Dzisiaj w klasie biznes panowała napięta atmosfera. Pasażerowiec rzucał wrogie spojrzenia w stronę starszej pani, gdy usiadła na swoim miejscu. Kapitan samolotu jednak zwrócił się do niej pod koniec lotu.
Bogna z ekscytacją zajęła swoje krzesło. Nagle wybuchła kłótnia…
– Nie będę siedzieć obok niej! – krzyknął donośnie mężczyzna w okolicach czterdziestu lat, wściekle przyglądając się skromnemu strojowi staruszki i jednocześnie zwracając się do stewardessy.
Mężczyzna miał na imię Wojciech Sokołowski. Nie ukrywał swojej pogardy i wzniosłości.
– Przepraszam, ale pasażer ma bilet właśnie na to miejsce. Nie możemy go przenieść – odpowiedziała stewardessa spokojnie, choć Sokołowski wciąż patrzył na Bognę drwiąco.
– Te miejsca są za drogie dla takich ludzi – wtrącił złośliwie, rozglądając się, jakby szukał wsparcia.
Bogna milczała, choć w środku wszystko się ściskało. Miała na sobie najładniejszy, choć prosty strój – jedyny, jaki uznała za godny tak ważnego wyjazdu.
Kilku pasażerów spojrzało na siebie, jeden skinął głową w stronę Wojciecha.
W końcu staruszka podniosła rękę, nie wytrzymała i odezwała się:
– Dobrze, jeżeli w klasie ekonomicznej jest wolne miejsce, przejdę tam. Całe życie czekałam na ten lot i nie chcę nikomu przeszkadzać…
Bogna miała osiemdziesiąt pięć lat. To był jej pierwszy lot samolotem. Trasa z Warszawy do Krakowa była wyboista: korytarze ciągnące się na kilometry, pośpiech w terminalach, niekończące się kolejki. choćby pracownik lotniska eskortował ją, by nie zgubiła się w labiryncie.
Teraz, gdy do spełnienia marzeń zostało tylko kilka godzin, musiała stawić czoła upokorzeniu.
Stewardessa jednak nieustannie powtarzała:
– Przepraszam, babciu, ale to pan wypłaciła ten bilet i ma pełne prawo tu być. Nie pozwól, by ktoś wam to odebrał.
Spojrzała surowo na Wojciecha, po czym chłodno dodała:
– jeżeli nie przestanie pan się zachowywać, wezwę ochronę.
Wojciech zmrużył się, pogrążony w milczeniu.
Samolot uniósł się w niebo. W podniebieniu Bogny wypadła torba, a nagle Wojciech, milcząco, pomógł jej podnieść rzeczy.
Kiedy oddał torbę, jego wzrok przykuł czerwony kamień w zawieszce.
– Piękna zawieszka – powiedział. – Rubin, prawda? Trochę znam się na antykach. Nie jest tania.
Bogna uśmiechnęła się.
– Nie wiem, ile kosztuje… Dostałam ją od ojca, który podarował ją matce przed wyjazdem na front. Nigdy nie wrócił. Matka przekazała mi ją, gdy miałam dziesięć lat.
Otworzyła zawieszkę; w środku znajdowały się dwa stare zdjęcia: na jednym młoda para, na drugim mały chłopiec uśmiechający się do świata.
– To moi rodzice – szepnęła cicho. – A to mój syn.
– Czy leci z nami? – zapytał ostrożnie Wojciech.
– Nie – odpowiedziała z opuszczoną głową. – Oddałam go do domu dziecka, gdy był noworodkiem. Nie miałem wtedy żony ani pracy, nie mogłem mu zapewnić normalnego życia. Niedawno odkryłam, iż jest moim synem dzięki testowi DNA. Napisałam mu list, ale odpowiedział, iż nie chce mnie znać. Dziś ma urodziny. Chciałam po prostu być przy nim choćby na chwilę…
Wojciech był zdumiony.
– Po co więc leci?
Stara pani przycisnęła się lekko, a w jej oczach błysnęła goryczka:
– On jest dowódczykiem tego lotu. To jedyny sposób, żebym była mu bliska, choćby na jeden rzut oka…
Wojciech milczał, ogarnął go wstyd, spojrzał w dół.
Stewardessa, po usłyszeniu tej historii, odszedła cicho do kokpitu. Kilka minut później rozległ się głos dowózcy w kabinie:
– Drodzy pasażerowie, niedługo rozpoczniemy lądowanie na lotnisku w Krakowie. Najpierw chciałbym zwrócić się do jednej szczególnej damy na pokładzie. Mamo… proszę, zostań po lądowaniu. Chcę cię zobaczyć.
Bogna zamarła. Łzy spłynęły po policzkach. Cisza wypełniła kabinę, a ktoś zaczął bić brawo, inni uśmiechali się ze łzami w oczach.
Kiedy samolot wylądował, dowódca złamał procedury: wybiegł z kokpitu i podbiegł do Bogny, trzymając ją w objęciach tak mocno, jakby chciał odrobić utracone lata.
– Dziękuję, mamo, za wszystko, co dla mnie zrobiłaś – szepnął, przytulając się do niej.
Bogna, płacząc, odpowiedziała:
– Nie ma nic do wybaczania. Zawsze cię kochałam…
Wojciech odszedł na bok, pochylił głowę i poczuł wstyd. Zrozumiał, iż pod starą szatą i zmarszczkami kryje się historia wielkiego poświęcenia i miłości.
Ten lot nie był jedynie podróżą w powietrzu. To było spotkanie dwóch serc, które czas rozdzielił, a jednak udało się odnaleźć.
