Moje urodziny zawsze były dniem radości. Od dziecka uwielbiałam, jak mama organizowała dla mnie małe przyjęcia – z balonami, tortem i ciepłem, które wypełniało cały dom.
Wierzyłam, iż jestem dla niej kimś wyjątkowym, najważniejszym w jej życiu. Ale w tym roku wszystko miało się zmienić. Tego dnia dowiedziałam się prawdy, która zburzyła mój świat.
Rano obudziłam się w dobrym humorze. Telefon dzwonił bez przerwy – znajomi, rodzina, wszyscy składali mi życzenia. Mama, jak zwykle, była pierwsza. Podeszła z bukietem kwiatów i pocałowała mnie w czoło.
– „Wszystkiego najlepszego, moja kochana dziewczynko. Kocham cię ponad życie.”
Uśmiechnęłam się, szczęśliwa. Ale coś w jej spojrzeniu było inne – jakby skrywała jakiś sekret, który chciałaby, ale bała się wyznać.
Po południu przyjechała moja ciotka, Hela, z którą mama zawsze miała skomplikowaną relację. Była głośna, bezpośrednia i czasami mówiła więcej, niż powinna. Podczas obiadu zaczęła wspominać czasy, kiedy byłam mała.
– „Pamiętam, jak się urodziłaś. Twoja mama była taka młoda, taka zagubiona. Czasem zastanawiam się, jak ona sobie poradziła.”
– „Poradziła sobie świetnie” – odpowiedziałam z uśmiechem, spoglądając na mamę, która nagle zesztywniała.
Ciotka kontynuowała, jakby nie zauważyła napięcia w pokoju.
– „No, nie od razu. Przecież przez pierwsze tygodnie choćby nie była pewna, czy chce cię zatrzymać.”
Cisza zapadła nad stołem. Spojrzałam na mamę, oczekując, iż zaprzeczy, iż powie, iż to jakiś absurd. Ale ona spuściła wzrok, unikając mojego spojrzenia.
– „Mamo? O czym ona mówi?”
Mama wzięła głęboki oddech, jakby zbierała się na wyznanie, które dusiła w sobie przez lata.
– „To prawda. Po twoim urodzeniu… byłam zagubiona. Myślałam o tym, żeby cię oddać do adopcji.”
Słowa te były jak uderzenie w brzuch. Poczułam, jak świat wokół mnie zaczyna się chwiać. Jak mogła? Jak mogła rozważać oddanie mnie, swojej córki, do obcych ludzi?
– „Dlaczego? Jak mogłaś w ogóle o tym pomyśleć?” – zapytałam, a łzy zaczęły napływać mi do oczu.
Mama spojrzała na mnie z bólem.
– „Byłam młoda, Aniu. Sama, przerażona. Twój ojciec odszedł, kiedy dowiedział się, iż jestem w ciąży. Rodzice nie chcieli mi pomóc. Nie wiedziałam, czy dam radę cię wychować, czy będę mogła dać ci dobre życie.”
– „Więc chciałaś się mnie po prostu pozbyć?”
– „Nie, to nie tak. Naprawdę wierzyłam, iż oddając cię do adopcji, daję ci szansę na lepsze życie. Ale kiedy cię pierwszy raz zobaczyłam… nie mogłam. Byłaś moja, Aniu. Wiedziałam, iż muszę walczyć, żeby być dla ciebie matką.”
Nie mogłam słuchać więcej. Wybiegłam z domu, czując, jak moje serce pęka. Wszystko, co wiedziałam o swojej matce, o naszej relacji, nagle wydawało się kłamstwem. Jak mogła ukrywać coś takiego przez całe moje życie? Czy mnie kochała? A może byłam dla niej tylko ciężarem, z którym nauczyła się żyć?
Resztę dnia spędziłam na spacerze, próbując zrozumieć, co się właśnie wydarzyło. W mojej głowie pojawiały się obrazy z dzieciństwa – mama, która piekła mi ulubione ciasto, która siedziała przy mnie, gdy miałam gorączkę, która uczyła mnie wiązać buty. Czy te chwile były szczere? Czy naprawdę mnie kochała, czy tylko grała rolę matki?
Kiedy wróciłam do domu, mama czekała na mnie w salonie. Jej oczy były zaczerwienione od płaczu.
– „Ania, proszę, posłuchaj mnie” – zaczęła, a ja usiadłam naprzeciwko niej, choć wciąż czułam w sobie gniew.
– „Wiem, iż cię zawiodłam. Wiem, iż to, co powiedziałam, boli. Ale nigdy, nigdy nie przestałam cię kochać. Byłaś moją nadzieją, moją siłą. Wszystko, co robiłam w życiu, robiłam dla ciebie.”
Jej słowa były szczere, ale ból w moim sercu wciąż nie mijał.
– „Dlaczego mi o tym nie powiedziałaś wcześniej? Dlaczego dowiaduję się tego w dniu moich urodzin, od ciotki, a nie od ciebie?”
– „Bałam się, Aniu. Bałam się, iż mnie znienawidzisz. Że pomyślisz, iż cię nie chciałam. Ale ty zawsze byłaś moim największym błogosławieństwem.”
Tamtej nocy długo rozmawiałyśmy. Choć czułam żal, zrozumiałam, jak trudne musiało być dla niej podjęcie decyzji o moim zatrzymaniu. Byłam jej córką, ale ona była tylko młodą, zagubioną dziewczyną, która starała się zrobić to, co było dla mnie najlepsze.
Minęły tygodnie, zanim udało mi się w pełni przetrawić prawdę. Nasza relacja już nigdy nie była taka sama, ale nauczyłam się doceniać jej walkę i poświęcenie. Prawda bolała, ale pozwoliła mi spojrzeć na mamę z innej perspektywy – jako na człowieka, który mimo swoich słabości kochał mnie całym sercem.
