agata zobaczyła z tyłu policyjne koguty, a zaraz drugie. Kierowca gwałtownie ruszył, ale nie uciekli – ze strachu pomylił biegi i wpadł do rowu. Okazało się, iż Artur poprosił kolegę z miejscowej policji, żeby miał oko na Agatę, kiedy wieczorami wraca z pracy. Maksym zobaczył, jak ją wsadzają do auta, zadzwonił do Artura, a ten zaalarmował policyjne patrole. Jak się później okazało, olbrzym, który porwał Agatę, był kochankiem Kasi, i to z nim była w ciąży. Razem postanowili wykraść dom Jana, bo Kasia bardzo się do niego przywiązała i chciała sporo na nim zarobić, a uparta córka stawała na przeszkodzie. Jana też mieli się pozbyć… Minęło trochę czasu. Wszystko się wyjaśniło. Jan rozwiódł się i wrócił do domu. przez cały czas prowadził swój mały biznes z częściami samochodowymi. Wieczorem przy stole siedzieli we trójkę: Jan, Agata i Artur. Dla Jana te ściany stały się jeszcze droższe. – Tato, nie martw się, nie zostaniesz sam – mówiła wesoło Agata. – Córciu, przyznaj się, wychodzisz za mąż? – Oświadczyłem się Agacie – powiedział Artur – i się zgodziła – puścił jej oczko. – Złożyliśmy już podanie i niedługo ślub – młodzi spojrzeli na siebie i wybuchnęli śmiechem. – Tato, nawet, jak zamieszkam z Arturem, będziemy często cię odwiedzać. Przecież będziemy mieszkać blisko… – Ach, córeczko, przepraszam za wszystko, narobiłem głupstw, przepraszam – spojrzał ze łzami na zdjęcie zmarłej żony. – Wszystko dobrze, tato. A będzie lepiej! Dziękujemy za przeczytanie, subskrypcję i Wasze wsparcie. Powodzenia w życiu!

Przypadki nie są przypadkowe

Minęły już cztery lata od śmierci mamy, a Aldona wciąż czuła gorycz i przejmującą tęsknotę. Zwłaszcza tamtego wieczoru po pogrzebie. Ojciec siedział z poszarzałą twarzą, załamany żalem, a Aldona nie miała już łez do płakania. W ich solidnym, dużym domu panowała przytłaczająca cisza.

Miała wtedy szesnaście lat i doskonale rozumiała, jak bardzo im obojgu jest ciężko i bolesne to rozstanie przecież w trójkę byli szczęśliwi. Jan objął córkę ramieniem i powiedział cicho:

Trzeba jakoś żyć dalej, córko. Będzie ciężko, ale przywykniemy…

Czas płynął. Aldona skończyła szkołę medyczną, niedawno zaczęła pracę jako pielęgniarka w miejscowym ośrodku zdrowia. Mieszkała sama, bo ojciec rok temu ożenił się ponownie i przeniósł do sąsiedniej wsi. Aldona nie miała do niego pretensji i nie osądzała, tak to już w życiu bywa. Sama również kiedyś wyjdzie za mąż. Ojciec ciągle był jeszcze młody.

Tego dnia wysiadła z autobusu w eleganckiej sukience i butach dziś ojciec, jej jedyny bliski człowiek, obchodził urodziny.

Cześć, tato uśmiechnęła się radośnie i mocno go uściskała w ogrodzie, gdzie ją przywitał. Wręczyła mu prezent. Sto lat, tato!

Witaj, moja kochana, wchodź, stół już zastawiony odpowiedział z uśmiechem i weszli do domu.

Aldona, no wreszcie jesteś rzuciła z kuchni Kasia, obecna macocha bo moje dzieci już głodne.

Jan żył z nową rodziną już od roku. Kasia miała trzynastoletnią córkę Renatę złośliwą i nieznośną, oraz dziesięcioletniego syna. Aldona rzadko u nich bywała to był jej drugi raz w ciągu roku. Starała się ignorować zaczepki wrednej Renaty ta nie przebierała w słowach, a jej matka nigdy nie reagowała.

Po życzeniach przy stole, Kasia zaczęła wypytywać Aldonę.

Masz kogoś?

Tak, mam chłopaka.

I co, ślub już planujecie?

Aldona spłoniła się trochę od bezpośrednich pytań Kasi.

Zobaczymy, jeszcze wszystko przed nami odpowiedziała.

