Dziś znów widziałam tę staruszkę pod sklepem. Wiatr hulał po ulicach Warszawy, wciskając się w każdą szczelinę, jakby chciał przypomnieć czasy, gdy ludzie mieli jeszcze ciepłe serca.
Stała przy wyblakłej witrynie piekarni, trzymając w drżących dłoniach podarte torby pełne butelek. Jej twarz pokryta była siatką zmarszczek, a w oczach miałam wilgoć.
„Proszę cię, córeczko… szepnęła ledwo słyszalnie. Trzy dni nie miałam w ustach chleba. Nie mam już ani złotówki…”
Za szybą stanęła młoda sprzedawczyni, wzruszając ramionami.
„To nie punkt skupu warknęła. Butelki oddaje się na Żelaznej. Tam dadzą pani pieniądze. Co ja na to poradzę?”
Staruszka zmieszała się. Nie wiedziała, iż skup zamykają w południe. Kiedyś choćby by jej do głowy nie przyszło zbierać butelki. Była nauczycielką, kobietą z klasą. A teraz…
„Przyjdź jutro rano dodała już łagodniej ekspedientka. Jak zdąży pani przed dwunastą, to coś pani dam.”
„Choć kawałeczek bułki… błagała. Oddam jutro. Czuję, iż zaraz zemdleję…”
Ale w oczach sprzedawczyni nie było litości.
W tym momencie podszedł mężczyzna w ciemnym płaszczu. Ekspedientka natychmiast rozpromieniła się jak słonecznik.
„Dzień dobry, panie Kowalski! zawołała. Mamy świeże rogale z makiem! A jagodzianki dopiero co przyszły!”
„Poprosę sześć jagodzianek mruknął, sięgając po portfel. I chleb orkiszowy.”
Gdy wyciągał banknot, zauważył staruszkę. Coś w niej było znajomego. Zwłaszcza ten stary broszka w kształcie konwalii…
Wrócił do biura w nowym wieżowcu na Woli. Marek Kowalski, właściciel sieci sklepów AGD, zaczynał od zera w latach 90., gdy wszystko się waliło. Teraz miał willę w Konstancinie, żonę Ewę, synów Kacpra i Filipa i niedługo miał urodzić się ich upragniony Jasiek.
„Marku, dzwonili ze szkoły posłyszał w słuchawce drżący głos żony. Kacper znowu się pobił…”
„Kochanie, mam dziś negocjacje z dostawcami westchnął. Bez tego kontraktu stracimy miliony.”
„Ja już nie daję rady szepnęła Ewa. Jestem w ciąży, ledwo chodzę…”
„Nie idź. Rozmówię się z nim wieczorem.”
„Ty zawsze wieczorem… odpowiedziała cicho. Wychodzisz, gdy śpią. Wracasz, gdy śpią.”
„Robimy to dla rodziny odparł, czując ukłucie wyrzutów.
Wieczorem, gdy dzieci już spały, Ewa czekała w salonie. Przyniósł jagodzianki.
„Chłopcy nie zjedli chleba powiedziała. Mówią, iż za suchy.”
I nagle Marek przypomniał sobie tamtą staruszkę. Broszka, postawa…
„Czy to możliwe… szepnął. Pani Helena?”
Serce ścisnęło mu się jak w imadle. Pamiętał ją swoją nauczycielkę z podstawówki. Jak pomagała mu, biednemu chłopcu z blokowiska, wymyślając „prace” w zamian za kanapki. Jak piekła ten chleb drożdżowy, który pachniał jak całe jego dzieciństwo.
Następnego dnia przez znajomego z policji znalazł jej adres. W niedzielę pojechał na Pragę, do starej kamienicy, z bukietem róż i goździków.
Otworzyła drzwi. Była jeszcze bardziej wynędzniała niż pod sklepem, ale wciąż trzymała się prosto.
„Dzień dobry, pani Heleno. Jestem Marek Kowalski. Może pani nie pamięta…”
„Pamiętam, Marku odparła cicho. Widziałam cię tam. Myślałam, iż się mnie wstydzisz.”
„Nie! Po prostu… głos mu się załamał. Proszę, niech pani zamieszka z nami. Mamy duży dom. Dzieci potrzebują kogoś takiego jak pani.”
„Nie mogę…”
„Proszę przyjąć to jako pracę. Kacper ciągle się bije, Filip żyje w chmurach. Potrzebują pani mądrości.”
Patrzyła na niego długo, w końcu skinęła głową.
„W przyszłym roku kończę siedemdziesiątkę powiedziała. Ale spróbuję.”
W godzinę spakowała swoje skromne rzeczy. Już tego samego dnia gotowała zupę w ich kuchni.
Kiedy tydzień później Ewa wróciła ze szpitala z Jaśkiem, chłopcy wybiegli na ganek z okrzykami:
„Mamo! Pani Helena pokazała nam, jak się piecze chleb!”
„Tylko mówi, iż w piekarniku nie smakuje tak jak w piecu kaflowym dodał poważnie Kacper.
Marek spojrzał na panią Helenę. W jej oczach znów błyszczało światło.
I wtedy zrozumiał to nie on ją uratował. To ona uratowała ich wszystkich.
