Okej, słuchaj, opowiem ci taką historię…
Czekaj… co to było?
Zatrzymałam się nagle, w połowie drogi na dworzec, gdy cichy dźwięk przerwał ciszę. Lodowaty wiatr lutowy szarpał moim płaszczem, uderzał w twarz i niosło z sobą cichutkie, uparte kwilenie prawie zagłuszone przez wycie wichury.
Dźwięk dochodził z torów. Obróciłam się w stronę starej, opuszczonej budki dróżnika, ledwo widocznej pod śniegiem. Obok szyn leżał ciemny zawiniak.
Ostrożnie podeszłam bliżej. Znoszony, brudny kocyk krył maleńką postać. Mała rączka wystawała na zewnątrz czerwona od zimna.
Boże… szepnęłam, serce waliło mi jak młot.
Uklękłam i podniosłam ją. Niemowlę. Dziewczynka. Nie starsza niż rok, może mniej. Jej usta były sine. Płacz słaby, jakby nie miała choćby siły się bać.
Przytuliłam ją do piersi, rozpięłam płaszcz, by osłonić przed chłodem, i pobiegłam ile sił w nogach do wsi. Do Bogusi Kowalskiej, naszej jedynej pielęgniarki.
Ewa, co u licha? Bogusia zobaczyła zawiniak w moich ramionach i oniemiała.
Znalazłam ją przy torach. Była prawie zamarznięta.
Bogusia wzięła dziecko delikatnie i zbadała je. Jest wyziębiona… ale żyje. Dzięki Bogu.
Musimy powiadomić policję, dodała, sięgając po telefon.
Zatrzymałam ją. Wyślą ją tylko do domu dziecka. Nie przeżyje tej podróży.
Bogusia zawahała się, potem otworzyła szafkę. Mam jeszcze mleko dla niemowląt z ostatniej wizyty wnuczki. Na początek starczy. Ale Ewa… co zamierzasz?
Spojrzałam na małą buzię, która wtuliła się w mój sweter, jej oddech ciepły na mojej skórze. Przestała płakać.
Wychowam ją, powiedziałam cicho. Nie ma innej drogi.
Plotki zaczęły się niemal natychmiast.
Ma trzydzieści pięć lat, nie zamężna, sama a teraz zbiera porzucone dzieci?
Niech sobie gadają. Nigdy nie przejmowałam się plotkami. Dzięki pomocy znajomych w urzędzie załatwiłam papiery. Nie było rodziny. Nikt nie zgłosił zaginięcia dziecka.
Nazwałam ją Zosia.
Pierwszy rok był najtrudniejszy. Nieprzespane noce. Gorączki. Ząbkowanie. Kołysałam ją, uspokajałam, śpiewałam kołysanki, które ledwo pamiętałam z dzieciństwa.
Mama! powiedziała pewnego ranka, mając dziesięć miesięcy, i wyciągnęła do mnie rączki.
Łzy spłynęły mi po policzkach. Po latach samotności tylko ja i mój mały dom teraz byłam czyjąś matką.
W wieku dwóch lat była wulkanem energii. Goniła kota. Ciągnęła firanki. Wszystko chciała wiedzieć. W wieku trzech lat rozpoznawała każdą literkę w swoich książeczkach. W czwartym roku opowiadała całe historie.
Jest wybitna, mówiła moja sąsiadka Halina, kręcąc głową ze zdumieniem. Nie wiem, jak to robisz.
To nie ja, uśmiechałam się. Ona po prostu świeci.
W wieku pięciu lat organizowałam dojazdy, by mogła chodzić do przedszkola w sąsiedniej miejscowości. Jej wychowawcy byli w szoku.
Czyta lepiej niż większość siedmiolatków, mówili mi.
Gdy poszła do szkoły, nosiła długie, kasztanowe warkoczyki z pasującymi wstążkami. Splatałam jej je każdego ranka idealnie. Żadne zebranie nie obyło się bez mnie. Nauczyciele nie mogli się nią nachwalić.
Pani Nowak, powiedziała raz nauczycielka, Zosia to uczeń, o jakim marzymy. Zdobędzie świat.
Serce wypełniło mi się dumą. Moja córka.
Wyrosła na pełną wdzięku, piękną młodą kobietę. Smukłą, pewną siebie, z błyszczącymi niebieskimi oczami pełnymi determinacji. Wygrała konkursy ortograficzne, olimpiady matematyczne, choćby regionalne targi naukowe. Każdy we wsi znał jej imię.
Pewnego wieczoru, w drugiej klasie liceum, wróciła do domu i powiedziała: Mamo, chcę być lekarzem.
Mrugnęłam. To wspaniale, skarbie. Ale jak sobie poradzimy z kosztami studiów? Miasto? Czynsz? Jedzenie?
Dostanę stypendium, odparła, jej oczy błyszczały. Znajdę sposób. Obiecuję.
I udało jej się.
Gdy przyszedł list o przyjęciu na medycynę, płakałam dwa dni. Łzy euforii i strachu. Po raz pierwszy mnie opuszczała.
Nie płacz, mamo, powiedziała na dworcu, ściskając moją dłoń. Będę przyjeżdżać co weekend.
Oczywiście nie mogła. Miasto ją pochłonęło. Wykłady, laboratoria, egzaminy. Na początku przyjeżdżała raz w miesiącu. Potem co dwa, trzy. Ale dzwoniła każdego wieczora, bez wyjątku.
Mamo! Zdałam anatomię z wyróżnieniem!
Mamo! Dzisiaj w praktyce odebrałam poród!
Za każdym razem uśmiechałam się i słuchałam jej opowieści.
W trzecim roku jej głos brzmiał podekscytowany.
Poznałam kogoś, powiedziała nieśmiało.
Miał na imię Krzysiek. Kolega ze studiów. Przyjechał z nią na święta wysoki, uprzejmy, z życzliwymi oczami i spokojnym głosem. Podziękował za obiad i sam zaczął sprzątać ze stołu.
Dobry wybór, szepnęłam Zosi przy zmywaniu.
Prawda? rozpromieniła się. I nie martw się przez cały czas mam same piątki.
Po studiach zaczęła specjalizację. Pediatrię, rzecz jasna.
Ty mnie kiedyś uratowałaś, powiedziała. Teraz ja chcę ratować inne dzieci.
Przyjeżdżała rzadziej. Rozumiałam. Miała własne życie. Ale zachowywałam każde zdjęcie, każdą historię o małych pacjentach.
Aż pewnego czwartkowego wieczoru zadzwonił telefon.
Mamo… mogę jutro przyjechać? Jej głos był cichy. Nerwowy. Muszę z tobą porozmawiać.
Serce mi zamarło. Oczywiście, skarbie. Wszystko w porządku?
Następnego popołudnia przyszła sama. Bez uśmiechu. Bez błysku w oczach.
Co się stało? zapytałam, obejmując ją.
Usiadła, złożyła dłonie. Przyszli do szpitala dwie osoby. Mężczyzna i kobieta. Pytali… o mnie.
Zmarszczyłam brwi. Jak to?
Powiedzieli, iż są moim