Wiesz, o co chodzi, Aldona właścicielka domu uśmiechnęła się sztucznie rozmawialiśmy z twoim ojcem i postanowiliśmy, iż nie będzie ci już więcej pomagał. Zbyt dużo ci daje, a my mamy dużą rodzinę. Czas, żebyś wyszła za mąż i żeby ktoś inny cię utrzymywał. Twój ojciec ma teraz nową rodzinę, powinien dbać przede wszystkim o nas, a ty jesteś już dorosła i masz pracę

Kasia, poczekaj… przerwał jej Jan rozmawialiśmy o czymś innym, tłumaczyłem, iż córce daję mniej pieniędzy niż wam…

Ale Kasia nie pozwoliła dokończyć i podniosła głos:

Bo ty dla niej jesteś jak bankomat, a my mamy przez to cierpieć?

Jan siedział cicho, przygnębiony, a Aldona poczuła się okropnie. Wyszła od stołu prosto na podwórko, by przysiąść na ławce i trochę ochłonąć. Urodziny były już całkiem stracone. Za nią wyszła Renata i usiadła z boku.

Ładna jesteś, Aldona tylko skinęła głową, nie miała ochoty na rozmowę. Nie gniewaj się na moją mamę, jest teraz nerwowa, bo jest w ciąży odparła dziewczyna z kpiącym uśmiechem. Ale mojej mamy jeszcze dobrze nie znasz, poznasz, jeszcze zobaczysz parsknęła śmiechem i zniknęła w domu.

Aldona wstała i wyszła poza bramę, odwracając się zobaczyła, iż ojciec stoi na ganku i patrzy za nią. Po trzech dniach Jan pojawił się z Kasią u Aldony w odwiedzinach.

O, niespodziewani goście! Może zrobimy herbaty? zaproponowała.

Kasia rozglądała się po domu, przeszła się po pokojach.

Ładny dom, w tej miejscowości trudno o taki.

Mój tata własnymi rękami go budował z sąsiadem, wujkiem Karolem, prawda, tato?

Daj spokój, córciu, jaki tam ze mnie złota rączka…

Ale ja wiem wtrąciła Kasia mam do niego szczęście. Właśnie po to przyjechaliśmy, bo chcemy pogadać o domu.

Aldona od razu poczuła niepokój i odpowiedziała stanowczo:

Nie sprzedam swojego udziału. Tu się wychowałam i ten dom jest mi bardzo drogi patrzyła wyzywająco na Kasię i ojca.

Sprytna i bystra jesteś warknęła niezadowolona Kasia. A ty czemu milczysz? szturchnęła Jana.

Córko, sprawę trzeba rozwiązać, mam dużą rodzinę, dom jest mały, a teraz jeszcze dziecko się urodzi Sprzedajmy dom, ty kupisz coś mniejszego, jak zabraknie, to weźmiesz kredyt, pomogę ci spłacić ojciec mówił, nie patrząc jej w oczy.

Tato, co ty mówisz…? głos Aldony drżał z niedowierzania.

Twój ojciec ma już inną rodzinę wrzasnęła Kasia czas, żebyś to w końcu pojęła. To nie jest już twój dom. Sama zajmujesz tyle miejsca. Ustąp i tyle, nikt cię nie będzie pytał o zdanie!

Nie podnoście na mnie głosu. Proszę was, idźcie już wstała Aldona.

Gdy goście wyszli, poczuła się strasznie pusta. Ojciec ma prawo do swojego życia, ale nie jej kosztem. Tego domu, gdzie żyła jej mama, nie odda.

Wieczorem odwiedził ją Artur. Gdy zobaczył Aldonę, zbladł.

Cześć, śliczna, coś okropnie wyglądasz co się stało?

Rzuciła mu się w ramiona, szlochając. Wypłakała cały ból, a on cierpliwie czekał aż się uspokoi i wszystko mu opowiedziała. Artur pracował w policji, był opanowany i starał się ją wesprzeć.

Twój ojciec jest dobrym człowiekiem, nie pójdzie wbrew tobie. To Kasia go omotała, on taki bardzo łatwowierny. Nie przejmuj się, coś wymyślimy, pogadam z prawnikiem z miasta. Najważniejsze, nie zgadzaj się na sprzedaż swojej części domu.

Jan po powrocie do domu nie potrafił znaleźć sobie miejsca. Zaraz po ślubie z Kasią wszystko układało się dobrze, ale z czasem Kasia stała się nerwowa, coraz częściej domagała się pieniędzy, koniecznie chciała powiększyć dom i nieustannie nalegała na sprzedaż tego w wiosce. Jan zaczął się zastanawiać, czy nie popełnił błędu. Aż Kasia oznajmiła o ciąży.

