Mój mąż płakał, gdy powiedziałam, iż dziecko może być czyjeś inne — odparłam: „Przynajmniej nie twoje”. Nie rozumiem, dlaczego mężczyźni tak przejmują się DNA. Wiedział przecież, iż nie byłam świętoszką, gdy się poznaliśmy. A teraz to ja jestem winna, bo uprzedziłam go, iż dziecko może nie być jego? Proszę was. Przynajmniej miałam tyle przyzwoitości, żeby mu powiedzieć, zamiast pozwolić, by dowiedział się z testu ojcostwa. Szczerze mówiąc, myślałam, iż odetchnie z ulgą. W końcu widzieliście jego zdjęcia z dzieciństwa?
Dawid snuł już plany, jak będzie uczył nasze dziecko jeździć na rowerze i grać w piłkę, więc uznałam, iż trzeba obniżyć jego oczekiwania, zanim za bardzo przywiąże się do wizji, które mogą nigdy nie zaistnieć. Odłożyłam telefon, spojrzałam mu prosto w oczy i powiedziałam najłagodniej, jak umiałam: „Jest szansa, iż dziecko może nie być twoje”.
Nastąpiła cisza tak głośna, iż aż dudniła w uszach. Tablet Dawida wyślizgnął mu się z rąk i z hukiem upadł na stolik. Patrzył na mnie, jakbym właśnie wyjawiła, iż jestem kosmitą w ludzkiej skórze. Otwierał i zamykał usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk.
Czekałam, aż przetrawi to, co usłyszał, spodziewając się pytań o szczegóły, harmonogram albo przyszłość naszego małżeństwa. Zamiast tego w jego oczach zaszkliły się łzy i po prostu zaczął płakać. Nie krzyczał, nie szlochał — tylko ciche łzy spływały po jego twarzy, jakbym złamała coś fundamentalnego w jego wnętrzu.
„Co masz na myśli?” — wyszeptał, a jego głos załamał się jak u nastolatka. „O czym mówisz, Zosiu?”
Przewróciłam oczami i oparłam się o poduszki kanapy. Właśnie przed taką teatralną reakcją chciałam uciec, mówiąc mu wszystko od razu. „Nie udawaj, iż kogoś zabiłam” — odparłam, starając się zachować spokojny ton. „Przynajmniej nie jest twoje”.
Wyraz twarzy Dawida zmienił się z zranionego na kompletnie zagubiony. „Co to w ogóle znaczy? Jak to ma mi pomóc?”
Wytłumaczyłam, iż jeżeli dziecko nie jest jego, nie będzie musiał się martwić, iż przekazał mu rodzinne skłonności do lęków i depresji. Nie będzie stresował się, czy odziedziczy alkoholizm po ojcu czy cukrzycę po matce. Genetycznie — czysta karta.
Dawid otarł łzy grzbietem dłoni i zadał pytanie, którego najbardziej się obawiałam: „Więc czyje jest?”
Odpowiedziałam, iż nie jestem gotowa wdawać się w szczegóły, iż powinniśmy skupić się na przyszłości, nie przeszłości. Ważne, iż będziemy mieli dziecko — a tego właśnie chciał od ślubu. Biologia wydawała się mniej istotna niż fakt, iż zostaniemy rodzicami.
„Czy to aż tak ważne?” — zapytałam, szczerze zdezorientowana jego obsesją na punkcie ojcostwa. „To ty tak bardzo chciałeś dzieci. Daję ci to. Dlaczego DNA ma aż takie znaczenie?”
Dawid wstał z kanapy i zaczął krążyć po pokoju jak zwierzę w klatce. Ciągle przebierał palcami przez włosy i mamrotał coś pod nosem. Gdy poprosiłam, żeby mówił głośniej, odwrócił się i powiedział: „Przyznajesz, iż okłamywałaś mnie od miesięcy?”
Sprostowałam, iż nie okłamywałam, tylko zarządzałam informacjami. Jest różnica między oszustwem a strategiczną komunikacją. Powiedziałam mu, iż jestem w ciąży, co było prawdą. Pozwoliłam mu myśleć, iż to jego dziecko — wydawało mi się to lepsze niż wywoływanie dramatu wokDopiero gdy stałam sama w opustoszałym mieszkaniu, otoczona niedokończonym pokojem dziecięcym i echem jego słów, zrozumiałam, iż moje „strategiczne komunikowanie” było po prostu tchórzliwym oszukiwaniem nas obojga.
