Dzisiaj przyszła do nas młodsza siostra mojego męża, a on bez wahania oddał jej pokój z klimatyzacją, zmuszając mnie i naszego chorego synka do spania w salonie.
Tego popołudnia, gdy upał był nie do zniesienia, jego siostra pojawiła się nagle z walizką. Mój mąż przywitał ją z szerokim uśmiechem, jakby była honorowym gościem:
Skoro przyjechałaś, musisz spać w chłodnym pokoju. Ty i dziecko możecie przenocować w salonie kilka dni trochę gorąca wam nie zaszkodzi.
Zamarłam, patrząc na naszego synka, który dopiero co wrócił do zdrowia i wciąż miał gorączkę.
Wiesz, iż jest osłabiony? Klimatyzacja pomaga mu oddychać, jak możesz?
Nie pozwolił mi dokończyć, przerywając ostro:
Rób, co mówię. To tylko kilka dni, nie dramatyzuj.
Wieczorem rozłożyłam materac w salonie, obok starego wiatraka, który warczał, wydmuchując tylko gorące powietrze. Mój syn, spocony od gorączki, miał włosy całkiem mokre. Przytuliłam go, wachlowałam i powstrzymywałam łzy. Z sąsiedniego pokoju słychać było śmiechy męża i jego siostry świeże, jakby upał i cierpienie dziecka w ogóle nie istniały.
Trzeciej nocy synek dostał wysokiej gorączki i zaczął majaczyć. Przerażona, pobiegłam z nim do klimatyzowanego pokoju, ale mąż wybiegł i zablokował drzwi:
Co robisz?! Nie budź mojej siostry!
Zdrętwiałam. W tej chwili pomyślałam tylko jedno: ten mężczyzna już nie zasługuje na to, by być moim mężem ani ojcem mojego dziecka.
Następnego ranka, gdy jego siostra smacznie spała w chłodzie, spakowałam nasze rzeczy i wyszłam z synkiem z domu. Drzwi zatrzasnęły się za mną, a on wołał za mną tym razem nie odwróciłam się.
Schroniłam się u mamy. Przez tydzień telefon dzwonił bez przerwy, ale nie odbierałam. Jego wiadomości były zawsze takie same: Przepraszam, wróć, Myślałem tylko o siostrze, nie chciałem cię urazić.
Gdy synek wyzdrowiał, od sąsiadów dowiedziałam się, iż siostra męża dostała udaru i trafiła do szpitala. Okazało się, iż klimatyzator miał usterkę na szczęście nie było tragedii. On, w panice, obwiniał się za to, iż tak ją rozpieszczał i zostawił nas w tym piekle.
Trzy dni później stanął przed domem mojej mamy. Dumny mężczyzna, którego znałam, teraz stał ze spuszczoną głową i zaczerwienionymi oczami:
Popełniłem błąd nie zasługuję na was. Ale daj mi szansę to naprawić. Bez was dom jest pusty jak nigdy
Spojrzałam na niego, z sercem zimnym jak lód. Gniew już nie płonął, ale rana wciąż bolała.
Myślisz, iż przeprosiny wystarczą? A gdyby tamtej nocy coś się stało naszemu dziecku? Jestem zbyt zmęczona, by żyć z kimś, kto zawsze stawia kogoś innego na pierwszym miejscu.
Upadł na kolana, nie zważając na sąsiadów. Ale ja weszłam z synkiem do środka i zamknęłam drzwi tym razem także w swoim sercu.
Bo zrozumiałam, iż są błędy, których nie da się cofnąć, choćby z całym żalem świata.
Przez kolejne dni przychodził pod dom, przynosząc owoce, mleko, zabawki dla dziecka. Ale nie wychodziłam. Mama patrzyła na mnie w milczeniu i w końcu powiedziała:
Jeśli podjęłaś decyzję, będę przy tobie. Tylko niech to nie będzie żal później.
Przytuliłam synka, czując jego ciepło. On był jedynym powodem, dla którego miałam siłę. Nie chciałam, by rósł w domu, gdzie miłość jest mniej ważna niż kaprysy i obojętność.
Pewnego wieczoru, gdy złote światło zachodu zalewało ulicę, usłyszałam jego cichy głos za drzwiami:
Będę czekał miesiąc, rok całe życie, jeżeli trzeba.
Nie odpowiedziałam. Tylko odsunęłam firankę, patrząc, jak jego postać oddala się. Wtedy zrozumiałam, iż oboje straciliśmy wszystko: to, co było cenne, i szansę, by to odbudować, gdy zaufanie rozpadło się na kawałki.
Czas płynął, rana się zabliźniała. Wróciłam do pracy, zapisałam synka do przedszkola, znów nauczyłam się uśmiechać. Ale nocami wciąż widziałam tę scenę: moje dziecko drżące w moich ramionach, a on blokujący drzwi do klimatyzowanego pokoju.
To wspomnienie stało się moją przestrogą: czasem odejście nie oznacza, iż miłość umarła ale iż kochasz siebie i swoje dziecko bardziej niż cokolwiek innego.
I tak zdecydowałam zamknąć ten rozdział nie z przebaczeniem, ale z nowym początkiem, gdzie śmiech mojego synka już nigdy nie zostanie stłumiony przez czyjąś obojętność.
