„Masz miesiąc, żeby wyprowadzić się z mojego mieszkania!” – oświadczyła teściowa.
Żyliśmy z Krzysztofem razem od dwóch lat. Kochaliśmy się, planowaliśmy przyszłość i w końcu postanowiliśmy się pobrać. Z jego matką – Elżbietą Kowalską – zawsze miałam dobre, wręcz ciepłe stosunki. Szanowałam ją, słuchałam rad, unikałam sprzeczek. Wydawało się, iż cieszy się z naszego związku – zawsze uprzejma, nigdy nie dała powodu do konfliktu. Myślałam, iż miałam szczęście.
To ona pomogła nam zorganizować wesele. Moi rodzice ledwo uzbierali na skromny prezent, ich finanse nie były w najlepszym stanie. Elżbieta Kowalska wzięła wszystko na siebie – od restauracji po wynajem samochodu. Dziękowałam jej z całego serca i czułam, iż staliśmy się niemal rodziną.
Ale wszystko zmieniło się już w pierwszych dniach po ślubie.
„No cóż, dzieciaki” – powiedziała przy rodzinnym obiedzie – „swoją misję wykonałam. Syna wychowałam, wykształcenie mu dałam, w świat wprowadziłam, a teraz ożeniłam. Nie miejcie mi za złe, ale chcę, żebyście w ciągu miesiąca wyprowadzili się z mojego mieszkania. Jesteście rodziną, więc musicie stanąć na własne nogi. To ważne. Tak, może być trudno, ale takie jest życie. Nauczycie się oszczędzać, szukać rozwiązań, podejmować dorosłe decyzje. A ja wreszcie będę żyć dla siebie.”
Nie od razu zrozumiałam, co się dzieje. Zrobiło mi się gorąco, serce zaczęło łomotać. Potem – zimno. Jak to? Jeszcze wczoraj byliśmy jej „ukochanymi”, a dziś spokojnie nas wyrzuca? I wnuków, jak widać, też nie zamierza niańczyć…
„Jeśli liczyliście, iż będę wam dziecko wychowywać, to się zawiedliście” – dodała spokojnie. – „Jestem matką, nie babcią-do-wszystkiego. Całe życie poświęciłam Krzysiowi. Chociaż resztę lat chcę mieć dla siebie. Mój dom zawsze będzie dla was otwarty – na herbatę, na święta. Ale stałej pomocy nie oczekujcie. Przyjdzie czas – sami zrozumiecie.”
Siedziałam, ledwo powstrzymując łzy. choćby się nie urządziliśmy, wciąż mieszkaliśmy w jej mieszkaniu. A teraz – walizki i ulica? Wynajem? Tułaczka? I to wszystko od kobiety, którą uważałam za drugą matkę…
Byłam wściekła. Uznałam to za zdradę. Wygodnie jej w trzypokojowym mieszkaniu, sama! A my teraz będziemy szukać, gdzie się podziać. Do tego Krzysztof ma udział w tym mieszkaniu – wychował się tu, a teraz ma po prostu wyjść? A wnuki? Czy babcie nie marzą o zabawie z maluchami, przekazywaniu doświadczeń, miłości? A ona machnęła ręką.
Ku mojemu zdziwieniu, Krzysztof nie sprzeciwił się matce. Wręcz przeciwnie – od razu zaczął szukać nowego lokum i pracy z lepszą pensją. Mówił, iż mama ma rację. Jesteśmy dorosłą rodziną i powinniśmy budować własne życie.
Zastanawiałam się: dlaczego? Czemu zachowała się tak chłodno? Czy nie mogła poczekać choć kilka miesięcy? Albo pomóc nam znaleźć mieszkanie? Moi rodzice nie są w stanie nas wesprzeć, ale miałam nadzieję, iż teściowa będzie przy nas. Okazało się, iż nie.
Teraz pakujemy rzeczy. I każdego wieczoru myślę – czy miała rację? A może po prostu zmęczyło ją udawanie?
Co wy na to?…
*Dziś zrozumiałem, iż czasem najtrudniejsza lekcja przychodzi od tych, od których najmniej się jej spodziewamy.*