Wieczorem chciał po prostu się odciąć od wszystkiego. Wyszedł z kuchni po telefon i nagle usłyszał Kasię rozmawiającą przez komórkę w sąsiednim pokoju.

Ona nie chce się zgodzić mówiła rozdrażniona do kogoś będziemy musieli wziąć sprawy w swoje ręce, pogadam jeszcze z nim. A jak nie to, sama coś wymyślę.

Kasia nagle odwróciła się gwałtownie i spotkała spojrzenie męża.

Z kim rozmawiałaś?

Z przyjaciółką.

Nie kłam, rozmawiałaś o sprzedaży domu.

Usiadła na kanapie z udawaną troską na twarzy i powiedziała:

Przyjaciółka znalazła znajomego pośrednika, który może pomóc nam znaleźć kupca. Uwierz, Aldona będzie zadowolona, dostanie niezłe pieniądze.

Ale słyszałem, iż coś wymyślisz z nim… Co miałaś na myśli?

Ach, to chodziło o garaż, też trzeba będzie sprzedać… łgała w żywe oczy.

Jan jej uwierzył i złe przeczucie zniknęło. Jesień, Aldona wracała późno z pracy. Artur miał ją odebrać, ale pojechał na wezwanie służbowe. Chciała tylko jak najszybciej dojść do domu. Nagle obok niej zatrzymało się auto, a z niego wysiadł wysoki mężczyzna. Podszedł, bez problemu wepchnął ją na tylne siedzenie i natychmiast odjechali. Aldona zaczęła płakać, przerażona.

Kim jesteście? Czego ode mnie chcecie? pytała przez łzy. To jakaś pomyłka…

W aucie rozległ się śmiech.

Pomyłek w naszej robocie nie ma… Zrobisz, co ci powiemy, to tobie i twojemu ojcu nic się nie stanie odpowiedział spokojnie nieznajomy.

Co ma do tego mój tata?

Masz podpisać dokumenty. Za dwa dni dostaniesz pieniądze za dom i masz się wyprowadzić. Kupcy już są.

To niezgodne z prawem! Nie podpiszę niczego, zgłoszę wszystko na policję! Nie sprzedam naszego domu! wtedy poczuła uderzenie w twarz i metaliczny smak krwi w ustach.

Nie boimy się twojej policji ani narzeczonego zakpił tamten jak nie podpiszesz, pożegnasz się z życiem, a twój narzeczony najwyżej sprawę urządzi…

Auto zatrzymało się na skraju wioski, facet podał jej papiery i poświecił latarką:

Podpisuj, tylko nie zachlap krwią. Jutro to będzie u notariusza.

Nagle za nimi pojawiły się światła radiowozów. Kierowca spanikował, ruszył gwałtownie, ale w popłochu pomylił pedały i samochód wpadł do rowu.

Okazało się, iż Artur poprosił kolegę, żeby miał oko na Aldonę, jak wraca po zmroku. Maksym zobaczył, jak ją wsadzają do samochodu, natychmiast zadzwonił do Artura, a on zawiadomił patrol.

Potem wyszło na jaw, iż tamten osiłek był kochankiem Kasi, a dziecka, które nosiła, też nie było Jana. Razem obmyślili plan przejęcia domu Jana Kasia za wszelką cenę chciała go sprzedać, żeby mieć pieniądze, a Aldona im przeszkadzała.

Czas minął. Wszystko się ułożyło na nowo. Jan się rozwiódł, wrócił do swojego domu. przez cały czas prowadził swój mały biznes z częściami samochodowymi. Wieczorami przy stole siadali we trójkę Jan, Aldona i Artur. Dla Jana dom nabrał podwójnej wartości.

Tato, nie martw się, nigdy nie zostaniesz sam mówiła wesoło Aldona.

Córciu, mów szczerze, chcesz wyjść za mąż?

Oświadczyłem się Aldonie powiedział Artur, a ona się zgodziła i puścił do niej oko. Podaliśmy już papiery, niedługo wesele wymienili porozumiewawcze spojrzenia i wybuchli śmiechem.

Tato, choćby jak zamieszkam z Arturem, zawsze będziemy cię odwiedzać. Będziemy blisko…

Ach, córciu, wybacz mi wszystko. Narobiłem głupot, przepraszam szepnął łamiącym się głosem, patrząc na zdjęcie zmarłej żony.

Już dobrze, tato. Teraz będzie tylko lepiej.

Dziękuję za przeczytanie i wszystkiego najlepszego!