I wtedy przyszła wypłata. 5000 złotych, wszystkie tylko moje. Stałam z wydrukiem w ręce i nie mogłam uwierzyć. Nie musiałam tłumaczyć każdego paragonu, nie musiałam odpowiadać na ironiczne pytanie Ile jeszcze zostało?. To, co zostało, było moje. I nagle zrozumiałam, iż nie jestem zgubiona. Życie da się ogarnąć.
Pierwsze dni po rozwodzie żyłam z uczuciem, iż się duszę. Bałam się włączyć światło, otworzyć lodówkę, przekroczyć próg sklepu. Każda złotówka zamieniała się w potwora, którego nie umiałam okiełznać. Ale powoli dotarło do mnie, iż strach był tylko w mojej głowie. W rzeczywistości pieniądze były te same. Tyle iż już nie musiałam nikomu się wyjaśniać.
Zaczęłam robić proste wyliczenia: czynsz, rachunki, jedzenie, przedszkole, transport. Tak, było ciasno. Tak, kilka zostawało. Ale nie było już głosu, który mówił, iż jestem dziurą w budżecie albo zbyt wymagająca. Wiedziałam dokładnie, gdzie idzie każda złotówka. I o dziwo, starczało.
Z pierwszej wolnej wypłaty kupiłam dziecku zabawkę, na którą patrzyło w witrynie. Proste autko, choćby nie drogie. Ale euforia w jego oczach sprawiła, iż płakałam po cichu. Wtedy zrozumiałam, iż szczęście dziecka nie mierzy się w najnowszych telefonach czy drogich gadżetach, ale w małych gestach zrobionych od serca.
Potem zaczęłam pozwalać sobie na drobne przyjemności. Szampon, który mi się podoba, bez poczucia winy. Krem, który wybrałam sama, a nie ktoś, kto mówił, iż jest za drogi. Poszłam do dentysty po miesiącach odkładania. Zapłaciłam własnymi pieniędzmi, wiedząc, iż nikt nie ma prawa powiedzieć nie zasługujesz.
Powoli zaczęłam oddychać inaczej. Odkryłam na nowo, co to znaczy czuć się lekko, bez ciężaru czyjejś oceny, która sprawiała, iż wierzyłam, iż nic nie jestem warta. Zrozumiałam, iż niezależność finansowa to nie tylko pieniądze, ale i spokój duszy.
W długie wieczory, gdy dziecko już spało, siadałam i planowałam. Postanowiłam nauczyć się rozsądnie oszczędzać. Zaczęłam czytać o budżetach dom
