Julia była na urlopie macierzyńskim i przez cały ten czas ciągle narzekała, iż jest zmęczona. Szczerze mówiąc, zawsze myślałem, iż to dramatyzowanie sytuacji. Codziennie chodzę do pracy, jestem zmęczony, zarabiam pieniądze, a ona po prostu zostaje w domu z dziećmi.
Za każdym razem, gdy wracałem do domu, chciałem odpocząć, a ona domagała się pomocy, opowiadając, jak jej ciężko. "Dzieci nie dają mi spokoju, krzyczą, domagają się uwagi, w domu wieczny bałagan, ani razu nie usiadłam" - to jej standardowe narzekania. I co ja mam na to poradzić, też nie jestem z żelaza, pracuję od rana do wieczora i jestem zmęczony. I choćby nie dostaję ciepłego obiadu od razu, bo najpierw dzieci chcą się pobawić.
Pewnego dnia nie mogłem już tego znieść. - "Julia, co w tym trudnego? Posiedzieć z dziećmi, posprzątać dom, zrobić zupę. Urlop macierzyński, słyszysz? URLOP MACIERZYŃSKI! Po prostu nie planujesz dobrze swojego dnia!" - powiedziałem jej.
Spojrzała na mnie tak, jakby była gotowa uderzyć mnie w twarz. - "Jeśli to dla ciebie takie trudne, dlaczego nie wrócisz do pracy? Ja pójdę na urlop macierzyński i zajmę się dziećmi" - dodałem z wyzwaniem. Moja żona milczała przez chwilę, a potem, ku mojemu zaskoczeniu, zgodziła się.
Pomyślałem, iż to choćby interesujące — będę miał przerwę w pracy, będę w domu z dziećmi. I tak żona poszła do pracy, a ja zostałem w domu. Czekali na nią w pracy, bo mimo bycia matką, jest cennym specjalistą. Pierwszy dzień zaczął się wesoło. Wstawanie, śniadanie dla dzieci, spotkania — wszystko szło zgodnie z planem. Tylko ja sam nie zdążyłem zjeść śniadania.
W porze obiadowej zacząłem zdawać sobie sprawę, iż nie doceniłem sytuacji. Dzieci biegają dookoła, nie można oderwać od nich wzroku. Nakarmiłem jedno, drugie coś rozrzuciło, a kiedy to zbierałem, pierwsze zwymiotowało. Kiedy sprzątałem bałagan, drugi musiał iść do toalety. Mamy ścisłe limity czasowe dla kreskówek i takie jest moje stanowisko, więc siedzenie przed telewizorem nie wchodzi w grę.
Kiedy zajmowałem się dziećmi, coś zapaliło się w kuchni. Próbowałem to posprzątać, ale dzieci znowu rzucały zabawkami. Wieczorem byłem wykończony, jakbym nie był w domu, tylko nosił torby. W domu panował bałagan, dzieci wieczorem stały się niekontrolowane (oglądały bajki i były nadpobudliwe), nie wiedziały, czego chcą.
Żona wróciła z pracy, liczyłem na wsparcie, iż mnie zrozumie. Ale usłyszałem: "Jestem taka zmęczona pracą, nie mam siły. Idę wziąć prysznic i odpocząć" - powiedziała Julia i poszła do sypialni. Stałem tam zdezorientowany. Co to znaczy "odpocząć"? A co ze mną? Ja też jestem zmęczony! Byłem z dziećmi cały dzień, wykończyły mnie, a kolacja nie jest gotowa! Ale zamknęła się w łazience, potem przytuliła dzieci i poszła spać.
Dzieci wymagały całej mojej uwagi, nie miałem energii na nic. W domu panował prawdziwy chaos. Nie miałem czasu pozmywać naczyń, wszędzie leżały zabawki, a o samodzielnym jedzeniu choćby nie marzyłem.
Kiedy moja żona wróciła do domu z pracy, znów próbowałem z nią porozmawiać: "Kochanie, może mogłabyś mi pomóc? Nie mam czasu w nic" - zacząłem. "Andrzej, powiedziałeś, iż to nie jest trudne, pamiętasz? Że po prostu źle planuję swój dzień, pamiętasz?" - odpowiedziała z nutką sarkazmu. - "I jestem naprawdę zmęczona. Praca to nie żarty. Przy okazji, dostałam podwyżkę."
Czułem, jak wszystko się we mnie gotuje. Czy ona robi to specjalnie? Rozumiem, iż w pracy też jest ciężko, ale ja cały dzień jestem w domu, twarzą w twarz z dziećmi! Ale każdego wieczoru wszystko się powtarzało: wracała do domu, mówiła, iż jest zmęczona i szła odpocząć. Zostałem sam z tym koszmarem. Minął prawie miesiąc. Nie spałem, ciągle biegałem między dziećmi, domem i gotowaniem. Pomyślałem, iż jeszcze trochę i oszaleję.
Wtedy zdałem sobie sprawę, iż zupełnie nie rozumiałem, jak to jest być na urlopie macierzyńskim. To nie wakacje, to prawdziwa praca, bez przerw, bez możliwości wyjścia na lunch lub po prostu zmiany. Pewnego wieczoru, kiedy dzieci w końcu zasnęły, podjąłem decyzję.
"Nie mogę tego dłużej robić" — zacząłem — "Co się stało, Andrzej? Chciałeś spróbować, prawda? "I tak cię wspieram" - odpowiedziała, patrząc na mnie z lekkim uśmiechem - "Wspierasz? Cały dzień biegam w kółko jak wiewiórka, a ty przychodzisz i idziesz odpocząć! Nie zniosę tego dłużej. Koniec tego dobrego. Pójdę do pracy, a ty będziesz mogła znowu być z dziećmi" - zasugerowałem, mając nadzieję, iż się zgodzi, ale ona tylko potrząsnęła głową. - "Ja też byłam taka zmęczona, ale ty tego nie widziałeś. Teraz rozumiesz, jakie to naprawdę trudne. To ty zasugerowałeś, żebym się z tobą zamieniła, a ja szczerze wytrzymałam kilka lat w tym trybie. Teraz twoja kolej. Poza tym teraz zarabiam więcej niż ty".
Zdałem sobie sprawę, iż się nie ugnie. Julia miała rację — nie zdawałem sobie sprawy, jakie to trudne, dopóki sam nie spróbowałem. Teraz byłem gotów zrobić wszystko, żeby to odwrócić. Ale co mogłem zrobić? Nie możemy scalić mięsa mielonego. Dzięki jej pensji załataliśmy kilka dziur w budżecie. Jestem zapędzony w kozi róg i nie mam wyjścia.
