„Już nie jesteś nic nikomu winna, tylko swojemu dziecku…”

„Nie jesteś już nikomu winna. Tylko swojemu dziecku…”

Marii zdarzył się rzadki dzień wolny, więc postanowiła rozpieszczać domowników czymś smacznym. Po krótkim namyśle wybrała szarlotkę — ulubione ciasto całej rodziny. Gdy jednak zajrzała do szafki, okazało się, iż skończyła się mąka. Więc narzuciła płaszcz, zamknęła dom na klucz i poszła do pobliskiego sklepu. Nikogo nie było wtedy w domu — mąż z synami pojechali do rodziców do sąsiedniej wsi, a córka, jak Maria była pewna, pozostała w mieście.

Lecz gdy wróciła z zakupami, od razu poczuła niepokój — w domu ktoś był. I to nie byle kto: w przedpokoju stały buty Kingi. Serce ścisnęło się jej boleśnie. Cicho postawiła torby w kuchni, podeszła do pokoju córki i… zastygła w miejscu. Na łóżku, skulona w kłębek, płakała jej Kinga.

Maria początkowo straciła głowę, ale gwałtownie się opanowała. Usiadła obok, pogłaskała córkę po włosach. Kinga, łkając, zaczęła opowiadać. O tym, jak poznała Marcina, jak przysięgał jej miłość, jak byli razem prawie rok. I jak nagle wszystko runęło.

Gdy Kinga dowiedziała się o ciąży, najpierw się ucieszyła — przestraszyła, ale ucieszyła. Chciała najpierw porozmawiać z Marcinem, zanim powie rodzicom. ale on przestraszył się jeszcze bardziej. Znacznie. Po prostu zniknął — nie odbierał telefonów, usunął ją z mediów, jakby nigdy nie istniała.

— Mamo — szlochała Kinga — tylko się nie gniewaj… Nie chciałam tego ukrywać. Myślałam, iż będzie inaczej…

Maria milczała. Ale nie ze złości. Z bólu. Z żalu za córką. Przytuliła Kingę i cicho powiedziała:

— Nic mi nie jesteś winna, słyszysz? Tylko temu maluchowi. A z resztą sobie poradzimy. Razem.

Wieczorem, gdy wrócił Krzysztof z synami, Maria opowiedziała mężowi, co się stało. Długo milczał. W końcu spojrzał na córkę, na żonę — i uśmiechnął się:

— No, Maryś… Wiesz przecież, iż zawsze marzyłem o trzeciej córce. Nie wyszło — to chociaż wnuczka będzie. A może i wnuk. I tak — to przecież szczęście. Może niespodziewane, może trudne. Ale nasze.

Maria odetchnęła z ulgą. Krzysztof był prostym, ale pewnym człowiekiem. Kinga uśmiechnęła się przez łzy. Tego wieczoru jedli kolację, już wiedząc, iż niedługo w ich domu będzie o jedną osobę więcej.

Na rodzinnym zebraniu postanowili: Kinga weźmie dziekankę, a po urodzeniu dziecka wróci na studia. Szukać Marcina Krzysztof kategorycznie zabronił:

— Taki zięć nigdy nie stanie w naszej rodzinie. Uciekinierów w naszym domu nie witamy.

Z tą decyzją wszyscy się zgodzili.

Ale, jak to często bywa, wieś zaczęła szemrać. Szeptano: „Przyleciała z kałdunem”, „Od żonatego”, „Sama winna”. Nikt nie mówił tego wprost, ale Maria czuła te spojrzenia.

Pewnego dnia w sklepie podeszła do niej miejscowa plotkara — Grażyna.

— Cześć, Maryś. Słyszałam, twoja Kinga zaszła w ciążę, co? Od kogo w ogóle? Czy sama nie wie?

Maria bez słowa położyła przed nią paczkę świeczek.

— Żebyś lepiej widziała, kto od kogo. Bo ja u córki żadnego kałduna nie zauważyłam. Ale ty, może przy świeczce, coś wymacasz.

Kobiety w kolejce parsknęły śmiechem. Grażyna zbladła i więcej nie odezwała się na ten temat.

Kinga urodziła dziewczynkę. Nazwali ją Zofią. Krzysztof nie posiadał się z radości. Po dwóch latach Kinga wyszła za mąż za dobrego człowieka, który przyjął Zosię jak własną córkę. Żyli długo i szczęśliwie — w miłości i wzajemnym szacunku.

Tak, jak powinna wyglądać prawdziwa rodzina. Prawdziwe szczęście nigdy nie przychodzi tam, gdzie panuje osąd, ale tam, gdzie serca pozostają otwarte.