Rozpieszczone i bezczelne alfy? "To żadna karma, tylko klapki na oczach!"

W dyskusji nad kondycją współczesnych dzieci i młodzieży nie brakuje słów zatroskania. Boimy się, iż są niesamodzielne, narzekamy, iż nie liczą się ze zdaniem innych, wytykamy im egocentryzm. W odpowiedzi na jedną z takich opinii napisała do nas pani Agnieszka, która jest nauczycielką z ponad 20-letnim stażem, ale też mamą trzynastolatka. Przytaczamy jej list w całości, bo nie często zdarza się, by ktoś tak mówił o nastolatkach.


"Szanowna redakcjo,

w odpowiedzi na artykuł Hanny Szczesiak (Pokolenie alfa jest bezczelne i nie ma szacunku do starszych. Oto co muszą zrobić rodzice, mamadu.pl, 03.09.2024 r.) chciałabym przedstawić swój punkt widzenia. Przeczytałam ten artykuł z dużym zaciekawieniem, ale i rosnącą irytacją.

Pokolenie alfa, z tego, co podpowiada internet, to dzieci urodzone po 2010 roku. To oznaczałoby, iż najstarsi przedstawiciele tego pokolenia mają 14 lat. W artykule, który skłonił mnie do napisania do Państwa, przytoczona jest opinia innej dziennikarki, a także pani psycholog.

Bezczelne czy asertywne?

Obie kobiety są zdania, iż to, co uchodzi za bezczelność i uprzywilejowaną postawę współczesnych dzieci, uważane za karmę lub niemalże karę za grzechy rodziców małych alf, tak naprawdę jest wyrazem asertywności i umiejętności stawiania granic. Pokolenie alfa miało nauczyć się tego dzięki dostępowi do technologii, które 'umożliwiają wyrażanie własnej opinii już od bardzo młodego wieku' – argumentują obie panie.

Po czym przechodzą do udzielania rad rodzicom i nauczycielom: musicie uczyć alfy empatii, tak by nie zatraciły pewności siebie w wyrażaniu własnego zdania, ale jednocześnie umiały okazywać szacunek innym ludziom.

Dzieci się nie zmieniły

Tak się składa, iż jestem i matką alfy (13 l.), i nauczycielką, rada ta z założenia skierowana jest więc bezpośrednio do mnie. I tu pojawia się moja irytacja. W szkole podstawowej pracuję od 23 lat, nie wliczając w to praktyk studenckich, i jedno mogę powiedzieć z całą pewnością: dzieci są cały czas takie same!

Różnica polega tylko i wyłącznie na tym, iż kiedyś bywały 'bezczelne' czy 'aroganckie' w ukryciu – w rozmowach z koleżankami, w liścikach podrzucanych kolegom, w zamierzeniu zawsze z dala od uszu dorosłego. To nie technologia to zmieniła, ale brak strachu.

I jeżeli cokolwiek mogę powiedzieć z mojej perspektywy nauczycielsko-rodzicielskiej: to nie empatii musimy uczyć dzieci, bo tej im nie brakuje (zaryzykowałabym choćby stwierdzeniem, iż współcześni uczniowie szkoły podstawowej są bardziej empatyczni i uważni na innych, wyczuwają ich stany emocjonalne jak nigdy wcześniej).

Tego ich nauczmy

To, co powinniśmy im przekazywać, to wiara w to, iż są na adekwatnej drodze. Podtrzymywać ich pewność siebie i nie zarażać ich naszymi lękami przed autorytetami, naszą służalczością wobec innych. To – i tylko to – sprawi, iż wyrosną na dorosłych ludzi, którzy pewnie przejdą przez życie i nie będą przepraszać za to, iż mają własne opinie.

Jestem pełna podziwu dla swoich uczniów i mojego dziecka. Pora zdjąć klapki z oczu: dzieci i młodzież były zawsze krytykowane przez starsze pokolenia, zawsze dopatrywano się w ich zachowaniu oznak przyszłej ich zagłady, przejawów lekceważenia i bezczelności. Szkoda, iż tak gwałtownie zapominamy o tym, kiedy tylko sami przekraczamy magiczną granicę dorosłości".

* śródtytuły pochodzą od redakcji.