Marek nie mógł zasnąć tej nocy. Obraz kobiety przed piekarnią nie dawał mu spokoju. Wracał w jego myślach raz za razem nie tylko jej twarz, ale przede wszystkim to spojrzenie, w którym mieszały się zmęczenie, wstyd i wciąż żywa godność. Wiedział, iż musi działać szybko.
Nad ranem, zanim wzeszło słońce, wyłączył dźwięk w telefonie, włożył płaszcz i wyszedł w zimowy chłód. Miasto było niemal puste, tylko kilku spieszących się przechodniów i pracownicy służb komunalnych. Marek skierował się ku piekarni, gdzie poprzedniego dnia zobaczył staruszkę. Sprzedawczyni, ta sama kobieta o chłodnym spojrzeniu, ledwie oderwała wzrok od mechanicznych przygotowań stoiska.
Widziała pani wczorajszą starszą panią? zapytał Marek wprost.
Dużo starszych pań tu przychodzi wzruszyła ramionami. jeżeli to ta ze szklanymi butelkami, pojawi się, gdy otworzą punkt zbiórki. Około dziewiątej, może dziesiątej.
Marek podziękował krótko i postanowił zaczekać.
Godziny wlokły się powoli. Zimno szczypało go w policzki, ale myśl o Małgorzacie rozgrzewała go bardziej niż najgrubsza kurtka. Przypomniał sobie, jak w czasach, gdy był nieśmiałym chłopcem, zadawała mu dodatkowe ćwiczenia, żeby pomóc mu się rozwijać, a potem, nie mówiąc nikomu, wzywała go po lekcjach do pokoju nauczycielskiego do ustawiania książek w bibliotece, ścierania tablicy, sortowania kredek. Na koniec wkładała mu do ręby torebkę z ciepłym chlebem lub gruby kawałek ciasta upieczonego własnoręcznie.
O wpół do dziesiątej zza rogu ulicy wyłoniła się drobna postać, poruszająca się małymi, niepewnymi krokami. Miała tę samą podniszczoną torbę, ten sam lekko pochylony chód, jakby każdy krok wymagał od niej ogromnego wysiłku. Marek poczuł ucisk w gardle.
Małgorzato! zawołał, zapominając na chwilę o całym świecie.
Kobieta drgnęła i zatrzymała się. Przez dłuższą chwilę wpatrywała się w niego, jakby próbowała rozpoznać, kim jest ten dobrze ubrany mężczyzna, który wypowiedział jej imię z takim wzruszeniem.
To ja Marek powiedział, podchodząc bliżej. Marek Kowalski byłem pani uczniem wiele lat temu.
Jej twarz na moment się rozjaśniła, ale w oczach pojawiła się ostrożność.
Marek ten chłopiec, który zaczęła, ale głos się jej załamał.
Tak, ten, który zawsze zapominał zeszytu do matematyki, ale nigdy nie zapomniał zjeść chleba, który mi pani dawała uśmiechnął się. Proszę pani, musi pani pójść ze mną. Nie mogę zostawić pani tu, na mrozie.
Nie chcę być ciężarem szepnęła. Tak długo już żyję
Była pani dla mnie wszystkim odparł Marek stanowczo. Gdyby nie pani, nie wiem, gdzie bym teraz był. Chroniła mnie pani przed głodem, zimnem, przed wieloma rzeczami. A teraz moja kolej.
Nie dając jej czasu w odmowę, wziął jej torbę i zaprowadził do samochodu. W środku ciepło ogrzewania sprawiło, iż westchnęła z ulgą. Patrzyła przez okno w milczeniu, ale w jej oczach błyszczały łzy.
Marek zabrał ją prosto do domu, ku zdumieniu Anny, która właśnie przygotowywała śniadanie dla dzieci.
Anno, to pani Małgorzata, moja dawna nauczycielka. Dzięki niej skończyłem szkołę. I od dzisiaj będzie z nami mieszkać powiedział tonem, który nie pozostawiał wątpliwości.
Anna, choć zaskoczona, uśmiechnęła się ciepło i przytuliła staruszkę. Tomek i Łukasz, zaciekawieni, podeszli, by zapytać, skąd przyjechała i czy umie opowiadać bajki.
W następnych dniach Małgorzata zaczęła powracać do życia. Odzyskiwała stopniowo siły, jedząc regularnie i odpoczywając. Pewnego wieczoru siedziała z Tomkiem przy stole, pomagając mu w lekcjach.
Ma pani wnuka równie upartego jak ja w jego wieku zaśmiał się Marek z korytarza.
Nie odpowiedziała łagodnie pozostało bardziej ciekawy. A to dobrze. Ciekawość ratuje ludzi.
Marek czuł, jak zamyka się pewien krąg. Lata żył z poczuciem długu, nie wiedząc, jak odwdzięczyć się za otrzymane dobro. Teraz wreszcie mógł.
Pewnego ranka powiedział:
Małgorzato, rozmawiałem z urzędem miasta. Chcą przydzielić pani mieszkanie socjalne i niewielką dodatkową emeryturę. Ale ja chciałbym więcej. Potrzebuję kogoś, kto będzie opiekunem dla dzieci moich pracowników. Kogoś, kto pomoże im w nauce, będzie ich mentorem. I nie wyobrażam sobie nikogo lepszego niż pani.
Jej oczy znów się zaszkliły.
Marek jestem tylko zmęczoną staruszką.
Nie, jest pani nauczycielką. A nauczyciele nigdy tak naprawdę nie starzeją się.
Zgodziła się z cichą pokorą, a wieść gwałtownie rozniosła się wśród pracowników. Dzieci chętnie przychodziły do sali do nauki, którą Marek urządził w siedzibie firmy. Małgorzata uczyła ich nie tylko matematyki czy gramatyki, ale też lekcji o godności, dobroci i o tym, jak czasem mały gest może zmienić czyjeś życie.
Pewnego popołudnia, gdy ostatnie dziecko już wyszło, Marek został z nią sam.
Wie pani powiedział cicho tamtego dnia, w piekarni, pomyślałem: jeżeli pozwolę pani odejść, będę do końca życia nosił w sobie tę winę. Więc dziękuję, iż pozwoliła mi pani zrobić coś dobrego.
Małgorzata uśmiechnęła się, uśmiechem pełnym wdzięczności.
Marek, prawda jest taka iż gdy cię zobaczyłam, pomyślałam, iż Bóg nigdy nie zapomina o swoich dzieciach. choćby jeżeli minie kilkadziesiąt lat.
Z upływem miesięcy jej zdrowie się poprawiało. Nie była już przygarbioną kobietą z ulicy, ale znów nauczycielką o mocnym i łagodnym spojrzeniu. Pewnego lata cała rodzina Marek, Anna, dzieci i Małgorzata wyjechali na wieś, do jej rodzinnej wioski. Tam pokazała im dom, w którym się urodziła, kościół, w którym została ochrzczona, i ławkę przed szkołą, gdzie niegdyś czekała na uczniów.
Wszystko zaczyna się od wyciągniętej dłoni we adekwatnym momencie powiedziała dzieciom. Pamiętajcie o
