„Stój… co to było?”
Zamarłem w pół kroku, w drodze na stację, gdy cichy dźwięk przebił się przez ciszę. Ostry lutowy wiatr szarpał moim płaszczem, kłuł w policzki, a w jego poświście słychać było słaby, uporczywy płacz – niemal zagłuszony przez wycie zamieci.
Dźwięk dochodził znad torów. Skierowałem wzrok w stronę starej, opuszczonej nastawni, ledwie widocznej na tle zasypanego śniegiem krajobrazu. Przy szynach leżał ciemny zawiniak.
Ostrożnie podszedłem bliżej. Wytarty, brudny kocyk otulał maleńką istotę. Z jego środka wystawała drobna rączka – zaczerwieniona od zimna.
„Boże…” wyszeptałem, czując, jak serce wali mi jak młot.
Padłem na kolana i wyciągnąłem ją. Niemowlę. Dziewczynka. Nie miała więcej niż rok, może mniej. Jej usta były sine, a płacz tak słaby, jakby nie starczało jej sił na strach.
Przytuliłem ją mocno do piersi, rozpiąłem płaszcz, by osłonić ją przed zimnem, i pobiegłem – ile sił w nogach – do wsi. Do naszej jedynej pielęgniarki, Marii Kowalskiej.
„Kazimierzu, co u licha…?” Maria rzuciła okiem na zawinięcie w moich ramionach i oniemiała.
„Znalazłem ją przy torach. Zamarzała.”
Maria delikatnie wzięła dziecko, badając je wzrokiem. „Jest wychłodzona… ale żyje. Dzięki Bogu.”
„Trzeba powiadomić policję,” dodała, sięgając po słuchawkę.
Zatrzymałem ją. „Wyślą ją do domu dziecka. Nie przeżyje tej drogi.”
Maria zawahała się, sięgnęła do szafki. „Proszę. Zostało mi trochę mleka po wnuczce. Na razie wystarczy. Ale Kazimierzu… co zamierzasz?”
Spojrzałem na małą twarz wtuloną w sweter, czując ciepło jej oddechu na skórze. Przestała płakać.
„Wychowam ją,” powiedziałem cicho. „Nie ma innego wyjścia.”
Szepty zaczęły się niemal natychmiast.
„Trzydziestopięcioletni kawaler, samotnik – i nagle znajduje porzucone dziecko?”
Niech gadają. Nigdy nie przejmowałem się plotkami. Dzięki pomocy znajomych w urzędzie dopełniłem formalności. Nie znaleziono żadnych krewnych. Nikt nie zgłosił zaginięcia.
Nazwałem ją Kinga.
Ten pierwszy rok był najtrudniejszy. Nieprzespane noce. Gorączki. Ząbkowanie. Kołysałem ją, uspokajałem, śpiewałem kołysanki, które ledwie pamiętałem z dzieciństwa.
„Ma!” powiedziała pewnego ranka, mając dziesięć miesięcy, wyciągając do mnie rączki.
Łzy popłynęły mi po policzkach. Po latach samotności – tylko ja i mój cichy domek – stałem się czyimś ojcem.
W wieku dwóch lat była żywiołem. Goniła kota, ciągnęła firanki, interesowała się wszystkim. W wieku trzech lat rozpoznawała każdą literę w książeczkach. Czterolatka już układała całe opowieści.
„To dziecko jest wyjątkowe,” mówiła sąsiadka Halina, kręcąc głową ze zdumieniem. „Nie wiem, jak ty to robisz.”
„To nie ja,” uśmiechałem się. „Ona po prostu ma w sobie światło.”
W wieku pięciu lat zaczęliśmy jeździć autostopem do przedszkola w sąsiedniej wiosce. Nauczyciele byli zaskoczeni.
„Czyta lepiej niż większość siedmiolatków,” mówili mi.
Gdy poszła do szkoły, nosiła długie, kasztanowe warkocze związane wstążkami. Układałem je starannie każdego ranka. Nigdy nie opuściłem zebrania. Nauczyciele nie szczędzili pochwał.
„Panie Nowak,” powiedziała jedna z nich, „Kinga to uczennica, o jakiej się marzy. Daleko zajdzie.”
Czułem dumę. Moja córka.
Wyrosła na pełną gracji, piękną młodą kobietę. Wysoka, pewna siebie, z niebieskimi oczami pełnymi determinacji. Wygrywała konkursy ortograficzne, matematyczne, choćby regionalne zawody naukowe. Każdy w mieście znał jej imię.
Pewnego wieczoru, w drugiej klasie liceum, wróciła do domu i oznajmiła: „Tato, chcę zostać lekarzem.”
Zmierzyłem ją wzrokiem. „To wspaniale, córeczko. Ale jak sfinansujemy studia? Wynajem w mieście? Jedzenie?”
„Dostanę stypendium,” odparła, błysk w oku. „Znajdę sposób. Obiecuję.”
I znalazła.
Gdy dostała list o przyjęciu na akademię medyczną, płakałem dwa dni. Ze szczęścia i strachu. Odchodziła ode mnie po raz pierwszy.
„Nie płacz, tato,” powiedziała na dworcu, ściskając moją dłoń. „Będę wracać co weekend.”
Oczywiście, nie wracała. Miasto ją pochłonęło. Zajęcia, laboratoria, egzaminy. Na początku odwiedzała raz w miesiącu. Potem raz na dwa, trzy. Ale dzwoniła każdego wieczoru, bez wyjątku.
„Tato! Zdałam anatomię na piątkę!”
„Tato! Dzisiaj pomagałam przy porodzie na praktykach!”
Za każdym razem uśmiechałem się, słuchając jej opowieści.
W trzecim roku zadzwoniła z nową ekscytacją.
„Poznałam kogoś,” powiedziała nieśmiało.
Nazywał się Krzysztof. Także student medycyny. Przyjechał z nią na święta – wysoki, uprzejmy, o łagodnych oczach i cichym głosie. Podziękował za obiad i pomógł sprzątnąć bez słowa.
„Dobry wybór,” szepnąłem do Kingi przy zmywaniu.
„Co nie?” uśmiechnęła się szeroko. „I nie martw się – dalej mam same piątki.”
Po studiach rozpoczęła rezydenturę. Pediatria, oczywiście.
„Ty mnie uratowałeś,” powiedziała. „Teraz ja chcę ratować inne dzieci.”
Odwiedzała rzadziej. Rozumiałem. Miała swoje życie. Ale zbierałem każde zdjęcie, każdą historię o małych pacjentach.
Aż pewnego czwartkowego wieczoru zadzwonił telefon.
„Tato… mogę przyjechać jutro?” Jej głos był cichy. Niespokojny. „Muszę z tobą porozmawiać.”
Serce zabiło mocniej. „Oczywiście, córeczko. Wszystko w porządku?”
Następnego dnia przyjechała sama. Bez uśmiechu. Bez iskry w oczach.
„Co się stało?” zapytałem, obejmując ją.
Usiadła, splatając dłonie. „Do szpitala przyszła para. Kobieta i mężczyzna. Pytali… o mnie.”
Zmarszczyłem brwi. „Jak to?”
„Powiedzieli, iż są moją ciotką i wujkiem. Że ich siostrzenica zaginęła 25 lat temu.”
PocPochyliłem się ku niej i szepnąłem: „Nieważne, skąd przyszłaś, ważne, iż jesteś moją córką, i nic tego nie zmieni.”
