“Miśko, czekaliśmy pięć lat. Pięć. Lekarze mówią, iż dzieci mieć nie będziemy. A tu
Miśko, patrz! zamarłam przy furtce, nie wierząc własnym oczom.
Mąż niezdarnie przekroczył próg, zgarbiony pod ciężarem wiadra z rybami. Poranny chłód lipca przejmował do kości, ale to, co ujrzałam na ławce, sprawiło, iż zapomniałam o zimnie.
Co tam? Michał postawił wiadro i podszedł do mnie.
Na starej ławce przy płocie stał wiklinowy koszyk. W środku, owinięte w wyblakłą pieluszkę, leżało dziecko.
Jego ogromne brązowe oczy wpatrywały się we mnie prosto bez strachu, bez ciekawości, po prostu patrzyły.
Boże westchnął Michał. Skąd on się wziął?
Delikatnie przejechałam palcem po jego ciemnych włosach. Malec nie drgnął, nie zapłakał tylko mrugnął.
W jego maleńkiej piąstce był zaciśnięty kawałek papieru. Ostrożnie rozprostowałam paluszki i przeczytałam:
*”Proszę, pomóżcie mu. Ja nie mogę. Przepraszam.”*
Trzeba zadzwonić na policję zmarszczył brwi Michał, drapiąc się po karku. I do urzędu gminy zgłosić.
Ale ja już podniosłam malca, przytuliłam do siebie. Pachniał kurzem dróg i niemytymi włosami. Śpioszki były znoszone, ale czyste.
Hanu Michał spojrzał na mnie z niepokojem nie możemy go tak po prostu wziąć.
Możemy spotkałam się z jego wzrokiem. Miśko, czekaliśmy pięć lat. Pięć. Lekarze mówią, iż dzieci mieć nie będziemy. A tu
Ale prawo, dokumenty Rodzice mogą się pojawić sprzeciwił się.
Pokręciłam głową: Nie pojawią się. Czuję, iż nie.
Chłopiec nagle uśmiechnął się do mnie szeroko, jakby rozumiał naszą rozmowę. I to wystarczyło. Dzięki znajomym załatwiliśmy opiekę i papiery. Rok 1993 nie był łatwy.
Po tygodniu zauważyliśmy coś dziwnego. Malec, którego nazwałam Ignacym, nie reagował na dźwięki. Myśleliśmy, iż jest po prostu zamyślony.
Ale gdy sąsiedzki traktor zahuczał pod oknami, a Ignacy choćby nie drgnął, ścisnęło mi się serce.
Miśko, on nie słyszy szepnęłam wieczorem, kładąc dziecko spać w starej kołysce od siostrzeńca.
Michał długo wpatrywał się w ogień w piecz
