Przedstawiam się Małgorzata Kowalska. Urodziłam się i całe życie spędziłam na Dolnym Śląsku. Mam teraz 61 lat, ale uwierzcie mi, nigdy wcześniej nie czułam się tak wolna i naprawdę żywa. Jeszcze siedem lat temu myślałam, iż już wszystko za mną — tylko ogród, tabletki i starość przede mną. Myliłam się. Chcę teraz opowiedzieć Wam swoją historię — być może dla kogoś będzie to inspirujące.
Wyszłam za mąż w wieku 22 lat. Wydawał się solidny: nie pił, nie palił, zaradny. Mieliśmy trójkę dzieci — dwóch synów i córkę. Najmłodsze dziecko, Jana, urodziłam w wieku 37 lat. Różnica wieku między nim a starszymi dziećmi była ogromna. Musiałam na nowo nauczyć się być matką — już nie młodą, zmęczoną, ale wciąż kochającą. Zawsze byłam blisko: bez nałogów, cierpliwa, spokojna. Żyłam dla dzieci. Pracowałam, starałam się, ale sobie pozwalałam na niewiele. Wszystko na rzecz rodziny, ciepła domowego, codzienności. Nie podróżowałam, nie odpoczywałam, choć bardzo o tym marzyłam. Marzyłam nocami, iż spaceruję ulicami Paryża, którego nigdy nie widziałam.
Przed ślubem życie było pełniejsze. Podróżowałam z przyjaciółkami po Polsce, byłam naprawdę żywą dziewczyną. A potem… potem zaczęło się “życie według instrukcji”. On nie był złym człowiekiem. Nie pił, przynosił wszystko do domu, nie wdawał się w kłótnie. Ale był pusty. Obojętny. Zawsze zatopiony w swojej pasji myślistwa. Miał trzy rasowe psy gończe, dziesiątki strzelb, namioty, radiotelefony, noże, sprzęt. Wszystko dla lasu. A ja? choćby kota nie mogłam mieć. Nienawidził kotów, jak zresztą wielu rzeczy, które kochałam.
Kiedy skończyłam 55 lat, dzieci rozjechały się, wnuków jeszcze nie było. Pozostałam sama z obojętnym, milczącym mężem. Patrzyłam na niego i czułam: już tak nie chcę. Nie chcę być meblem w jego domu. Nie chcę umierać, nie zaznawszy, czym jest wolność.
W wrześniu, idąc na emeryturę, przyszłam do niego z propozycją: rozwód. Bez krzyków. Zostawiam mu połowę naszego mieszkania, garaż, samochód, działkę, domek myśliwski i wszystkie psy z arsenałem. W zamian chciałam jedno — dwupokojowe mieszkanie w sąsiedniej dzielnicy. Zgodził się bez słowa. Wszystko było mu obojętne. Między nami od dawna nie było niczego. Ani słów, ani spojrzeń, ani duszy.
W listopadzie się przeprowadziłam. Z jedną walizką. Bez mebli. Bez naczyń. Bez znajomych ścian. Otworzyłam drzwi nowego mieszkania, usiadłam na podłodze i… rozpłakałam się. Nie z żalu. Ze szczęścia. Po raz pierwszy od wielu lat oddychałam swobodnie.
Z czasem zaczęłam się urządzać. Wymieniłam okna, drzwi, rury. Powoli zrobiłam remont. Kupiłam prostą, ale przytulną meblościankę. Znalazłam dwa koty — sfinksów. Nazwałam je Zosia i Krysia. Po raz pierwszy od dziesięcioleci zrobiłam coś, czego naprawdę chciałam.
Minęło sześć lat. W tym czasie odwiedziłam polskie morze, Gdańsk, Kraków, Wrocław. Chodzę do teatrów, na wystawy, do muzeów. Chodzę na basen, piekę ciasta, robię na drutach szaliki dla wnuków. Tak, teraz mam wnuki — jestem szczęśliwą babcią, a dzieci często mnie odwiedzają. Śmiejemy się, rozmawiamy, przytulamy. Mamy prawdziwą rodzinę. Prawdziwą, ciepłą, bez obaw o to, iż nikt nas nie usłyszy.
Były mąż czasem dzwoni, pyta się, jak się mają sprawy. Mówi, iż tęskni. Ale już dawno mu wybaczyłam i puściłam. Wracać? Nigdy. Żyłam w małżeństwie 33 lata. Wystarczyło. Teraz jestem sama, ale nie samotna. Mam swoje ulubione krzesło, poranną kawę przy oknie, swoje książki, moje koty, moich przyjaciół i ciszę, której już się nie boję.
Tej jesieni skończę 61 lat. I na pewno nie chcę znowu wychodzić za mąż. Wreszcie żyję — naprawdę, bez kompromisów. I wiecie co wam powiem? Życie zaczyna się dopiero wtedy, gdy po raz pierwszy masz odwagę wybrać siebie.
