Przez ostatnie tygodnie mój piętnastoletni syn, Kacper, zachowywał się… inaczej. Nie był niemiły ani buntowniczy, po prostu wydawał się odległy. Wracał ze szkoły zmęczony, zamykał się w swoim pokoju, ledwie odzywając się do nas. Stracił apetyt, a gdy pytałam, gdzie idzie lub z kim rozmawia przez telefon, wzdrygał się. Myślałam, iż może zakochał się albo uwikłał w jakiś nastoletni dramat — coś, z czym dzieci próbują radzić sobie bez rodziców.
Ale nie mogłam pozbyć się wrażenia, iż dzieje się coś poważniejszego.
Pewnego wieczoru, gdy Kacper poszedł pod prysznic, a jego plecak leżał niezamknięty w kuchni, ciekawość wzięła górę.
Rozsunęłam zamek.
W środku były książki, niedojedzone batonik musli i… pieluchy.
Tak. Pieluchy. Pełne opakowanie rozmiaru 2, wciśnięte między zeszyt do matematyki i bluzę.
Zamarłam. Co mój nastoletni syn robił z pieluchami?
Przez głowę przemknęło mi sto myśli. Czy miał kłopoty? Czy chodziło o jakąś dziewczynę? Czy ukrywał coś naprawdę ważnego?
Nie chciałam wyciągać pochopnych wniosków ani konfrontować go w sposób, który odstraszyłby go od powiedzenia prawdy. Ale nie mogłam też tego zignorować.
Następnego ranka, po odprowadzeniu go do szkoły, zaparkowałam kilka przecznic dalej, czekając. Obserwowałam.
I rzeczywiście, dwadzieścia minut później wymknął się boczną furtką i ruszył w przeciwną stronę niż szkoła. Podążałam za nim z dystansu, z sercem walącym jak młot.
Szedł przez piętnaście minut, skręcając w coraz węższe uliczki, aż dotarł do zaniedbanego domu na obrzeżach miasta. Farba łuszczyła się ze ścian, trawnik zarósł chwastami, a jedno z okien było zasłonięte kartonem.
Wtedy, ku mojemu zaskoczeniu, Kacper wyjął klucz z kieszeni i wszedł do środka.
Nie czekałam. Wysiadłam z samochodu i podeszłam prosto do drzwi. Zapukałam.
Powoli się otworzyły — a tam stał mój syn, trzymając na rękach niemowlę.
Wyglądał, jakby został przyłapany na gorącym uczynku.
— Mamo? — wydukał zaskoczony. — Co ty tu robisz?
Weszłam do środka, oszołomiona widokiem. W pokoju było półmrocznie, wszędzie leżały dziecięce akcesoria — butelki, smoczki, kocyk na kanapie. Niemowlę w jego ramionach, dziewczynka może sześciomiesięczna, patrzyło na mnie szeroko otwartymi brązowymi oczami.
— Co się dzieje, Kacper? — zapytałam łagodnie. — Czyje to dziecko?
Spuścił wzrok, kołysząc ją instynktownie, gdy zaczęła marudzić.
— Ma na imię Zosia — powiedział cicho. — Nie jest moja. To młodsza siostra mojego kolegi, Tomka.
Mrugnęłam.
— Tomek?
— Tak… jest w pierwszej klasie liceum. Znamy się od gimnazjum. Jego mama zmarła dwa miesiące temu. Nagle. Nie mają nikogo więcej — ojciec odszedł, gdy byli dziećmi.
Usiadłam powoli.
— A gdzie teraz jest Tomek?
— W szkole. Zmieniamy się. On rano, ja po południu. Nie chcieliśmy nikomu mówić… baliśmy się, iż Zosię im zabiorą.
Zaniemówiłam.
Kacper wyjaśnił, jak Tomek próbował sam opiekować się siostrą po śmierci matki. Żaden krewny się nie zgłosił, a chłopcy nie chcieli, by ich rozdzielono. Więc wymyślili plan. Posprzątali stary rodzinny dom, a Kacper postanowił pomóc. Dzielili się obowiązkami — karmili Zosię, przewijali ją, robili wszystko, by była bezpieczna.
— Oszczędzałem kieszonkowe na pieluchy i mleko — dodał cicho. — Po prostu nie wiedziałem, jak ci o tym powiedzieć.
Nie mogłam powstrzymać łez. Mój syn — mój nastoletni syn — ukrywał ten akt współczucia, tej odwagi, z obawy, iż każę mu przestać.
Spojrzałam na malutką dziewczynkę w jego ramionach. Zasypiała, jej drobna dłoń zaciskała się na koszuli Kacpra.
— Musimy im pomóc. adekwatnie — powiedziałam.
Podniósł wzrok, zaskoczony.
— Nie jesteś zła?
Pokręciłam głową, ocierając oczy.
— Nie, kochanie. Jestem z ciebie dumna. Ale nie powinieneś był dźwigać tego sam.
Tego popołudnia zadzwoniłam — do pracownika socjalnego, prawnika rodzinnego i szkolnego pedagoga Tomka. Dzięki zaangażowaniu odpowiednich osób i dowodom na zaI w końcu, po wielu trudach, wspólnymi siłami stworzyliśmy dla Zosi i Tomka dom pełen ciepła, gdzie nikt już nie musiał się ukrywać.
