W małym miasteczku na Dolnym Śląsku, gdzie stare drewniane domy skrywają ciepło rodzinnych opowieści, moje życie przyćmiła zdrada, której nie potrafiłam wybaczyć. Ja, Kasia, wychowywałam się bez ojca, a w wieku ośmiu lat straciłam też matkę – nie na zawsze, ale w sercu. Wybrała nowego męża, zostawiając mnie pod opieką babci i dziadka. Po latach prawda o jej decyzji złamała mi serce, a teraz ona chce wrócić do mojego życia, jakby nic się nie stało.
Moja mama, Beata, urodziła mnie, gdy miała już ponad trzydzieści lat. Myślała, iż miłość i małżeństwo są poza jej zasięgiem, ale los zadecydował inaczej. Kiedy skończyłam osiem lat, pojawił się w jej życiu mężczyzna – Marek. Byłam za mała, by zrozumieć, co się dzieje, ale niedługo mama wyprowadziła się do niego, a ja zostałam z babcią i dziadkiem. To oni stali się moimi prawdziwymi rodzicami, otaczając mnie troską i miłością. Mama mieszkała w sąsiedniej dzielnicy, ale odwiedzała rzadko – dzwoniła raz na tydzień, czasem przyjeżdżała. Jej chłód bolał, ale się przyzwyczaiłam.
Zawsze będę wdzięczna babci i dziadkowi. Nie zostawili mnie, dali mi dom, ciepło i pewność siebie. Dziadek pracował do emerytury, babcia szyła i dziergała, tworząc dla mnie cudowne rzeczy. Nosiłam jej sukienki i swetry, czując się wyjątkowa. Babcia zawsze powtarzała: „Wzięłam cię, żebyś nie musiała żyć z ojczymem. Ma złe oczy, nie jest dobrym człowiekiem”. Wierzyłam jej, ale prawda, którą poznałam lata później, okazała się jeszcze straszniejsza.
Gdy miałam dwadzieścia kilka lat, babcia otworzyła mi oczy. Marek postawił mamie ultimatum: albo on, albo ja. Beata wybrała jego. Uważała, iż w jej wieku to ostatnia szansa na szczęście, i wierzyła, iż Marek z czasem mnie zaakceptuje. Ale się nie zmienił. Mama poświęciła mnie dla faceta, który nie chciał dzielić jej z nikim. Ta prawda była jak nóż w serce. Nie rozumiałam, jak matka może zostawić własną córkę dla obcego człowieka.
Minęły lata. Mama żyła z Markiem, nie mieli wspólnych dzieci. Ja zostałam z babcią i dziadkiem i było nam dobrze. Ich miłość leczyła moje rany, a choćby cieszyłam się, iż tak wyszło. Ale życie znów rzuciło mi wyzwanie. Babcia i dziadek odeszli, zostawiając mi swoje dwupokojowe mieszkanie. Mieszkałam w nim od ósmego roku życia i to był mój dom. Mamie nic nie zapisali – najwyraźniej nie wybaczyli jej zdrady.
Ostatnio mama znalazła się w tragicznej sytuacji. Marek zmarł, ale nie przepisał na nią domu. Jego synowie z pierwszego małżeństwa, z którymi prawie nie miał kontaktu, odziedziczyli nieruchomość. Jeden z nich zadzwonił do Beaty i oznajmił, iż dom idzie na sprzedaż. Mama została bez dachu nad głową. I zgadnijcie, do kogo się zwróciła? Do mnie. Oświadczyła, iż chce się wprowadzić do mojego mieszkania, bo mam „dużo miejsca”.
Byłam w szoku. Właśnie zaczynałam sobie układać życie. Spotykam się z chłopakiem, Kubą, i planujemy wspólną przyszłość. Przyjąć mamę, która mnie porzuciła, nie mam ochoty. Nie dała mi nic poza bólem i poczuciem odrzucenia. Nie czuję się zobowiązana. Ale jej znajomi zaczęli do mnie dzwonić, oskarżając o brak serca. „Jak możesz zostawić własną matkę?” – krzyczeli. – „Nie masz sumienia!”. Ich słowa ciążyły jak kamień, ale nie mogłam zapomnieć, co ona zrobiła.
Jestem rozdarta. Czasem myślę o babci – co by zrobiła? Była moim drogowskazem, uczyła mnie dobra, ale nie tolerowała niesprawiedliwości. Może powinnam wpuścić mamę, dać jej szansę? Ale za każdym razem, gdy przypominam sobie jej wybór, czuję, jak wściekłość we mnie wrze. Wybrała obcego faceta zamiast własnej córki, a teraz, gdy nie ma gdzie się podziać, nagle mnie pamięta. To niesprawiedliwe.
Moja dusza krzyczy z bólu i żalu. Chcę budować swoje życie, kochać, być szczęśliwa, ale cień przeszłości nie odpuszcza. Czy powinnam czuć się winna, iż chronię swój spokój? Czy może powinnam wybaczyć, żeby uwolnić się od tego ciężaru? Stoję na rozdrożu, a każdy wybór wydaje się nie do zniesienia. Mama, która mnie porzuciła, teraz prosi o pomoc, ale jej zdrada wciąż piecze jak otwarta rana.
