Jak sprawić, aby córka męża pojechała do babci? Nie mogę zaakceptować jego dziecka.

Jak sprawić, by córka męża wyjechała do babci? Nie potrafię zaakceptować jego dziecka.

Wyszłam za mężczyznę, który ma córkę z poprzedniego małżeństwa. Jej matka porzuciła dziewczynkę i wyjechała za granicę z nowym partnerem, zostawiając dziecko na pastwę ojca. Teraz żyję w piekle, próbując ułożyć sobie życie z obcą córką w naszym domu w Zakopanem. Marzyłam o szczęśliwej rodzinie, a dostałam kapryśną, niegrzeczną dziewczynkę, która zatruwa mi życie. Teraz jestem w ciąży i muszę, żeby wyjechała do babci. Ale jak to zrobić, by sama zapragnęła odejść?

Gdy tylko zaczęłam spotykać się z Dawidem, jego córka Zosia częściej mieszkała u babci. Widziałam ją rzadko i myślałam, iż zaakceptuję ją jako część jego życia. Ale po ślubie wszystko się zmieniło. Teściowa oświadczyła, iż nie daje już rady z wnuczką, i przeniosła Zosię do nas. Próbowałam znaleźć z nią wspólny język, ale moje wysiłki rozbijały się o mur jej obojętności i bezczelności. Nie słucha mnie, ignoruje, jakbym była powietrzem. Co gorsza — rządzi w domu, rozrzuca rzeczy i skarży się na mnie ojcu albo babci przy każdej okazji.

Każdego dnia słyszę od teściowej kazania: „Bądź cierpliwa, Kasia, znajdź do niej sposób!” Dawid też prosi, bym była wyrozumiała, ale dlaczego mam ulegać dwunastolatce, która otwarcie mnie obraża? Ona nie jest moja i nie chcę być jej opiekunką! niedługo urodzę własne dziecko i nie zamierzam znosić jej fanaberii. Dlaczego nikt jej nie wychowuje, nie stawia do pionu? Dawid i jego matka rozpieszczają Zosię, przymykając oko na jej chamstwo i lenistwo. jeżeli tak dalej pójdzie, wyrośnie na rozwydrzoną egoistkę.

Zosia to nieporządna próżniaczka. Zostawia brudne naczynia, rozrzuca ubrania, a sprzątać za nią muszę ja. Jej zachowanie mnie przeraża — podła, przebiegła, robi wszystko, by wyprowadzić mnie z równowagi. Dawid pracuje do późna, więc często zostajemy z Zosią sami. Nie jest już mała, ale według męża i teściowej nie można jej zostawić samej. Dlaczego mam poświęcać swój czas i nerwy? Ja też chcę pracować, odpoczywać, żyć swoim życiem!

Teściowa wpada do nas na kilka godzin, pieści Zosię, a potem zaczyna mnie urabiać: „Czemu się z nią nie bawisz? Nie wychowujesz?” Sądzi, iż powinnam przejąć wszystkie obowiązki związane z córką Dawida. Ich presja dusi mnie. Gdyby nie wymagali ode mnie niemożliwego, może bym się pogodziła z sytuacją. Ale teraz żałuję, iż związałam się z mężczyzną „z bagażem”. Zosia nigdy nie stanie mi się bliska, i nie zamierzam udawać.

Wszystko komplikuje ciąża. Nie chcę odchodzić od Dawida — kocham go, a on stara się łagodzić nasze spory. Ale dłużej nie zniosę życia pod jednym dachem z Zosią. Jej matka dzwoni raz do roku, przysyła tandetne prezenty, ale nie zabiera dziewczynki do siebie. Zosia tęskni za nią, i widzę, jak to ją boli. Ale jej cierpienie nie zbliża nas — przeciwnie, wyładowuje złość na mnie, odpyskuje, drze się.

Marzę, by Zosia wyprowadziła się do babci. To byłoby idealne rozwiązanie. Teściowa mieszka niedaleko, kocha wnuczkę i mogłaby ją wziąć do siebie. Ale jak to zaaranżować? Zosia kurczowo trzyma się ojca, a on nie chce jej wypuścić. Próbowałam mówić czule, namawiać ją, by więcej czasu spędzała u babci, ale tylko prycha. Może jeżeli będę surowsza, sama zechce wyjechać? A może porozmawiać z Dawidem, by przekonał matkę? Nie wiem, co robić, ale czuję, iż jeszcze trochę — i eksploduję.

Moja ciąża wszystko pogarsza. Chcę spokoju w domu, chcę przygotowywać się do narodzin dziecka, a nie tracić nerwy na cudzą córkę. Zosia to część przeszłości Dawida, ale ja nie muszę przez nią cierpieć. Jak sprawić, by wyjechała, nie niszcząc naszej rodziny? Jestem na krawędzi i potrzebuję wyjścia.