Wujku, zabierz moją małą siostrzyczkę — ona już od dawna nic nie jadła — odwrócił się gwałtownie i zastygł w zdumieniu!

Wujku, proszę, zabierz moją małą siostrzyczkę już dawno nic nie jadła odwrócił się gwałtownie i zastygł w zdumieniu!

Wujku, błagam weź ją. Jest zupełnie głodna

Ten cichy, pełen rozpaczy głos, który przedarł się przez zgiełk ulicy, zaskoczył Krzysztofa całkowicie. Śpieszył się nie, wręcz pędził, jakby ścigał go niewidzialny wróg. Czas naglił: miliony złotych zależały od decyzji, którą miano podjąć dziś na zebraniu. Odkąd odeszła Ewa jego żona, jego światło, jego opoka praca stała się jedynym sensem jego życia.

Ale ten głos

Krzysztof obejrzał się.

Przed nim stało dziecko, może siedmioletnie. Chuderlawe, rozczochrane, z zapłakanymi oczami. Na rękach trzymało malutki zawiniątko, z którego wyglądała twarz niemowlęcia. Dziewczynka, owinięta w starą, wytartą kołdrę, cichutko popłakiwała, a chłopiec tulił ją tak, jakby był jej jedyną ochroną w tym obojętnym świecie.

Krzysztof zawahał się. Wiedział nie może tracić czasu, musi iść. Ale coś w spojrzeniu dziecka, w tym prostym błagam poruszyło najgłębszą część jego duszy.

Gdzie jest mama? zapytał łagodnie, przysiadając obok niego.

Obiecała, iż wróci ale już dwa dni jej nie ma. Czekam tutaj, może wróci głos chłopca drżał, tak samo jak jego ręce.

Nazywał się Tomek. Dziewczynkę Hania. Zostali zupełnie sami. Żadnej notatki, żadnych wyjaśnień tylko nadzieja, za którą siedmioletni chłopiec trzymał się jak tonący brzytwy.

Krzysztof zaproponował jedzenie, wezwanie policji, powiadomienie opieki społecznej. Ale na słowo policja Tomek wzdrygnął się i szepnął z bólem:

Proszę, nie zabierajcie nas. Zabiorą Hanię

I w tej chwili Krzysztof zrozumiał: po prostu odejść już nie może.

W najbliższej kawiarni Tomek jadł łapczywie, a Krzysztof ostrożnie nakarmił Hanię mieszanką kupioną w pobliskiej aptece. W nim zaczynało budzić się coś dawno zapomnianego coś, co dawno leżało pod lodową skorupą.

Zadzwonił do asystenta:

Odwołaj wszystkie spotkania. Dziś i jutro też.

Po jakimś czasie przyjechali policjanci Nowak i Kowalska. Standardowe pytania, rutynowe procedury. Tomek kurczowo ściskał dłoń Krzysztofa:

Nie oddasz nas do domu dziecka, prawda?

Krzysztof sam nie spodziewał się tych słów:

Nie oddam. Obiecuję.

Na komisariacie zaczęły się formalności. Do sprawy dołączyła Barbara stara przyjaciółka i doświadczona pracownica socjalna. Dzięki niej wszystko załatwiono gwałtownie tymczasowa opieka.

Tylko do czasu, aż znajdą mamę powtarzał Krzysztof raczej sam do siebie. Tylko na chwilę.

Zabrał dzieci do domu. W samochodzie panowała cisza jak w grobie. Tomek mocno trzymał siostrę, nie zadając pytań, tylko szepcząc jej coś czułego, uspokajającego, bliskiego.

Mieszkanie Krzysztofa przywitało ich przestrzenią, miękkimi dywanami i panoramą miasta. Dla Tomka było to jak sen w jego życiu nigdy nie było tyle ciepła i spokoju.

Sam Krzysztof czuł się zagubiony. Nie miał pojęcia o mleku modyfikowanym, pieluchach czy dziecięcym rozkładzie dnia. Potykał się o pampersy, zapominał o porach karmienia i snu.

Ale Tomek był przy nim. Cichy, uważny, czujny. Obserwował Krzysztofa jak nieznajomego, który może zniknąć w każdej chwili. A jednocześnie pomagał kołysał siostrę, nucił kołysanki, układał ją do snu tak, jak potrafią tylko ci, którzy robili to wiele razy.

Pewnego wieczoru Hania nie mogła zasnąć. Płakała, wierciła się w łóżeczku. Wtedy Tomek podszedł do niej, delikatnie wziął na ręce i zaczął cicho nucić. Po kilku minutach dziewczynka spokojnie spała.

Świetnie sobie z nią radzisz powiedział Krzysztof, patrząc na to z ciepłem w sercu.

Musiałem się nauczyć odpowiedział po prostu chłopiec. Bez pretensji, bez skargi jak suchy fakt.

Wtedy zadzwonił telefon. Dzwoniła Barbara.

Znaleźliśmy ich matkę. Żyje, ale jest w ośrodku uzależnienie, ciężki stan. jeżeli skończy terapię i udowodni, iż może się nimi zająć dzieci wrócą do niej. W przeciwnym razie przejmie państwo. Albo ty.

Krzysztof milczał. Coś ścisnęło go w środku.

Możesz oficjalnie zostać opiekunem. Albo choćby adoptować. jeżeli naprawdę tego chcesz.

Nie był pewien, czy jest gotowy na ojcostwo. Ale wiedział jedno: nie chce ich stracić.

Tamtego wieczoru Tomek siedział w kącie salonu i ostrożnie rysował ołówkiem.

Co teraz z nami będzie? spytał, nie odrywając wzroku od kartki. Ale w jego głosie było wszystko strach, ból, nadzieja i lęk przed kolejnym porzuceniem.

Nie wiem odpowiedział szczerze Krzysztof, siadając obok. Ale zrobię wszystko, żebyście byli bezpieczni.

Tomek chwilę milczał.

Znów nas zabiorą? Odejdziemy od ciebie, od tego domu?

Krzysztof objął go mocno. Bez słów. Chciał, żeby te ramiona powiedziały: nie jesteś już sam. Nigdy więcej.

Nie oddam was. Obiecuję. Nigdy.

W tej chwili zrozumiał: te dzieci już nie były przypadkowe. Stały się częścią niego.

Następnego ranka zadzwonił do Barbary:

Chcę zostać ich oficjalnym opiekunem. Na stałe.

Proces okazał się trudny: kontrole, rozmowy, wizyty, tysiące pytań. Ale Krzysztof przez to przeszedł bo teraz miał cel. Dwa imiona: Tomek i Hania.

Gdy tymczasowa opieka stała się czymś więcej, Krzysztof postanowił się przeprowadzić. Kupił dom za miastem z ogrodem, przestrzenią, śpiewem ptaków o świcie i zapachem trawy po deszczu.

Tomek rozkwitał. Śmiał się, budował forty z poduszek, czytał na głos, przynosił rysunki i dumnie wieszał je na lodówce. Żył naprawdę, swobodnie, bez strachu.

Pewnego wieczoru, układając chłopca do snu, Krzysztof otulił go ko