Mieszkając w domu teściowej, nie mogę oczekiwać zbyt wiele, ale czy nie mogłaby ustąpić nam większego pokoju?
Jak wiele młodych małżeństw, po ślubie stanęliśmy przed problemem mieszkaniowym. Początkowo wynajmowaliśmy kawalerkę, ale po pół roku okazało się, iż to dla nas zbyt duży wydatek, więc poprosiliśmy rodziców męża o możliwość zamieszkania u nich.
Mają dwupokojowe mieszkanie: jeden pokój ma dziesięć metrów kwadratowych, drugi – dziewiętnaście. Przydzielono nam mniejszy, w którym dorastał mój mąż. Na początku nie mieliśmy zastrzeżeń – ważne, iż mieliśmy gdzie spać.
Jednak połowę szafy w naszym pokoju zajmowały rzeczy teściowej. Często przychodziła po nie albo bardzo wcześnie rano, albo późnym wieczorem, co było uciążliwe.
Gdy dowiedziałam się, iż jestem w ciąży, zaczęłam się zastanawiać: w naszym pokoju ledwo zmieściłoby się łóżeczko dziecięce, a co dopiero przewijak czy inne niezbędne rzeczy.
Poprosiłam męża, żeby porozmawiał z rodzicami o zamianie pokoi, ale był sceptyczny:
— Nie zgodzą się. Powinniśmy być wdzięczni, iż w ogóle nas przyjęli.
Wtedy sama spróbowałam porozmawiać z teściową. Niestety, moja prośba nie spotkała się z entuzjazmem. Jej główny argument brzmiał:
— A gdzie będziemy przyjmować gości?
Goście odwiedzali ich rzadko, ale dla niej to było istotne. Teść dodał:
— Muszę wychodzić na balkon zapalić. Nie będę przeciewać ciągle przechodził przez wasz pokój.
Żeby ostatecznie zamknąć temat, zrobili remont w swoim pokoju i kupili nowe meble, jasno pokazując, iż zamiana nie wchodzi w grę.
Znaleźliśmy się w sytuacji bez wyjścia – ani nie stać nas na wynajem, ani na kredyt hipoteczny. Tłumaczyłam teściowej, iż to tylko tymczasowe, dopóki nie uzbieramy na własne mieszkanie, ale była nieugięta.
Teraz jej słowa o tym, jak bardzo wyczekują wnuka, wydają mi się puste. Gdyby napisaGdyby naprawdę zależało im na wnuku, ustąpiliby nam większy pokój, zamiast tylko mówić, jak bardzo się cieszą.
