Zrozumiałam, iż mój ojczym Robert nigdy nie będzie mnie traktować jak własną córkę, kiedy moja matka kazała nikomu nie mówić, iż dała mi lalkę. Gdyby mężczyzna się dopytywał, musiałam powiedzieć, iż dostałam ją od cioci.
Mój ojczym był dla mnie surowy, a ja niedługo okazałam się niepotrzebna i zbędna. W wieku 3-4 lat zostałam wysłana do dziadków w innym mieście. Tam poszłam do szkoły. Babcia bardzo się mną opiekowała, a dziadek uwielbiał mnie i rozpieszczał. Miałam z nimi szczęśliwe życie.
Po kilku latach moja matka urodziła dwóch synów dla mojego ojczyma. Kiedy trochę podrośli, potrzebowali opiekunki dla dzieci i postanowili nie marnować pieniędzy, dlatego zdecydowali się, bym wróciła do domu. Chcieli, bym była ich opiekunką. Moja babcia była temu przeciwna, ale wzięli mnie siłą. Oprócz opieki nad dziećmi, musiałam również wykonywać prace domowe, ponieważ moja matka i ojczym pracowali całymi dniami.
Robert był ze mnie ciągle niezadowolony i zawsze bez powodu. Byłam cicha i nigdy nie zrobiłam nic, co mogłoby ich zdenerwować. Moja mama nigdy mnie nie broniła, zawsze była po jego stronie. Mężczyzna twierdził, iż nic ze mnie nie będzie, iż byłam tylko ciężarem dla ich rodziny. Ciężko było mi tego słuchać i zawsze czułam się z tym źle.
Ale to nie wszystko. Gdy tylko skończyłam 18 lat, moja matka zmusiła mnie do poślubienia syna jej przyjaciółki. Musiałam wyjść za mąż za mężczyznę, który był starszy ode mnie o 10 lat. Okazał się alkoholikiem i rozwiodłam się z nim jakiś czas później, gdy zaszłam w ciążę. Przeprowadziłam się spowrotem do moich dziadków, którzy przyjęli mnie z otwartymi ramionami i zerwałam kontakt z moją matką i ojczymem.
