Ricardo Salazar długo stał nieruchomo, wpatrzony w nieznane.

Ryszard Szaradz stał nieruchomo, jakby zamrożony w czasie.

Świat, w którym wierzył, iż może kupić wszystko ludzi, wrażliwość, przyszłość rozpadł się w kilka zdań wypowiedzianych przez dziewczynę w podniszczonych butach.

Kto ci to pokazał? wyszeptał w końcu.

Nikt, panie Szaradz, odparła cicho Jadwiga. Po prostu to rozumiem. Czasem języki mówią same do mnie.

Helena Kowalska, jej matka, stała z boku, dłonie splecione, starając się nie drżeć. Dostrzegała, jak po twarzy mężczyzny, którego wszyscy w budynku bali się choćby spojrzeć, przedostało się coś, czego wcześniej nie widziała niepewność.

Kłamiesz, rzucił gwałtownie, niemal brutalnie. To jakiś trik, żeby mnie zaimponować.

Wstał, podszedł do swojego biurka i nacisnął przycisk. Na ekranie pojawił się stary rękopis.

Oto. Profesorowie z Uniwersytetu Warszawskiego nie potrafili tego przetłumaczyć. jeżeli powiesz choć jedno prawdziwe zdanie, dam ci pięć tysięcy złotych. jeżeli nie twoja matka straci pracę.

Panie Szaradz, proszę, nie rób tego! krzyknęła Helena. To dziecko!

Milcz! przebił ją.

Jadwiga nie drgnęła.

Dobrze, powiedziała. Ale nie spodoba wam się odpowiedź.

Podeszła do ekranu i przetoczyła palcem po linijkach.

To nie tylko tekst. To ostrzeżenie.

Ha! Jakie ostrzeżenie? zaśmiał się nerwowo Ryszard.

Dla ciebie.

Dla mnie?! w jego głosie pojawiła się irytacja zmieszana z niepewnością.

Jadwiga wyszeptała:

Ten, który wzniesie się ponad wszystkich, upadnie z własnej pychy. Jego imię zostanie wymazane przez wiatr, a dom spłonie w płomieniach.

Cisza.

Na zewnątrz nagle rozbłysł błyskawica. Pokój pogrążył się w półmroku, a twarz Ryszarda na chwilę rozświetliła bladą, napiętą twarz z szeroko otwartymi oczami.

Przypadek zwykły przypadek, mruknął.

Jadwiga zwróciła się do niego.

Drwiąc pod nosem z ludzi, którzy sprzątają podłogę, czy wiesz, kto napisał kod, na którym opiera się twój biznes?

Co co masz na myśli? drżał jego głos.

Mój ojciec.

Helena wzdrygnęła się.

Jadwiga nie, nie

Tak, mamo, czas, żeby usłyszała prawdę. Jadwiga nie odrywała wzroku od Ryszarda. Był programistą w dziale cyberbezpieczeństwa. Pracował nocą nad waszym systemem, kiedy wy bawiliście się nad morzem. Kiedy zachorował, podpisaliście rozkaz o zwolnieniu.

Jak jak się nazywał? zapytał, już bladnąc.

Andrzej Kowalczyk.

Oczy Szaradza rozszerzyły się.

To on ten, który napisał kod ochronny? Ten sam, który przyniósł miliony z niemieckiego banku?

Tak, potwierdziła Jadwiga. On. A wy pozbawiliście go wszystkiego.

Cisza. Jedyny dźwięk to szum deszczu uderzającego w szyby.

Nie szukamy zemsty, szepnęła Helena. Tylko sprawiedliwości. I spokoju.

Nie wiedziałem wyszeptał Ryszard, choć jego słowa brzmiały pusto.

Wiedzieliście, odparła Jadwiga. Po prostu wam to nie zależało.

Mężczyzna opadł w fotel. To, co zbudował, nagle wydało się mu puste.

Czego ode mnie chcecie? Pieniędzy? Wykształcenia? Domu? Dam wam wszystko.

Jadwiga patrzyła spokojnie.

Nic nie chcemy. Ale zapamiętajcie Bóg czasem przemawia głosem tych, których nie widzicie.

Chwyciła matkę za rękę.

Idźmy, mamo.

Helena zwróciła się do niego.

Dokończę sprzątanie dziś. Potem znajdź sobie inną żonę.

Obie wyszły. Drzwi zamknęły się powoli.

Ryszard został sam.

Stał nieruchomo, nie ruszając się. Potem otworzył szufladę i wyciągnął starą teczkę A. Kowalczyk.

W środku znajdował się wniosek o przedłużenie umowy z powodów zdrowotnych. Na dole jego podpis: Odrzucono.

Szaradz położył teczkę na biurku, potem powoli zdjął zegarek z ręki i położył go obok.

Na zewnątrz deszcz wlewał się po szybach jak płynna wstydliwość.

Następnego dnia media wybuchły:

Biznesmen Ryszard Szaradz podarował cały majątek i udziały w firmie na fundusz edukacji dzieci z ubogich rodzin.

Miesiąc później wieża Kryształowa Wieża została sprzedana Uniwersytetowi Warszawskiemu, aby stała się centrum darmowej nauki.

A w małej szkole na peryferiach miasta dziewczyna o imieniu Jadwiga założyła koło językowe dla dzieci bez środków.

Kiedy zapytano ją, dlaczego to robi, uśmiechnęła się:

Bo wiedza to siła. Ale prawdziwa siła to umiejętność przebaczenia.

Epilog

Helena i Jadwiga opuściły Warszawę. Nikt już po nich nie słyszał.

A Ryszard Szaradz zniknął z życia publicznego.

Kilka miesięcy później, na ostatnim piętrze Kryształowej Wieży, pojawiła się tablica z napisem:

Prawdziwym bogactwem jest uczenie się od ludzi, którzy mówią sercem.