W eleganckiej restauracji w Warszawie, wśród stłumionych rozmów miejscowej elity, rozbrzmiewał delikatny dźwięk kieliszków. Przy centralnym stoliku siedział Wiktor Zalewski, człowiek, którego nazwisko przez lata budziło respekt w świecie biznesu. Jego nienagannie skrojony garnitur i pewna siebie postawa były znakiem rozpoznawczym. Obok niego, w wytwornej wieczorowej sukni, siedziała jego żona, Zofia Dąbrowska. Przez lata Wiktor uchodził za symbol opanowania niewzruszonego, nieprzeniknionego.
Tego wieczoru ta fasada zaczęła pękać.
Młoda kelnerka podeszła do ich stolika, niosąc z gracją dwa dania. Nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia lat, ubrana skromnie, a jednak emanowała niezwykłą godnością. Kiedy postawiła talerz przed Wiktorem, ich spojrzenia na krótką chwilę się spotkały.
I wtedy on zamarł.
Coś w jej oczach uderzyło go jak fala znajomość, rozpoznanie, wspomnienie sprzed lat.
Piętnaście lat, by być dokładnym.
Wszystko w porządku, proszę pana? zapytała, zauważając jego nagłą zmianę.
Wiktor poczuł, jak gardło mu się zaciska. Jak jak masz na imię?
Dziewczyna zawahała się. Kamila, proszę pana. Kamila Nowak.
Zofia zmarszczyła brwi. Wiktor, co ty robisz? To tylko kelnerka.
Ale on nie mógł oderwać wzroku. Jego serce zaczęło bić szybciej. Kamila a możesz powiedzieć mi swoje nazwisko?
Dziewczyna zmieszała się. Nie nie jestem pewna. Wychowałam się w rodzinie zastępczej. Powiedziano mi, iż zostałam porzucona jako niemowlę.
Kieliszek z winem wysunął się z dłoni Wiktora, roztrzaskując się o podłogę. Wokół zapanowała cisza.
Twarz Zofii zbladła.
Piętnaście lat temu Wiktorowi powiedziano, iż jego córeczka zmarła w tragicznym wypadku. Wciąż pamiętał, jak trząsł się, ściskając różowy kocyk w szpitalu, płacząc po raz pierwszy od lat. Zofia była wtedy przy nim, zapewniając, iż nic nie dało się zrobić.
A jednak teraz stała przed nim ta dziewczyna. Każdy instynkt w nim krzyczał: *To ona.*
Ile masz lat? jego głos zadrżał.
Piętnaście prawie szesnaście. odpowiedziała ostrożnie.
Zofia gwałtownie położyła widelec.
Wiktor nagle wstał. Musimy porozmawiać. Teraz.
Kamila spojrzała na niego zdezorientowana. Proszę pana, ja pracuję
Zapłacę za twoją przerwę. odwrócił się do kierownika.
Zofia chwyciła go za ramię. Nie bądź śmieszny, Wiktor. Usiądź.
Ale on odsunął się, wciąż patrząc na Kamilę. Pięć minut. Proszę.
Dziewczyna spojrzała niepewnie na przełożonego, który tylko westchnął i skinął głową. Czterdzieści pięć minut.
Na zewnątrz Wiktor uklęknął, by spotkać się z nią wzrokiem. Masz coś z czasów, gdy byłaś mała? Znamię? Jakąś pamiątkę?
Dotyknęła szyi. Mam małe znamię w kształcie gwiazdy. I znaleziono mnie owiniętą w różowy kocyk. Była na nim wyszyta litera K. Dlaczego pan pyta?
Wiktorowi zabrakło tchu. *Ten kocyk. Ten znak.*
Jesteś moją córką. wyszeptał drżącym głosem.
Kamila cofnęła się. To jakiś żart?
Nie żartuję. jego głos załamał się. Piętnaście lat temu powiedziano mi, iż moja córka nie żyje. Ale ty wyglądasz dokładnie jak ona. Jak moja pierwsza żona, twoja matka.
Głos Kamili zadrżał. Nie nie rozumiem.
Zofia pojawiła się nagle, jej twarz była napięta. Wiktor, przestań. Męczysz tę dziewczynę.
Jego spojrzenie stało się zimne. Zofia ty wiedziałaś, prawda? Przez wszystkie te lata.
Przez chwilę milczała, w końcu odparła chłodno: Majaczysz.
Nie. Ukryłaś ją przede mną. Kazałaś mi wierzyć, iż umarła. Sprawiłaś, iż zniknęła.
Zofia zacisnęła usta.
Kamila westchnęła. To znaczy pani mnie oddała?
Głos Zofii był lodowaty. Nie zrozumiesz. Twój ojciec był zbyt zajęty budowaniem imperium, by wychowywać dziecko. Zrobiłam, co uważałam za słuszne.
Dość! głos Wiktora rozbrzmiał mocno. Ufałem ci. Opłakiwałem własne dziecko przez ciebie. Wiesz, co mi to zrobiło?
Wybrałbyś ją zamiast mnie. odparła Zofia. Nie mogłam na to pozwolić.
Kamila zaczęła drżeć. Ja chcę już iść. To zbyt wiele.
Wiktor wyciągnął rękę. Proszę, poczekaj. Wiem, iż trudno uwierzyć, ale przysięgam jestem twoim ojcem.
Kamila spojrzała mu w oczy. Dlaczego miałabym panu wierzyć?
Wiktor sięgnął do kieszeni i wyjął zniszczony portfel oraz stare zdjęcie on sam trzymający noworodka owiniętego w różowy kocyk z literą K. To zdjęcie zrobiono w dniu, gdy się urodziłaś. Masz jeszcze ten kocyk?
Kamila skinęła lekko głową. Zawsze go miałam.
Zofia zbladła jeszcze bardziej.
Kamila, straciłem cię, bo zaufałem złej osobie. Nie stracę cię ponownie. powiedział cicho.
Łzy zabłysły w jej oczach, ale pokręciła głową. Potrzebuję czasu.
Masz go tyle, ile chcesz. odparł. Chcę tylko, żebyś była bezpieczna. jeżeli Zofia mogła to zrobić kto wie, co jeszcze?
Zofia podniosła głos. Jak śmiesz ją przeciwko mnie nastawiać?
Zrobiłaś to sama. odparł zimno.
Tej nocy Wiktor zatrudnił prywatnego detektywa. W ciągu dwóch dni mieli dowody: sfałszowane dokumenty adopcyjne, tajne przelewy do domu dziecka, podrobiony akt zgonu. Wszystko prowadziło do Zofii.
Gdy ją oskarżył, wybuchła.
Tak! Zrobiłam to! krzyknęła. To dziecko było wszystkim, co się dla ciebie liczyło! Wszystko kręciło się wokół niej! Nie zamierzałam być drugą!
Wiktor zacisnął pięści. Ukradłaś mi córkę. Zniszczyłaś życie.
W kącie Kamila wyszeptała przez łzy: Przez całe życie myślałam, iż nikt mnie nie chciał. A mój ojciec żył cały czas?
Wik
