Nazywam się Zuzanna, mam 28 lat. Od prawie dekady jestem samotną mamą mojego synka, Kacpra. Jego tata, Jakub, odszedł niespodziewanie, gdy Kacper był jeszcze niemowlęciem. Nagła wada serca zabrała go od nas za wcześnie. Miał zaledwie 23 lata.
Byliśmy młodzi ledwo dorośli gdy odkryliśmy, iż jestem w ciąży. Przestraszeni. Podekscytowani. Zieloni. Ale kochaliśmy się głęboko, namiętnie. I byliśmy zdeterminowani, by dać radę. Jakub oświadczył się tej samej nocy, gdy usłyszeliśmy bicie serca Kacpra. To ciche *bum-bum* wywróciło nasz świat do góry nogami w najpiękniejszy sposób.
Nie mieliśmy wiele. Jakub był muzykiem, ja pracowałam na nocne zmiany w barze i próbowałam skończyć studium policealne. Ale mieliśmy marzenia, nadzieję i mnóstwo miłości. Dlatego jego śmierć mnie złamała. Jednego dnia pisał kołysankę dla syna, a następnego go nie było. Po prostu zniknął.
Po pogrzebie zamieszkałam u przyjaciółki i skupiłam się wyłącznie na Kacprze. Od tamtej pory byliśmy tylko my we dwoje uczyliśmy się życia na bieżąco. Używane ubrania. Przypalone naleśniki. Bajki na dobranoc. Koszmary. Śmiech. Łzy. Mnóstwo obtartych kolan i szeptanych pocieszeń. Dałam z siebie wszystko, by go wychować.
Ale dla mojej rodziny, zwłaszcza dla mamy, Marii, to nigdy nie było wystarczające.
W jej oczach byłam żywym ostrzeżeniem córką, która zaszła w ciążę za młodo, dziewczyną, która wybrała miłość zamiast rozsądku. choćby po śmierci Jakuba nigdy nie złagodniała. Oceniała mnie za to, iż nie wyszłam ponownie za mąż, iż nie naprawiłam życia tak, jak ona uważała, iż powinnam. Dla niej samotne macierzyństwo nie było godne podziwu było powodem do wstydu.
Tymczasem moja siostra Kinga? Ona trzymała się każdej zasady. Miłość ze studiów. Wymarzony ślub. Dom w idealnej dzielnicy. Naturalnie, była złotym dzieckiem. A ja byłam plamą na rodzinnym portrecie.
Mimo to, gdy Kinga zaprosiła mnie i Kacpra na swój baby shower, zobaczyłam w tym szansę. Nowy początek. Na zaproszeniu była choćby odręczna notka: *Mam nadzieję, iż to nas znów zbliży.* Trzymałam się tych słów jak tonący brzytwy.
Kacper był podekscytowany. Sam uparł się, żeby wybrać prezent. Postanowiliśmy dać manualnie robiony kocyk szyłam go po nocach oraz książkę dla dzieci, którą uwielbiał: *Kocham Cię na zawsze*. Bo każde dziecko powinno być kochane powiedział. Zrobił choćby kartkę z brokatem i rysunkiem niemowlęcia owiniętego w kocyk. Jego serce nigdy nie przestawało mnie zadziwiać.
Nadszedł dzień przyjęcia. Miejsce było eleganckie złote balony, kwiatowe dekoracje, baner z napisem *Witaj, Maluszek Lena!*. Kinga wyglądała promiennie, lśniąc w pastelowej sukience ciążowej. Przytuliła nas oboje ciepło. Przez chwilę miałam wrażenie, iż może wszystko będzie dobrze.
Ale powinnam była wiedzieć, iż to tylko złudzenie.
Gdy przyszła pora na otwieranie prezentów, Kinga rozpakowała nasz i rozpromieniła się. Pogłaskała kocyk z wilgotnymi oczami i powiedziała, iż jest piękny. Dziękuję szepnęła. Wiem, iż zrobiłaś go z miłością. Uśmiechnęłam się, mając gulę w gardle. Może to był nowy początek.
Wtedy moja mama wstała, trzymając kieliszek szampana, by wznieść toast.
Chcę tylko powiedzieć, jak dumna jestem z Kingi zaczęła. Zrobiła wszystko tak, jak należy. Poczekała. Wyszła za dobrego człowieka. Buduje rodzinę w godny sposób. W sposób szanowany. To dziecko będzie miało wszystko, czego potrzebuje. Włącznie z ojcem.
Kilka osób spojrzało w moją stronę. Twarz mnie piekła.
Wtedy ciocia Grażyna która zawsze mówiła, jakby jej słowa były zatrute zaśmiała się i dodała: W przeciwieństwie do jej siostry i tego nieślubnego dziecka.
Poczułam się, jakbym dostała pięścią w brzuch. Serce zamarło. W uszach dzwoniło. Widziałam, jak wszystkie oczy zwracają się ku mnie, by zaraz odwrócić wzrok. Nikt nic nie powiedział. Nie Kinga. Nie kuzynki. Żadna dusza nie stanęła w mojej obronie.
Oprócz jednej.
Kacpra.
Siedział cicho obok mnie, bujając nogami na krześle, trzymając małą białą torebkę z napisem *Dla Babci*. Zanim zdążyłam go powstrzymać, wstał i podszedł do mojej mamy, spokojny i opanowany.
Babciu powiedział, podając jej torebkę mam coś dla ciebie. Tata kazał mi ci to dać.
W pokoju zrobiła się kompletna cisza.
Mama, zaskoczona, wzięła torebkę. W środku było oprawione zdjęcie takie, którego nie widziałam od lat. Ja i Jakub w naszym malutkim mieszkaniu, na kilka tygodni przed jego operacją. Jego dłoń na moim zaokrąglonym brzuchu. Oboje się uśmiechaliśmy, pełni życia i miłości.
Pod zdjęciem był złożony list.
Natychmiast rozpoznałam charakter pisma.
Jakub.
Napisał go przed operacją. Tak na wszelki wypadek powiedział. Schowałam go do pudełka i zapomniałam, iż istnieje. W jakiś sposób Kacper go znalazł.
Mama otworzyła list powoli. Jej usta poruszały się, gdy czytała w milczeniu. Jej twarz zbladła.
Słowa Jakuba były proste, ale mocne. Mówił o swojej miłości do mnie, nadziejach dla Kacpra, dumie z życia, które zbudowaliśmy. Nazwał mnie najsilniejszą kobietą, jaką zna. Kacpra naszym cudem. Napisał: *Jeśli to czytasz, znaczy, iż nie udało mi się przeżyć. Ale pamiętaj: nasz syn nie jest błędem. Jest błogosławieństwem. A Zuzanna ona jest więcej niż wystarczająca.*
Kacper spojrzał na mamę i powiedział: On mnie kochał. Kochał moją mamę. To znaczy, iż nie jestem błędem.
Nie krzyczał. Nie płakał. Po prostu powiedział prawdę.
A to rozwaliło cały pokój.
Mama ściskała list, jakby ważył tonę, jej dłonie drżały. Jej starannie pielęgnowana poza pękła.
Rzuciłam się do przodu, objęłam Kacpra, łzy paliły mi oczy. Mój syn mój dzielny, wspaniały ch
