«Matka żyje na mój koszt» — te słowa mnie zmroziły

„Matka żyje na mój koszt” — te słowa sprawiły, iż zrobiło mi się zimno. Do dziś nie mogę zapomnieć tamtego dnia, kiedy przeczytałam wiadomość od syna, od której krew ścięła mi się w żyłach. Moje życie w rodzinnym mieszkaniu w Krakowie wywróciło się do góry nogami, a ból po jego słowach wciąż wzbiera w sercu.

Wiele lat temu mój syn Bartosz z żoną Katarzyną wprowadzili się do mnie tuż po ślubie. Razem cieszyliśmy się narodzinami ich dzieci, razem przeżywaliśmy ich choroby i pierwsze kroki. Katarzyna była na urlopie macierzyńskim najpierw z pierwszym dzieckiem, potem z drugim i trzecim. Kiedy nie mogła, ja brałam zwolnienie, by zajmować się wnukami. Dom zamienił się w wir obowiązków: gotowanie, sprzątanie, dziecięcy śmiech i płacz. Nie było czasu w odpoczynek, ale pogodziłam się z tym chaosem.

Czekałam na emeryturę jak na zbawienie. Odliczałam dni w kalendarzu, marząc o spokoju. Ale ta sielanka trwała tylko pół roku. Codziennie rano odwoziłem Bartosza i Katarzynę do pracy, przygotowywałam dzieciom śniadanie, odprowadzałam do przedszkola i szkoły. Z najmłodszą wnuczką chodziłyśmy na spacery do parku, potem wracałyśmy, gotowałyśmy obiad, prałyśmy, sprzątałyśmy. Wieczorami woziłam dzieci na zajęcia do szkoły muzycznej.

Moje dni były wypełnione po brzegi. Ale zawsze starałam się znaleźć chwilę dla siebie, na czytanie i haftowanie. To był mój azyl, mój kawałek spokoju w tym zamęcie. Pewnego dnia dostałam wiadomość od Bartosza. Kiedy ją przeczytałam, zdrętwiałam, nie wierząc własnym oczom.

Najpierw pomyślałam, iż to czyjś żart. Później Bartosz przyznał, iż wysłał ją przypadkiem, nie do mnie. Ale było już za późno — jego słowa wypaliły mi duszę: „Matka żyje na mój koszt, a my jeszcze wydajemy na jej leki.” Powiedziałam, iż mu wybaczyłam, ale mieszkać z nimi pod jednym dachem dalej nie potrafiłam.

Jak on mógł tak napisać? Wszystkie grosze z emerytury wydawałam na wspólne potrzeby. Większość leków dostawałam za darmo jako emerytka. Ale jego słowa pokazały, co naprawdę o mnie myśli. Milczałam, nie robiłam awantury. Zamiast tego wynajęłam małe mieszkanie i wyprowadziłam się, tłumacząc, iż będzie mi wygodniej sama.

Czynsz pochłaniał prawie całą moją emeryturę. Zostałam niemal bez grosza, ale nie zamierzałam prosić syna o pomoc. Przed przejściem na emeryturę kupiłam laptopa, mimo iż Katarzyna przekonywała, iż „sobie nie poradzę”. Ale poradziłam sobie. Córka mojej przyjaciółki nauczyła mnie z niego korzystać.

Zaczęłam fotografować swoje hafty i wrzucać je do mediów społecznościowych. Poprosiłam dawnych kolegów z pracy, by mnie polecili. Po tygodniu moje hobby przyniosło pierwsze pieniądze. Były to skromne sumy, ale dały mi pewność, iż nie zginę i nie będę się upokarzać przed synem.

Po miesiącu przyszła do mnie sąsiadka i poprosiła, bym za pieniądze nauczyła jej wnuczkę haftować i szyć. Dziewczynka została moją pierwszą uczennicą. Potem dołączyły jeszcze dwie maluchy. Rodzice chętnie płacili za zajęcia, a moje życie powoli zaczęło się układać.

Ale rana w sercu wciąż nie goi się. Praktycznie przestałam kontaktować się z rodziną Bartosza. Widujemy się tylko przy rodzinn.