„Matka żyje na mój koszt” — te słowa mną wstrząsnęły

„Matka żyje na mój koszt” – od tych słów zrobiło mi się zimno.

Do dziś nie mogę zapomnieć tamtego dnia, gdy przeczytałam wiadomość od syna, od której krew ścięła mi się w żyłach. Moje życie w rodzinnym mieszkaniu w Poznaniu wywróciło się do góry nogami, a ból po jego słowach wciąż dźwięczy w sercu.

Wiele lat temu mój syn Jakub z żoną Kingą wprowadzili się do mojego mieszkania zaraz po ślubie. Razem cieszyliśmy się narodzinami ich dzieci, razem przeżywaliśmy ich choroby i pierwsze kroczki. Kinga była na urlopie macierzyńskim – najpierw z pierwszą, potem z drugą, a w końcu z trzecią pociechą. Gdy nie mogła, ja brałam zwolnienie, by zajmować się wnukami. Dom zmienił się w wir obowiązków: gotowanie, sprzątanie, dziecięcy śmiech i płacz. Na odpoczynek nie było czasu, ale pogodziłam się z tym harmiderem.

Czekałam na emeryturę jak na zbawienie. Odliczałam dni w kalendarzu, marząc o spokoju. Ale sielanka trwała tylko pół roku. Codziennie rano odwoziłam Jakuba i Kingę do pracy, przygotowywałam wnukom śniadanie, pakowałam tornistry, odprowadzałam do przedszkola i szkoły. Z najmłodszą wnuczką chodziłyśmy na spacery do parku, a potem wracałyśmy do domu, by ugotować obiad, pozmywać, uprasować. Wieczorami woziłam dzieci na zajęcia do szkoły muzycznej.

Moje dni były wypełnione po brzegi, ale zawsze starałam się znaleźć chwilę dla siebie – na czytanie i haftowanie. To było moje ukojenie, mój mały azyl w tym codziennym zamieszaniu. Aż pewnego dnia dostałam tę wiadomość od Jakuba. Przeczytałam… i zamarłam.

Najpierw pomyślałam, iż to czyjś okrutny żart. Później Jakub przyznał, iż wysłał ją przez przypadek, nie do mnie. Ale było za późno – jego słowa wypaliły mi duszę: „Matka żyje na mój koszt, a my jeszcze wydajemy na jej leki.” Powiedziałam, iż mu wybaczyłam, ale pod jednym dachem już z nimi nie zostałam.

Jak on mógł tak napisać? Wszystkie grosze z mojej emerytury szły na wspólne wydatki. Większość leków dostawałam za darmo jako emerytka. Ale jego słowa pokazały, co naprawdę o mnie myśli. Nie urządziłam awantury. Po prostu wynajęłam małe mieszkanko i wyprowadziłam się, tłumacząc, iż będę miała wygodniej sama.

Czynsz zjadał prawie całą moją emeryturę. Ledwo wiązałam koniec z końcem, ale prosić syna o pomoc? Nigdy. Przed przejściem na emeryturę kupiłam laptopa, mimo iż Kinga przekonywała mnie, iż „sobie nie poradzę”. Ale poradziłam sobie. Córka mojej przyjaciółki nauczyła mnie go obsługiwać.

Zaczęłam fotografować swoje hafty i wrzucać je do internetu. Poprosiłam dawnych koleżanki z pracy, by mnie polecały. Po tygodniu moje hobby przyniosło pierwsze pieniądze. Niewiele, ale wystarczająco, by uwierzyć, iż nie zginę i nie będę się musiała upokarzać przed synem.

Miesiąc później sąsiadka zapytała, czy za drobną opłatą nauczę jej wnuczkę haftować i szyć. Dziewczynka została moją pierwszą uczennicą. niedługo dołączyły kolejne. Rodzice płacili uczciwie, a życie powoli zaczęło się układać.

Ale rana w sercu nie zagoiła się do dziś. Praktycznie przestałam kontaktować się z rodziną Jakuba. Widujemy się tylko przy okazji świąt. A czasem, gdy patrzę na moje haftowane serwetki, zastanawiam się, czy któreś z nich trafi kiedyś na jego stół…