Sporo młodych osób nie wie tak naprawdę, co chciałaby robić w życiu, a choćby jeżeli ktoś wie… to czy to jest tak naprawdę jego zdanie, czy opinia rodziców i oddziaływanie szkoły, środowiska, filmów? Niestety znam ludzi, które wybierają swoją ścieżkę życiową na podstawie tego, czego chcą inni albo na zasadzie eliminacji „nigdy nie lubiłem matmy, więc pójdę na historię”. Najgorzej jest, gdy ocena innych wydaje się komuś jego własną oceną. Wtedy ciężko rozróżnić realne życie od fantazji.
Może też zdarzyć się, iż lubisz coś, masz w tym kierunku umiejętności, wydaje się, iż w danym zawodzie jest praca i to w miarę dobrze płatna. Idealna wręcz sytuacja, ale skąd tak naprawdę wiesz, iż chcesz to robić i iż odpowiada Ci taki model pracy? Pewnie znasz lekarzy, którzy nie lubią kontaktu z ludźmi, mechaników, którzy nie znoszą pracy manualnej, zamkniętych w jednym miejscu ekstrawertyków albo migrenowców, którzy pracują na zmiany. Biorąc pod uwagę mój zawód – farmaceuty – wielu studentów farmacji chce pracować z ludźmi i twierdzą, iż lubią taką pracę, a dodatkowo, iż na pewno nie daliby się zamknąć np. w laboratorium. Często to właśnie ich widzę po kilku latach pracy w zawodzie właśnie w labie ;)
Możecie zapytać – dlaczego tak się dzieje? Przecież każdy chyba wie, co lubi i wie, jaki jest. Niestety oceniamy wszystko swoją miarą. Ostatnio usłyszałam „kiedyś naprawdę chciałam pracować z pacjentami, ale ja wtedy nie wiedziałam, iż oni są, jacy są”. Właśnie o to chodzi! Wiedza jest kluczem do sukcesu. Wiedza o tym, jacy my jesteśmy, jakie jest życie i jakie są nasze wymagania względem pracy. Bo niby skąd osoba, która obraca się w „dobrym towarzystwie” ma wiedzieć, jak zachowuje się przeciętny pacjent? Skąd licealista ma wiedzieć, jak to jest pracować na zmiany albo z domu? Niektórzy pewnie mają takie doświadczenia, ale podejrzewam, iż mniejszość.
Sama zrozumiałam, jaki rodzaj pracy mi odpowiada dopiero wtedy, kiedy do tej pracy tak naprawdę poszłam. Nie dorywczo, ale standardowo na jeden etat. Nawet, jeżeli to nie jest praca w wymarzonym zawodzie, to jednak pokazuje nam, jacy jesteśmy, co lubimy, czego nie jesteśmy w stanie tolerować i ile pieniędzy potrzebujemy, aby żyć na poziomie, który nas satysfakcjonuje.
Niejednokrotnie słyszałam krytykę w stronę osób, które od razu po szkole średniej nie idą na studia z różnych powodów. Ludzie mówią, iż później już nie wrócisz na studia, iż zmarnujesz rok, iż lepiej iść na cokolwiek, choćby jeżeli nie jesteś pewny. Według mnie te wszystkie argumenty to pomyłka. A jeżeli nie pójdziesz już nigdy na studia, to co? Najwyraźniej taka będzie Twoja decyzja! Nie jesteśmy przecież bezwolni. Czas poświęcony na poszukiwanie siebie też nie jest czasem straconym. Wręcz przeciwnie – traci się czas, gdy robi się to, czego się nie chce.
Tak więc moja rada dla osób, które nie wiedzą, co zrobić z życiem (bo te, które wiedzą lub myślą, iż wiedzą i tak nie posłuchają) – daj sobie czas. Wyjedź na rok za granicę, zacznij pracować, zobacz trochę świata, oderwij się na chwilę od towarzystwa, które wie lepiej, czego potrzebujesz, idź na praktyki albo wolontariat do miejsca, które być może będzie przyszłym miejscem pracy. To pozwoli Ci spojrzeć na całe życie z dalszej perspektywy. Uwierz, iż ciężko podejmuje się życiowe decyzje nie mając tego ogólnego obrazu, a kręcąc się tylko we własnym sosie. Po prostu nie chcę, żebyś po kilku latach stwierdził „ja wcale tego nie lubię, ale: tak chcieli rodzice / wszyscy mówili, iż po tym będzie dobra kasa / to taki prestiżowy zawód / na filmach to wyglądało inaczej (wybierz adekwatne lub dopisz swój powód).
Lepiej nie bierz za bardzo pod uwagę prestiżu zawodu. Zwykle osoby, które dbają o to zbyt mocno, później i tak nie odczuwają ulgi. Zawsze w ich środowisku pojawi się wiele w ich mniemaniu lepszych od nich osób i poczucie gorszości nie ustaje.
Uwierz, iż lepiej poznać samego siebie wcześniej niż później. Oczywiście Twoje preferencje mogą zmieniać się w trakcie życia, przecież wszyscy się zmieniamy. Ale na ten moment wybierz to, co będzie dla Ciebie najlepsze. jeżeli już wybrałeś źle – spróbuj to zmienić, ale oczywiście z głową i pełną świadomością konsekwencji :)
Agnieszka Soroko
