Gdy Kinga zobaczyła dwie kreski na teście ciążowym, siedziała na zimnych płytkach łazienki, ściskając plastikowy pasek, jakby od tego zależało wszystko. Cisza była przytłaczająca, tylko szum krwi w uszach i jedno pytanie wirujące w głowie: „Co teraz ze mną będzie?”
Miała zaledwie dwadzieścia cztery lata. Młoda, ambitna, z dobrą pracą w prestżowej firmie w Krakowie, świeżo kupionym mieszkaniem na kredyt i życiem, które wydawało się układać według planu. Dzieci? Nie teraz. A już na pewno nie w takich okolicznościach, nie z takim mężczyzną.
Był żonaty. I to nie byle jak – miał dwójkę dzieci, dom, kochającą żonę. A jednak wdarł się w jej życie jak burza – pewny siebie, doświadczony. Nigdy nie obiecywał, iż zostawi rodzinę. Wręcz przeciwnie – mówił wprost, iż kocha żonę. Ale jeżeli Kinga zajdzie w ciążę, zapewni dziecku „wszystko, co trzeba”. Wsparcie, pieniądze, opiekę na najwyższym poziomie. Tylko bez skandali, bez rozwalania mu życia.
Gdy zrozumiała, iż w niej rośnie nowe życie, nie spała trzy noce z rzędu. Czuła, iż to jej szansa. Że jeżeli teraz zrezygnuje, może nigdy nie zostać matką. Nie mogła tego zbeauważyć. Postanowiła – urodzi. Za wszelką cenę.
Ale świat nie był na to gotowy. Matka płakała. Siostra – jedyna, która ją wsparła. Brat machnął ręką: „Twoje życie, twój problem”. A ojciec… Ojciec wybuchnął gniewem jak burza.
— Rodzisz?! Od żonatego?! Bez ślubu, bez męża?! Zhańbiłaś nasze nazwisko! Nie jesteś już moją córką!
Wrzasnął to na całe mieszkanie. I od tamtej pory zapadła cisza. Ani telefonu, ani słowa. Kazał wszystkim zapomnieć, iż miał młodszą córkę. Gdy matka próbowała się sprzeciwić – przestał z nią rozmawiać na tydzień.
Kinga rodziła sama. Córeczkę nazwała Zosia. Jasnowłosa, z wielkimi brązowymi oczami i śmiechem, od którego serce topniało. Mężczyzna, ojciec dziecka, przysyłał pieniądze, ale nie pokazywał się. Kinga wiedziała – są same. I tak już zostawi.
Czas mijał. Zosia rosła – radosna, żywiołowa, bystra. Kinga pracowała, dźwigała wszystko na swoich barkach, starała się być i matką, i ojcem. Czasem było niewyobrażalnie ciężko, ale Zosia była warta każdej łzy, każdej nieprzespanej nocy.
Po sześciu latach jej brat – ten, któremu było wszystko jedno – wziął ślub. I zaprosił siostrę z siostrzenicą.
— Tata będzie – uprzedził. – Ale i tak chcę, żebyście przyszły. Sam was zabiorę.
Kinga długo się wahała. Nie chciała widzieć ojca. Bała się jego zimnego spojrzenia, tego dystansu. Ale pojechała. Dla brata. Dla Zosii.
Wesele było huczne, pełne śmiechu i tańca. Kinga trzymała się na uboczu, unikała ojca. On też udawał, iż jej nie widzi. Ale Zosia była dzieckiem – biegała, bawiła się, szczęśliwa. W pewnym momencie Kinga straciła ją z oczu. Serce ścisnęło się z lęku.
I wtedy… zobaczyła coś, czego nie przewidziałaby choćby w najśmielszych snach. W kącie sali siedział jej ojciec. A obok – Zosia. Bawili się. Szeptał jej coś do ucha, a ona wybuchała śmiechem. Trzymał ją za rękę. Patroni na nią tak, jak nigdy nie patrzył choćby na Kingę w dzieciństwie.
Goście szeptali. Wszyscy wiedzieli, jak odrzucił córkę. Wszyscy widzieli, jak lód w jego oczach topniał.
Późnym wieczorem, gdy impreza miała się ku końcowi, podszedł do Kingi. Niepewnie. Powściągliwie.
— Zostańcie dziś u nas. Z Zosią. Jest wolny pokój.
To nie były przeprosiny. Ale to był początek.
Od tamtej pory jeździli do rodziców co weekend. Ojciec sam zabierał wnuczkę do parku, kupował prezenty, śmiał się, jak dawno nie. Nie wracał do przeszłości. Uczył się na nowo być ojcem – może nie dla córki, ale dla córki swojej córki. A Kinga… w końcu znów poczuła, iż nie jest sama. Że została wybaczona. Że znów jest kochana.
Czasem droga do domu jest najtrudniejsza. Ale jeżeli na jej końcu ktoś czeka – to znaczy, iż warto było.
