25kwietnia 2025r.
Dzisiaj usłyszałam od wychowawczyni coś, co dosłownie położyło mi nogi pod stołem. Róża, moja synowa, zatelefonowała rano i poprosiła, żebym odebrała Kacperka z przedszkola, bo utknęła w pracy.
Zawsze cieszyło mnie to, gdy mały rzucał się w moje ramiona, pachniał kredkami i ciepłym mlekiem, a ja mogłam poczuć się potrzebna. Tym razem jednak pani Helena spojrzała na mnie nie z uprzejmym uśmiechem, ale z rodzajem niepokoju w oczach.
Czy mogłaby pani zostać chwilę? zapytała, kiedy Kacperek wybiegł po kurtkę. Muszę pani coś powiedzieć.
Serce przyspieszyło mi jak szalony pociąg. Nie wiedziałam, czego się spodziewać może chłopiec pobił kolegę, może coś zniszczył. Słowa, które usłyszałam, sprawiły, iż nogi mi się podkulły.
Pani Helena mówiła powoli, patrząc mi prosto w oczy:
Kacperek w ostatnich dniachł kilku razy powiedział coś, co mnie zaniepokoiło. Mówił, iż wieczorami boi się swojego pokoju, bo tata krzyczy bardzo głośno, a mama płacze.
I iż chciałby kiedyś zamieszkać u pani.
Wstrzymałam oddech, a w żołądku poczułam rosnący ucisk.
W drodze do domu Kacperek był jak zwykle gadatliwy, chwalił się rysunkiem, nową zabawą w sali i naklejką, którą dostał jako nagrodę. Słuchałam jego głosu, a każde słowo wychowawczyni odbijało się we mnie echem.
Z jednej strony myślałam: Może przesadza, dzieci czasem wymyślają. Z drugiej jeżeli mówi prawdę, co dzieje się w domu, kiedy drzwi zamykają się na klucz?
Wieczorem, siedząc w fotelu, próbowałam poukładać w głowie plan. Mogłam od razu zadzwonić do syna i zapytać prosto, ale bałam się, iż taki telefon jedynie dolałby oliwy do ognia. Rozmowa z Zuzanną mogła wywołać u niej poczucie osądzenia. Jednak myśl, iż mój wnuk może się bać w własnym domu, była nie do zniesienia.
Następnego dnia zaproponowałam, iż przyjmę Kacperka na noc. Zuzanna zgodziła się, tłumacząc, iż ma mnóstwo obowiązków. Gdy wieczorem układaliśmy puzzle, zapytałam go delikatnie:
Wiesz, kochanie, pani w przedszkolu mówiła, iż boisz się w swoim pokoju. Dlaczego?
Kacperek spojrzał na mnie poważnie, jak na dorosłego.
Bo tata krzyczy na mamę. Bardzo głośno. A potem trzaska drzwiami i wychodzi. Mama wtedy płacze i mówi, iż jest jej smutno.
Łzy ścisnęły mi się w gardle. To nie była dziecięca fantazja, a rzeczywistość, którą mój wnuk przeżywał, nie potrafiąc zrozumieć.
W kolejnych dniach obserwowałam rodzinę bliżej. Zauważyłam, iż Zuzanna stała się bardziej zamknięta, a mój syn rozdrażniony. Rozmowy były krótkie, często chłodne. Upewniłam się, iż coś się dzieje i iż Kacperek nie jest jedynym, który cierpi. Ale jak pomóc, nie wtrącając się w sposób, który mógłby zrujnować więzi?
Pewnego popołudnia zaprosiłam Zuzannę na kawę. Rozmowa zaczęła się od drobiazgów, ale w końcu powiedziałam:
Martwię się. Nie o siebie, ale o was i o Kacperka.
To trudny czas wyszeptała. Dużo się kłócimy. Czasem przy Kacperku Wiem, iż to źle. Ale nie umiem już inaczej.
Jej oczy zaszkliły się łzami. Cisza, która nastąpiła, była głośna jak stukot łyżeczki o filiżankę. Jej dłonie drżały, a spojrzenie w parę unoszącą się nad kawą zdradzało desperację.
Wiesz zaczęła po chwili, niemal szeptem czasem myślę, iż gdyby nie Kacperek, już dawno bym odeszła. Ale kiedy go widzę zasypiającego, boję się, iż złamię mu życie. I wtedy zostaję.
Czułam, jak coś ściska mi gardło. Chciałam jej powiedzieć, iż trwałość w takiej atmosferze może zniszczyć dziecko, ale widziałam, iż ona już o tym wie, choć nie ma siły przyznać się do prawdy.
Wyciągnęłam rękę i położyłam swoją dłoń na jej dłoni.
Słuchaj, nie wiem, co postanowicie, ale wiedz, iż masz we mnie sojusznika. Kacperek zawsze może przyjść do mnie choćby w środku nocy.
Jej oczy napełniły się łzami, ale tym razem nie było w nich tylko bólu. Była tam ulga, jakby po raz pierwszy ktoś powiedział jej, iż nie jest sama.
Wracając do domu, czułam ciężar w sercu, ale i pewność, iż zrobiłam coś ważnego. Nie naprawię ich małżeństwa, nie uciszę wszystkich krzyków, nie powstrzymam wszystkich łez. Mogę jednak stać się dla Kacperka bezpieczną przystanią, miejscem, do którego wraca, gdzie nie słychać krzyków, a w powietrzu unosi się zapach świeżo upieczonego ciasta i wieczorne bajki.
Może to właśnie jest moja rola teraz nie ratować dorosłych za wszelką cenę, ale ocalić w tym małym chłopcu to, co najcenniejsze: poczucie, iż gdzieś jest dom, w którym zawsze czeka ktoś, kto kocha bezwarunkowo.
