Moja przyjaciółka, Barbara Nowak, kobieta mądra i pełna taktu, zawsze szanowała granice rodziny swojego syna. Mieszka w małym miasteczku pod Wrocławiem, ma dobrą pracę, hobby, męża, przyjaciółki – życie ma całkiem udane. Jej syn, Marek, jest żonaty z Katarzyną, mają synka, małego Wojtusia. Barbara nigdy nie wtrącała się w ich sprawy, nie narzucała rad, wiedząc, iż młodzi mają własne spojrzenie na wychowanie dziecka i prowadzenie domu. Dzwoniła do syna, by dowiedzieć się, co u nich słychać, składała życzenia świąteczne synowej, a raz w miesiącu wszyscy spotykali się u niej na niedzielnym obiedzie. Ale po narodzinach wnuka wszystko się zmieniło, a jej serce niemal pękło z bólu i niezrozumienia.
Katarzyna, żona Marka, od początku trzymała dystans. Nie garnęła się do bliższych relacji z teściową, a Barbara nie nalegała, szanując ich przestrzeń. Choć w głębi duszy marzyła, by stać się bliższą młodej rodzinie, starała się nie przeszkadzać. ale gdy na świecie pojawił się Wojtuś, pozostanie z boku stało się nie do zniesienia. Barbara była gotowa pomagać: posiedzieć z wnukiem, by Kasia mogła załatwić sprawy czy odpocząć, wziąć na siebie część domowych obowiązków. Marek dużo pracował, a synowa dźwigała wszystko sama. Barbara, mając elastyczny grafik, mogła poświęcić dzień dla Wojtusia, ale Katarzyna stanowczo odrzucała każdą pomoc, a jej zachowanie stawało się coraz chłodniejsze.
Tuż po wyjściu ze szpitala Katarzyna postawiła warunek: Barbara musi uprzedzać o wizytach z wyprzedzeniem. Przyjaciółka przestrzegała tej zasady, dzwoniła kilka dni wcześniej, mówiła, iż chciałaby wpaść, zobaczyć Wojtusia, przywieźć prezenty. Ale za każdym razem coś było nie tak. Katarzyna znajdowała dziesiątki powodów, by przełożyć spotkanie: to miał przyjść lekarz, to koleżanka wpadnie na kawę, to „akurat dziś się nie da”. Barbara, ugodowa, zgadzała się na proponowane terminy, przekładała własne plany, odwoływała spotkania. ale choćby gdy w końcu docierała na miejsce, ledwo tolerowano ją przez pół godziny. „Musimy już iść na spacer”, oznajmiała Kasia, a teściowa, połykając łzy, odchodziła, nie nacieszywszy się wnukiem.
Bywało jeszcze gorzej. Barbara, już ubrana, stała w progu, gotowa do drogi, gdy nagle dzwoniła Katarzyna: „Wojtuś całą noc nie spał, ząbkuje, dzisiaj nie wyjdzie”. I przenosiła wizytę nie na jutro, ale na bliżej nieokreślone „potem”. Barbara, powstrzymując łzy, wracała do pustego mieszkania, czując się niepotrzebna. Jej pragnienie, by zobaczyć wnuka, potrzymać go na rękach, usłyszeć jego śmiech, zamieniło się w niekończącą się serię upokorzeń. Kiedy opowiadała mi o tym z drżeniem w głosie, moja cierpliwość pękła. „Dość tego dostosowywania się! – powiedziałam. – Chcesz widzieć wnuka? Przyjeżdżaj, kiedy tobie pasuje. Zadzwoń pół godziny wcześniej, powiedz, iż będziesz. Idziesz do syna i wnuka, a nie do synowej. Niech ona się pod ciebie dostosuje!”
Barbara była zdezorientowana. Nie przywykła do narzucania się, nie chciała psuć relacji z synem. Ale jej serce pękało z tęsknoty. Marzyła o bliskości z Wojtusiem, o byciu dla niego kochającą babcią, a czuła się jak intruz. Katarzyna jakby wzniosła mur, przez który nie da się przebić. Barbara nie wiedziała, co robić: zostawić sprawy tak, jak są, licząc, iż synowa zmięknie? Postąpić tak, jak radzę, ryzykując konflikt? A może całkiem się wycofać, poddając się bólowi i alienacji? Bała się, iż każdy krok może zniszczyć kruche więzi z rodziną syna.
Ta sytuacja stała się dla niej nie do wytrzymania. Każda odmowa Katarzyny – jak nóż w serce, każde przełożone spotkanie – przypomnienie, iż jest niechciana. Barbara, kobieta o otwartym sercu, nie zasłużyła na takie traktowanie. Chce tylko jednego – być częścią życia wnuka. ale synowa trzyma ją na dystans, narzucając własne zasady. Widzę, jak moja przyjaciółka gasnie, jak łzy wypełniają jej oczy, gdy mówi o Wojtusiu. Ten ból to nie tylko zwykła uraza – to uczucie, iż odbiera się jej to, co najcenniejsze. I choć nie wiem, jak jej pomóc, jedno jest pewne: Katarzyna swoim chłodem odtrąca nie tylko teściową, ale także miłość, którą ta mogłaby obdarzyć ich rodzinę.
