Ciche szepty warszawskiej elity unosiły się w eleganckiej restauracji, mieszając się z delikatnym brzękiem kieliszków. Kacper Nowak, człowiek, którego nazwisko od lat budziło szacunek w świecie biznesu, siedział przy centralnym stole. Jego postawa była nienaganna, garnitur idealnie dopasowany, a obok niego siedziała jego żona, Zofia Kowalska, wytworna w wieczorowej sukni. Przez lata Kacper był symbolem kontroli — niewzruszony, niedostępny.
Tej nocy ta maska zaczęła pękać.
Młoda kelnerka podeszła do stolika, niosąc dwie potrawy z gracją. Miała nie więcej niż dwadzieścia lat, ubrana skromnie, ale w jej spojrzeniu była pewna godność. Gdy postawiła talerz przed Kacprem, ich wzroki na chwilę się spotkały.
I w tej chwili on zamarł.
Coś w jej oczach uderzyło go jak fala — znajomość, rozpoznanie, wspomnienie sprzed wieków.
Piętnaście lat, by być dokładnym.
„Wszystko w porządku, proszę pana?” — zapytała, gdy zauważyła jego nieruchomość.
Kacperowi ściągnęło się gardło. „Jak… jak masz na imię?”
Dziewczyna zawahała się. „Emilia, proszę pana. Emilia Wiśniewska.”
Zofia zmarszczyła brwi. „Kacper, co ty robisz? To tylko kelnerka.”
Ale on nie mógł oderwać wzroku. Serce waliło mu jak młot. „Emilia… możesz powiedzieć mi swoje nazwisko?”
Zmarszczyła czoło. „Nie wiem. Wychowałam się w rodzinie zastępczej. Mówiono mi, iż zostałam porzucona jako niemowlę.”
Kieliszek wypadł Kacprowi z dłoni, roztrzaskując się o podłogę. Wokół zapanowała cisza.
Twarz Zofii zbladła.
Piętnaście lat temu powiedziano mu, iż jego córeczka zginęła w tragicznym wypadku. Wciąż pamiętał, jak trzymał w szpitalu różowy kocyk, płacząc po raz pierwszy od lat. Zofia była przy nim, zapewniając, iż to było nieuniknione.
A jednak… teraz stała przed nim ta dziewczyna. Każdy instynkt krzyczał: *Ona jest moja.*
„Ile masz lat?” — jego głos drżał.
„Piętnaście… prawie szesnaście.”
Widelec Zofii zgrzytnął o talerz.
Kacper gwałtownie wstał. „Musimy porozmawiać. Teraz.”
Emilia zmrużyła oczy. „Proszę pana, ja pracuję—”
„Zapłacę za twoją przerwę” — powiedział, zwracając się do kierownika.
Zofia chwyciła go za ramię. „Nie bądź śmieszny, Kacper. Usiądź.”
Ale on cofnął się, wciąż patrząc na Emilię. „Pięć minut. Proszę.”
Dziewczyna spojrzała niepewnie na przełożonego, który westchnął i skinął głową. „Czterdzieści pięć minut.”
Na zewnątrz Kacper ukląkł, by spojrzeć jej w oczy. „Masz coś z dzieciństwa? Znamię? Jakąś pamiątkę?”
Doty
